Izzy Ramos is een geboren & getogen Rotterdammer. Ze is dochter van een Kaapverdische vader en Nederlands/Hongaarse moeder. In het dagelijks leven werkt Izzy als ZZP-er/Art Director voor creative agency House of WU RA.
Tijdens haar reis naar de Kaapverdische Eilanden ontdekt Izzy hoe het is om toerist te zijn in eigen land. Zij ontdekt de ins & outs van eilanden São Vicente & St. Antao. Met een beetje Hollandse gierigheid in haar genen gaat zij opzoek naar voordelige uitjes.
Aankomend op de airport Cesaria Evora, vernoemd naar de Kaapverdische volkszangeres en legende, ontving ik twee simkaarten. Deze kosten normaal gesproken 100 escudo per stuk. Dat is pakweg 1 euro (110 escudo). Omdat ik hier een maand verblijf koos ik ervoor om mijn simkaart met 5000 mb op te waarderen. Hier betaal je bij CVMovel 1250 escudo voor, dat is pakweg 12,50 en dus vrij goedkoop. Grappig wel, dat wij zo gewend zijn om constant internet te hebben dat een leven zonder vrijwel onmenselijk lijkt. De eerste dag zat ik namelijk zonder, daar werd ik raar genoeg lichtelijk onrustig van. Hierdoor stond ik wel open voor een officiële introductie aan het eiland. Ergens rond half 11 in de avond verwelkomt São Vicente mij met ritmisch getrommel waar mijn voeten en schouders al snel op reageren. Niet dat ik spontaan uitbundig begon te dansen ofzo. Misschien na een extra slok ‘Ponche de Mel, een kenmerkend zoet drankje. Het is een mix van de welbekende Kaapverdische rum genaamd Grog en een dikke zoete siroop. Hou in gedachten dat ik midden in een woonwijk zit. Toen ik mijn vader vroeg of het veilig was om de muziek op te zoeken gaf hij aan dat het hoogstwaarschijnlijk uit een huis kwam. Tjah, op mijn eerste dag kijk ik liever de kat uit de boom dan dat ik bij onze lieve vreemde buren aanklop. “Hey mijn lichaam reageert op jullie muziek, zou ik er even op mogen dansen?”
São Vicente is een klein eilandje gevuld met oude verlaten koloniale villa’s. Ik noem het verlaten prachtwerken, omdat het duidelijk is dat de villa’s afgezien van het bouwvallig karakter toch massaal blijven naast de postkoloniale woningen. Deze zien er vaak ook enigszins vervallen uit. Je zou kunnen zeggen dat dit armoede is. Maar de Kaapverdianen op São Vicente hebben praktisch alles wat ze nodig hebben. Namelijk goed eten, goede muziek, zon, zee en strand.
Mijn eerste maaltijd op het eiland had ik in het restaurant gedeelte van de supermarkt Fragata Dom Luis (tegenover ponte d’agua). Het gerecht bestond uit heerlijk gekruide Tonijn, pompoensalade en groente. Als drankje bestelde ik een malta, lekker uit de koeling. Dit alles heeft mij in totaal 640 escudo gekost. Omgerekend ongeveer 6,40 euro. Het is wat betreft eten buiten huis niet super duur. Althans, in Nederland was je hier makkelijk 18 euro voor kwijt.
De producten in de supermarkten zijn wellicht wat duurder. Ik dacht eraan om in Nederland producten zoals douchegel ed. te kopen. Als je in een hotel verblijft is dat uiteraard niet nodig. De prijzen zijn vergelijkbaar met Nederland alleen is Nederland toch wel een land van de huismerken en aanbiedingen. De import/export is in Nederland vergeleken met São Vicente nagenoeg in balans. Een eiland is echter vaak afhankelijk van import, dit verklaart waarom de prijzen op dit prachtig eilandje vergelijkbaar zijn met die van Europa.
Tip: Neem je douchegel en dergelijke mee vanuit Nederland, tape deze dan goed af zodat het niet opengaat in je koffer. Neem grote hoeveelheden vloeistof nooit mee in de handbagage. Doe je dat wel dan mag je die bij de douane weer weggooien.
Mede-Rotterdammer, tevens geen Kaapverdiaan, kwam op mijn tweede dag hier, aan op São Vicente. Nou kennen de Rotterdammers uit de clubscene Djo als een feestbeest. Toen ik van een andere feestbeest en feestorganisator Jasper Jeweet te horen kreeg dat Djo op het eiland was vroeg ik direct om zijn contactgegevens. Drie uurtjes later zat ik aan de waterkant (naast het Terminal de Cabotagem) catchupa te eten aan een tafel met meerdere stadsgenoten die toevallig ook bij mij in het vliegtuig zaten. Catchupa is trouwens een heel bekend bonengerecht, vaak voorbereid met chorizo. Ik eet zelf geen varken dus vroeg of het zonder geserveerd kon worden. Daar deed het personeel niet zo moeilijk over. Mensen zijn hier super relaxed oftewel tud kul (cool). Dit gerecht samen met een Ponche de Mel kostte mij 450 escudo.
Wat volgt was toch wel heel erg leuk. Mijn mede-Rotterdammers hadden namelijk een jeep gehuurd. Onderweg naar het hotel/zwembad Foya da Branca zaten wij achterin de jeep met de wind door onze haren heen. Ik voelde mij heel even als de free-spirited Lana Del Rey. Voor de mensen die haar niet kennen; youtube is your friend. De entree voor het zwembad was 700 escudo, pakweg 7 euro. Binnen kocht ik een literfles water voor 200 escudo en een sandwich met tonijn voor 300. De hotelprijzen verschillen niet enorm veel van de binnenstad prijzen.
Het zwembad ligt aan de westelijke kustlijn van het eiland. De zee zag er prachtig en aantrekkelijk uit, maar my owh my wat waren de golven woest. Lekker zonnen en af en toe in het water van het zwembad springen leek mij de perfecte invulling van de middag. De nacht heb ik bovendien ook opgezocht. Maar daar lees je in mijn volgende blog post wat meer over.
Beijo uit São Vicente, Kaapverdië!
→ Zin in een vakantie naar Kaapverdië? Kijk eens in het aanbod van TUI met vakanties naar Sal, Boa Vista en Sao Vincente!