Op vakantie? Waarom dan? Op weg naar The Hague Rotterdam Airport rijden we langs bloeiende tulpenvelden in de meest fantastische kleuren en zie ik een explosie van geel koolzaad langs de bermen van de A29. De zon schijnt, het is 22 graden en ineens schiet het door mijn hoofd: het is hier schitterend, ik hoef eigenlijk helemaal niet weg. Waarom zou je op vakantie gaan? Omdat je vooraf nooit weet welk weer het wordt in de meivakantie in Nederland. Deze vakantie is voor ons de vakantie om met zijn vieren op pad te gaan. Het is altijd even zoeken naar een geschikte bestemming. Ik wil niet al te ver vliegen en juist omdat het vroeg in het voorjaar is moet er meer te doen zijn dan alleen strand. Dit jaar gaan we Mallorca eens proberen. Zo’n vijf graden warmer dan in Nederland. Normaal gesproken dan, want als ik een blik naar buiten werp vanuit het vliegtuig is het al duidelijk: zwaar bewolkt en mistig. Het is even schakelen, van een stralend zonnig Nederland aankomen in een grauw en zwaar bewolkt Mallorca.
Mallorca is 2,15 uur vliegen en is het grootste eiland van de Balearen, een eilanden groep in de Middellandse Zee, horend bij Spanje. Het is ongeveer zo groot als de provincie Friesland, 3.640 km2 en er wonen zo’n 900.000 inwoners. We gaan eerst actief doen in het Serra de Tramuntana gebergte en verblijven drie nachten in een hotel in Port de Sóller, gelegen in het westen van Mallorca, in de bergen en aan de kust, lijkt mij een topbestemming.
In verband met het prijsverschil had ik gekozen om de auto op te halen in Ca’n Pastilla, een minuut of vijf rijden met een shuttlebus vanaf de luchthaven van Mallorca. We krijgen een mooie Skoda Fabia mee en zetten koers richting Port Sóller. Langzaam verandert het landschap. Nog steeds is het bewolkt en het regent zelfs een beetje maar we rijden door de prachtige bergen langs bermen vol lavendel en zijn dat nu echt citroenen in de bomen langs de weg?
Vooraf had ik de dames al ingelicht: deze vakantie gaan we hiken. Gebruik nooit, echt nooit, het woord wandelen in het bijzijn van tieners. Hiken klinkt nog enigszins avontuurlijk, wandelen is echt het sufste wat je in je leven kan doen. Zorg dat je onderweg genoeg mee hebt om te eten en te drinken. Ik zou graag zeggen dat mijn kinderen het goed doen op worteltjes, tomaatjes en stukjes komkommer, maar ik bedoel eigenlijk gewoon snoep en alles wat van suiker aan elkaar hangt.
Vooral als we echt dingen gaan ondernemen vind ik een verblijf in een hotel heerlijk, je schuift aan bij het ontbijt, je gaat op pad en als je terug komt is je kamer schoon en ga je weer richting het restaurant, met moeilijke eters is een buffet ideaal. We blijven hier drie nachtjes, tegen de tijd dat het buffet gaat vervelen zijn we alweer vertrokken. Ik kijk om me heen en realiseer me dat ik geen Duitser ben. Duitsers hebben het namelijk nooit over slecht weer, alleen over slechte kleding. En slechte kleding heb ik absoluut ingepakt. Geen regenjassen, geen wandelstokken, geen wandelbroeken en geen serieuze wandelschoenen. Ik denk positief, het zonnetje zal heus wel gaan schijnen. Maar ook al regent het, we zijn er nu toch en gaan hoe dan ook hiken.
Ik heb een mooie route uitgekozen, het is een deel van de GR221, een lange afstand wandelroute die loopt van het zuiden naar het noorden van Mallorca. Wij gaan stuk 3a wandelen, ongeveer een kilometer of 12, van Port Sóller naar Deià. Uiteraard vertel ik de dames geen exacte kilometers maar blijf ik meestal bij de avondvierdaagse afstanden, een kilometer of 8. Het is een schitterende tocht, dwars door eeuwenoude olijfboomgaarden die terrasgewijs tegen de bergen aangeplakt liggen. We klimmen en klauteren en maken een stop bij een prachtige boerderij, Son Mico, waar ze heerlijke eigengemaakte taart hebben. We krijgen een rondleiding van de Franse lady en vooral de Mallorcaanse oude keuken met een knetterend haarvuurtje is fantastisch, ze hebben ook een aantal gastenkamers. Jammer dat we geen meerdaagse tocht maken, dit was een geweldige stop geweest.
Tegen het einde van de wandeling kunnen we kiezen en ook afbuigen richting Cala Deià, de baai van Deià. Ik zou hier hier heel graag lunchen bij Ca’s Patro March, dit restaurant is het decor in verschillende films, series en commercials. Helaas was het geen terrasweer en na een uur of vijf komen we aan in Deià, een prachtig gelegen bergdorp. Hier gaat het enorm mis, we zijn er tegen half vier en de bus komt pas om 18.30 uur. Jammer genoeg komen we daar pas na een uur wachten achter. Bij de taxistop bellen we de telefoonnummers die op de sticker geplakt staan. Maar zowel Juan als Sebastian komen niet opdraven. Het regent, het is koud en we kunnen geen café of restaurant vinden, als we de andere kant op waren gelopen waren er volop bleek later… Laten we het erop houden dat we nog even in de vakantie-mood moeten komen.
