Wil je gaan reizen in het zuiden van Oman? Doen! En ja, ook als vrouw alleen. Oman staat namelijk bekend als het meest vrouwvriendelijke land van het Midden-Oosten. Ik ben zelden in een land geweest waarvan ik zo onder de indruk was. Zowel de natuur als de mensen en het klimaat. En dit is waarom jouw eerst volgende reis naar de zuidkust van Oman wordt.
In mijn eentje ging ik een gedeelte zuidkust van Oman ontdekken: omgeving Mirbat en Salalah, niet ver van de grens van Jemen in de regio Dofar. Dit gebied wordt omringd door de immense bergen van Jebel Qamar in het westen, Jebel Al-Qara in het noorden en in het oosten Jebel Samhan. Salalah is de grootste stad in de regio. Vanuit Amsterdam vlieg je via Doha (zes uur vliegen) met een overstap van ongeveer anderhalf uur naar Salalah. Die tijd moet je goed benutten, want het vliegveld in Doha is enorm. Maar de medewerkers staan klaar om je te helpen. Daarna vlieg je in een kleine twee uur naar Salalah.
Mijn reis begon in aan de zuidkust in het dorp Mirbat, op een uur rijden van Salalah. Mirbat staat al vanaf de 9de eeuw bekend om de prachtige Arabische volbloedpaarden. Hier verbleef ik in prachtige, recent geopende, luxe Alila Hinu Bay waar ik een privévilla had met eigen zwembadje en uitzicht op de zee. En, heel leuk, ’s middags kwamen de kamelen met hun herder die in grote getale rond het resort liepen. Alila is een geweldige uitvalbasis als je naar beroemde, prachtige wadi Darbat wil. Een wadi is een oase in de woestijn gevuld met helder water, ligt tussen rotsen en vaak omringd door bomen en planten. De wadi’s in de regio Dofar worden gevuld vanuit de grond, maar dan moet het wel geregend hebben.
Ik ga op stap met een gids, aan te raden trouwens. De rit naar de wadi is bijzonder. Ik start in de woestijnomgeving, heet, droog en behalve de geplante palmbomen, geen plant te bekennen. Eenmaal de bergwand in zicht wordt het al iets groener en halverwege de berg is het net alsof ik op een Grieks eiland ben. Geitjes overal, kamelen langs de weg, koeien en kleine idyllische dorpjes waar de mannen langs de weg zich lijken te vervelen. Ook de vegetatie doet mij denken aan Griekenland. Er zijn weinig huizen en dorpjes. Er mag ook niet meer gebouwd worden hier in de bergen. Eenmaal in de bergen zakt de temperatuur wonder boven wonder niet, maar het klimaat verandert wel iets. Het wordt vochtiger. De eerste wadi is uitgestrekt met een brede waterval. Ik sta even met mijn mond vol tanden. Zo intens blauw helder water midden in de bergen. Ik zie twee grote poelen waar je niet in mag zwemmen. Sommigen doen het toch, in de achterste.
De hitte slaat om me heen en eigenlijk wil ik niets anders dan een duik nemen, maar mijn gids houdt mij tegen. Later, even wachten, geeft hij aan. De tweede wadi is wat uitgestrekter met verschillende poeltjes achter elkaar. De rotsen zijn spierwit en het water azuurblauw en kraakhelder. We hiken langs deze poeltjes naar de hoger geleden poeltjes waar niemand is. Hier krijg ik groen licht om een duik te nemen. De rotsen zijn enorm glibberig en ik val het water in. Heerlijk koel, maar niet koud. Droog ben je zo. Hop, de kleding aan, de bergschoenen weer in, nog hoger klimmen naar een enorme waterval langs een steile beige bergwand en nog meer blauwe poeltjes, Zo gruwelijk mooi. Onderweg zie ik afschuwelijk grote zwart met rode spinnen in enorme spinnenwebben, prachtige vogels en een kameleon.
Dit stuk van wadi Darbat is al wel een beetje droog, vertelt de gids. Elk jaar in juli, augustus en september regent het hier. Niet hard, maar hele fijne miezer. Elke dag. Het is mistig en de temperatuur ligt rond de 25 graden. In de bergen is het dan ietsje frisser. De regen wordt veroorzaakt door een staartje van de moesson (Khareef genoemd) die de zuidkust van Oman schampt. Het regenseizoen zorgt voor een intens weelderige, groene vegetatie en een rijke fauna. Dit is ook de tijd dat er veel lokale toeristen Salalah bezoeken op zoek naar verkoeling. De drie maanden drizzle is een bijzonder fenomeen en gebeurt elk jaar in dezelfde maanden.
De beste tijd om te reizen naar het zuiden van Oman, Salalah en Mirbat is dan ook begin september. Dan zijn alle wadi’s nog vol water, de watervallen dreunen en stromen rijkelijk, het is groen, warm en absoluut prachtig. Ik was iets te laat; eind september, de meeste wadi’s waren al opgedroogd. Wadi Darbat blijft echter het hele jaar stromen. Zij het iets minder enthousiast dan in de moessonmaanden.
Van Darbat reden we naar het gravity point. Gezegd wordt dat er op dat punt geen zwaartekracht bestaat. De auto wordt als het ware naar achteren geduwd. Maar het is een omstreden plek waarvan een Italiaanse wetenschapper zegt dat het optisch bedrog is. Ik zat in de auto, de motor was uit, de voet van de rem en de auto werd inderdaad zachtjes naar achteren geduwd. Natuurlijk sprong ik op een gegeven moment uit de auto, want hoe voelt geen zwaartekracht? Hoe zie ik eruit als er geen zwaartekracht bestaat? De resultaten waren teleurstellend. Ik weet het niet, maar de plek heeft zeker iets magisch. Terug in de auto rijden we richting een kleine waterval (even de auto parkeren voorbij de boababs en de borden naar beneden volgen) en de boabab-bomen. Boababs in Oman, maar die komen toch alleen in bepaalde gedeelten van Afrika voor? Ja. Maar toch, daar staan ze, te pronken tussen de palmbomen en het struikgewas, verspreid over de heuvel voor de bergkam. Hoe ze daar komen is een mysterie. Er gaan allerlei verhalen de ronde: ze zijn in de eeuwen geleden op een schip meegekomen en hier geplant, bijvoorbeeld. Maar zeker weten, doet niemand. Ze zijn enorm groot en er wordt goed voor gezorgd. Heel bijzonder om ze hier te zien, want ik heb ze alleen nog maar in Senegal gezien. 250 kilometer verder op staat er nog een, die is twee keer zo groot als de boababs die hier staan. We rijden nog een klein stukje omhoog en de gids brengt mij bij het laatste stuk van wadi Darbat. Een kabbelend beekje, onder de bomen waar hij een kleed uitspreidt en mijn lunch voorbereid. Ik zeg het je: dit is een must-do. Zo ongelooflijk leuk. En als je mazzel hebt, krijg je gezelschap van kamelen of geitjes. Wel even op je eten letten dan.
Terug bij Alila Hinu Bay pak ik een kano en vaar de ernaast gelegen lagoon over. Superleuk om te doen! Daarna duik ik nog even de Arabische zee is met z’n lauwe water en strek me einde middag uit op een houten bed met een dik wit kussen. Alila heeft verschillende restaurants en twee infinity zwembaden waarvan een adult pool. Hier vind je ook een bar met happy hour. En echt, dit is absoluut de plek om te unwinden, in alle facetten. Geweldige massages en facials, goede gym, rust, ruimte, luxe en vooral: het personeel. Zij leggen je voortdurend in de watten. Zelden zulk lieve, geïnteresseerde, zorgzame en attente medewerkers meegemaakt. Zij zijn de kers op je ontspannen taart. Hier kom je niets te kort en alles met een glimlach, enthousiasme en liefde. Ik was als herboren.
Elke dag kun je verschillende dingen ondernemen: kanoën, yoga en diverse workshops. Een keer per week is er filmavond op het strand met lantaarns, drankjes en dikke kussens. Een echte Duizend-en-een-nacht-gevoel.
▸ Tip: doe de kamelenmelkcocktail-workshop. Kamelenmelk smaakt een beetje zout en komt het dichtstbij mensenmelk. Supergezond.
Maar er is nog veel meer te zien, dus ik zeg Alila en al mijn nieuwe vrienden gedag en vertrek naar Salalah. Op straat hier zie je weinig vrouwen – zij werken, de meeste vrouwen zijn van top tot teen in het zwart en dragen een soort burka waarbij alleen de ogen zichtbaar zijn (zonder gaasje dus), ook in de hotels. Hou hier rekening mee als jij in je zomerjurkje met spaghettibandjes aan komt fladderen. Ik verblijf in het gezellige Crowne Plaza Beach Resort en ik bevind mij ineens midden in het stadsgedruis en de dynamiek. Dat is even schakelen en ik voel de energie borrelen.
De aankomstdag is acclimatiseren en de omgeving verkennen. En ik besluit naar de archeologische stad Al Baleed (UNESCO) te lopen inclusief een bezoek aan het Frankensence museum dat op hetzelfde terrein zit. Tip: denk niet middags om 14 uur ’s, ik ga even 30 minuten wandelen. Domme actie: er zijn geen stoepen en het is gruwelijk heet. Er staat geen wind en er is geen schaduw, dus helemaal bezweet en onder het zand kom ik aan. Creditcard vergeten. En als je hier iets niet kan, is het met je gewone bankkaart betalen, ook al staat ‘ie op wereld. Toch probeer ik het, maar helaas. De kassier laat mij onbetaald naar binnen. Ook het museum mag ik gratis bezoeken. Al Baleed is het bezoeken waard. Dit was de eerste en meest belangrijke stad van de handel in Frankensence en het begin van wat nu Salalah heet. Ik neem een taxi terug. Bestellen van een taxi is simpel: aan een paal via je telefoon bestel je een taxi, je rekent met je telefoon gelijk af. Dineren doe ik op het strand bij het hotel in de lichte mist die elke avond het strand opkruipt. Het koelt daardoor iets af in de avonden.
De volgende dag heb ik een auto gehuurd en ga ik de Jebel Qamar-bergen in op zoek naar pareltjes als, schildpadden, blow wholes, wadi’s en grotten. Ik vind ze allemaal op zo’n anderhalf uur rijden van Salalah. De wegen zijn goed, de wegbewijzering in het Arabisch en Engels, kijk wel uit voor loslopende kamelen, koeien en geiten. Het beste is om een 4 x 4 te huren zodat je ook off road kunt, want alleen de hoofdwegen hier zijn van asfalt. Ik kijk mijn ogen uit, wat een mooie rotspartijen, lijkt wel krijt. De Omani onderweg zijn superaardig en behulpzaam. Ik word met respect behandeld en warm onthaald. Ik pak de haarspeldbochten met gemak en rij de bergkam over. Op naar Mughsail beach. Hier vind je de turtles, de Marneef-grot en de blow wholes die het zeewater met kracht de lucht inspuit. Alleen niet zo krachtig toen ik er was, het geluid van terugtrekkend zeewater tussen de rotsen is wel het horen waard: horrorachtig. Zwemmen in zee kan vanwege de enorm sterke stroming. Maar wandelen over het poederwitte zand met een overkill aan krabben, wel.
Ik rij nog een berg over met dezelfde haarspeldbochten met hoge afrastering dus ook met mijn hoogtevrees goed te doen, door een canyon de kustweg weer op, op zoek naar Fazayat beach en kom aan de andere kant in een meer groene omgeving. Hier rij ik een stuk naar beneden, maar aangezien ik geen 4 x 4 heb en ik me op een steile grind off road bevind, keer ik om en rij ik op hoop van zegen terug naar boven. Ik probeer het via de verharde weg, maar helaas. Let trouwens wel goed op je snelheid, overal staan snelheidscamera’s.
Ik wil ook nog twee wadi’s bekijken rondom Salalah, dus ik besluit de anderhalf uur terug te rijden. Onderweg zie ik een grote parkeerplaats op de rand van een berg, terwijl ik parkeer en uitstap zie ik de Shaat hidden beach liggen, een prachtige azuurblauwe baai met spierwit zandstrand. Check! Ik rij verder en zoekend naar de Ain Garziz (een prachtig meertje met een grot), maar hoe ik rij, ik kom er niet. Wel kom ik ineens de toffe lounge bar The View tegen waar ik een mierzoete koffie drink, op handen wordt gedragen door de mannen daar en een pak koekjes krijg, want broodjes hadden ze niet. Terug op de weg vind ik Ain Razat, een helaas bijna uitgedroogde wadi met een grot. Het wemelt er van de picknickers en de kamelen. Het is weelderig, groen en besluit in de schaduw met het geluid van water de rest van mijn koekjeslunch op te eten. De andere wadi, Ayn Hamran, is helaas compleet uitgedroogd.
Terug in Salalah kom ik erachter dat ik mijn iPhonekabeltje kwijt ben. Ik ga de stad in. Salalah kent vele winkelstraten met alleen maar dezelfde producten per winkelstraat. Da’s lastig kiezen in een kilometer lange straat voor telefoonspullen. Ik rij een vrije parkeerplek op en het moment dat ik uitstapte, voelde ik een schimmige sfeer ontstaan. Ik was de enige vrouw op straat, blond, lang, degelijk gekleed, maar misschien toch net de onthullend qua pasvorm. Fluiten, opmerkingen en zelfs stil blijven staan. Een jongen van de winkel waarvoor in geparkeerd stond, kwam me zelfs halen en leidde me de winkel in. In de winkel vol respect, maar er werd toch wel even raar gekeken dat ik zomaar alleen binnenkwam om 20 u ’s avonds. De jongen begeleidde me in opdracht van de eigenaar terug naar de auto. Ik wilde nog pinnen, maar dat liet ik maar even gaan. Dit is eigenlijk de enige keer dat ik me onveilig heb gevoeld.
De laatste dag bleef ik in Salalah want de beroemde moskee Sultan Qaboos wilde ik bezoeken evenals de souq (marktje) waar ik lokale producten wilde kopen en natuurlijk Frankensence. Wat overigens niet goedkoop is. Wel een genot om over de souq te lopen, de geuren, kleuren en natuurlijk wil iedereen jou iets verkopen. Blijf bescheiden en vriendelijk, zijn zij ook. De moskee is echt een must visit, heel indrukwekkend, mooi en sereen.
Nog even fruit kopen bij een van de vele fruitstalletjes tussen de palmbomen in de fruitstraatjes en de middag geniet ik van een lange wandeling over het witte strand, de unieke zeediertjes die uit de golven tevoorschijnkomen en om de bijzondere schelpen de zee in te schoppen. Nog een beetje zwemmen in het zwembad van Crowne Plaza Beach Resort en mijn prachtige avontuur zit erop.
Wil jij ook naar de zuidkust van Oman? Let dan even hier op:
Wil jij ook Zuid-Oman ontdekken? Dan komen deze tips goed van pas!
Plan je reis
Wanda heeft viertal ernstige verslavingen: reizen, schrijven, sport en avontuur. En het liefst in combinatie. Bovenaan verschenen op haar travel bucketlist zijn, Vietnam, Japan en Chili. Nadat Mozambique, Zuid-Afrika, Peru en Argentinië afgevinkt zijn, waar ze zo weer naar terug zou gaan, so much epic things to do, so much beauty to discover. Reizen gevuld met adrenalinestootjes wordt ze ontzettend gelukkig van.
Verder lezen over Oman
Algemeen03.02.2024
Algemeen15.06.2022
Algemeen13.03.2021
Stedentrips20.09.2019
Algemeen03.04.2019
Zomer09.07.2017
Natuur04.07.2017
Natuur25.06.2017