Het is vrijdagmiddag 17 juli en ik vlieg vanuit Eindhoven naar Innsbruck en neem vervolgens de taxi naar mijn eindbestemming: Ischgl. Wat brengt me hier in de zomer, zonder besneeuwde pistes en après-ski? De vierde editie van de Silvrettarun 3000.
Ik doe mee aan de medium afstand, wat betekent dat ik 28.6 km lopend ga afleggen, het liefst zo snel mogelijk. Het hoogteprofiel vertelt me dat ik in 16 kilometer 1.500 meter ga klimmen en vervolgens in 12 km 1.200 meters zal moeten dalen. Met nul specifieke voorbereiding, maar wel een goeie loopconditie ga ik onbevangen op pad. Mijn doel is genieten van mijn eerste trailrun en finishen natuurlijk.
Het startschot van de Silvrettarun 3000 wordt gegeven in Ischgl bij de Silvrettabahn. Over een paar uur finish ik hopelijk in Galtür, waar ik gisteren al was voor de briefing en de pasta’party’. Er is weinig party bij de pasta (die overigens prima is) maar het is goed om erbij te zijn. Zo heb ik kans om wat tips te vragen aan de experts Katharina Zipser en Martin Mattle. Beiden toplopers komen uit de regio en weten dus waar ze het over hebben. ‘Run and have fun!’, zegt Katharina. Martin geeft als tip: “Don’t think, just go”. Klinkt als het plan dat ik al in m’n hoofd had, dus dat moet goed komen.
Op zaterdagochtend zit ik om half zeven in een lege ontbijtzaal van het hotel aan m’n kaiserbroodje met nutella en banaan. Na het ontbijt loop ik, met de geleende camelbak nog wat onwennig op m’n rug, naar de start bij de Silvrettaplatz. De tas met droge kleren wordt ingeleverd en straks getransporteerd naar Galtür.
De lopers die hebben gekozen voor de medium (28,6 km) en hard (43 km) route starten samen. Net voor acht uur staan m’n gloednieuwe Salomons naast zo’n 200 paar andere schoenen te wachten in het startvak. Na het startschot beginnen we meteen aan een flinke klim. Dit eerste deel van de route bestaat nog veelal uit asfaltwegen. Technisch niet moeilijk, maar wel pittig voor de kuiten. Ondanks dat ik nog fris bent en het dus een beetje onnatuurlijk voelt, is wandelen af en toe de beste optie. De eerste kilometers zitten erop en het pad wordt wat minder steil. Ik kan eindelijk wat tempo maken.
Na een aantal kilometers jojo-en met de andere deelnemers die net een ander ritme hebben, kom ik erachter dat de vrouw die steeds in mijn buurt loopt ook Nederlands is. We praten even en ik ga weer in m’n eigen tempo verder. Ze vertelt me dat het laatste deel van de klim pittig zal worden. Rond 14 km begint het inderdaad echt! De bikkels van de 43 km nemen vanaf de verzorgingspost hier een andere weg. Voordat ik aan de klim begin neem ik even de tijd om wat te drinken en pak ik een gelletje mee. De Nederlandse dame gaat als een berggeit omhoog en heeft me in no time gelost.
Na 2 uur 20 minuten heb ik 16 km afgelegd en ben ik op de Ritzenjoch (2.688 m) aangekomen, het hoogste punt van de trail. Een aangename verrassing is de verzorgingspost. Respect dat ze al het eten en drinken naar boven gesjouwd hebben. Cola smaakte me nog nooit zo goed! Ik stop even om een paar foto’s te maken en van het prachtige uitzicht te genieten. Ondertussen denk ik ook aan de lopers van de korte route (small), die om 10 uur zijn gestart aan hun tocht van 11 km.
Dan begin ik aan de afdaling. Hier zag ik van tevoren het meest tegen op. Niet helemaal onterecht. Geconcentreerd en bij elke stap nadenkend waar ik m’n voet zal zetten, ga ik naar beneden. Over kleine riviertjes denk ik nog even wat langer na. Hier is m’n gebrek aan ervaring toch echt duidelijk. Ik word door veel lopers ingehaald, waaronder weer twee vrouwen. Ik vervloek de stenen, begin me af te vragen of de hele weg naar beneden zo zal zijn en hoe het zal zijn om als laatste te eindigen. Maar ik ga gewoon gestaag verder. M’n enkels heel houden is m’n doel.
Terwijl het pad na ongeveer 2 km langzaam weer wat beter begaanbaar wordt staat er ineens een man ‘langs de kant’ enthousiast te klappen. Het is nadat we de ‘Dorfstraße’ in Ischgl hebben verlaten de eerste supporter die ik tegenkom. Hij roept me nog na dat ik achter de koeien rechtsaf moet.
Het pad loopt nu langere tijd langs een riviertje. Ik maak weer snelheid en het voelt nog boven verwachting goed. Ik houd m’n hartslag steeds goed in de gaten via m’n horloge. Aangezien ik nog nooit 28 km heb gelopen probeer ik zo te voorkomen dat ik zal instorten. Het geheim van trailrunning is doseren heb ik gehoord.
Ideaal is dat deze Garmin Forerunner 225 m’n hartslag via de pols meet. Geen gedoe met een band. Ook kan ik continu precies zien op welke hoogte ik zit. De laatste 5 km ga ik nog bijna 300 meter dalen. Fijn!
Ik begin de kilometers nu wel te voelen. Er zijn weinig lopers meer om me heen. Ik ga zo hard als m’n benen kunnen, maar de dames die me in de afdaling hebben ingehaald zie ik niet meer terug. Wel haal ik nog twee mannen in. Ook komen er weer wat wandelaars en fietsers op m’n pad. Het is te merken dat we terugkeren in de ‘bewoonde’ wereld. De laatste 2 km lopen we dezelfde route als de deelnemers aan de trail van 11 km. Je ziet vanaf hier het dorpje Galtür al een hele tijd liggen. De finish lijkt dichtbij maar het laatste stuk gaat nog verraderlijk omhoog.
En dan is daar toch eindelijk de finishboog! Op m’n horloge staat dat ik 28,8 km heb volbracht net binnen de 3 uur en 45 minuten. Ik heb het gehaald, de schoenen mogen uit!
In de uitslag met tussentijden zie ik achteraf dat ik lange tijd tweede vrouw lag en zelfs vlak bij de eerste dame was. Totdat ik op het technische stuk en het eerste stuk van de afdaling door drie dames werd ingehaald. In de laatste kilometers heb ik nog de derde snelste tijd gelopen, maar dit heeft toch niets meer uitgehaald. Op 2 minuten afstand van nummer 4 ben ik als vijfde vrouw geëindigd en als vierde in mijn eigen categorie (U40).
Dank aan de goede organisatie van deze mooie loop. Het was perfect geregeld! Onderweg waren er voor de mediumtrail zeven verzorgingsposten (bij ongeveer 3, 9, 14, 16, 20, 23 en 27 km). Ook de route was duidelijk aangegeven met bordjes en pijlen op de rotsen. Bij aankomst stond drinken en eten klaar. Na een douche bij het zwembad, een bordje pasta en wat drinken, neem ik de pendelbus terug naar Ischgl. Ik heb genoten van deze fantastische ervaring! Dit smaakt naar meer. Maar nu eerst even uitrusten en nagenieten.
In totaal deden aan deze vierde editie van de Silvrettarun 3000 ongeveer 320 lopers mee, waaronder ik een handje vol Nederlanders. Heb je ook zin gekregen om mee te doen? Zet het derde weekend van juli 2016 dan alvast in je agenda! Op de website van de Silvrettarun 3000 vind je een hoop informatie over de trailrun. Houd je meer van avontuur op de mountainbike? Dan is de Iron Bike misschien iets voor jou. Dit evenement wordt het weekend na de Silvrettarun gehouden. Het complete zomerprogramma van alle activiteiten in Ischgl kun je vinden op de website ischgl.com.