Sneeuw voor alle gezinsleden is meer dan alleen pistes om te kunnen skiën. Daar hoort ook het sleetje bij, wandelschoenen en/of langlaufschoenen. En dat is nu net wat Braunlage, een prachtig sneeuwzeker winteroord in de Harz, heeft te bieden. Daarom is het des te opvallender dat relatief weinig Nederlanders daar in de winter voor een lang weekend naar toe trekken.
Het stadje, met nog geen vierduizend inwoners, was ooit het St. Moritz van Duitsland. De sjeik van Duitsland kwam er voor de val van de Muur maar al te graag flaneren in de sneeuw, maar ook in de zomer was het een geliefd oord van toch vooral Duitse vakantiegangers. Braunlage ligt met de rug tegen de voormalige grens met Oost-Duitsland aan. Dat is ook direct wat een bezoek aan het stadje net even wat meer bijzonder maakt.
Verwacht geen woeste witte pistes zoals die in de Alpen. De Wurmberg waar we in allerlei vormen van afdalen is 1.000 meter hoog. Het is een skigebied met gevarieerde en brede pistes, maar ook met afdalingen door de bossen; leuk voor families, en goed voor beginners. En voor de meer geoefende skiër zijn er ook rode en zwarte pistes, oefenpistes met sleepliften en natuurlijk ook een gondel en stoeltjesliften. Meest opvallende afdaling is die van de oude springschans, die een durfal bijna op de grens van het voormalige Oost-Duitsland doet landen.
In Braunlage zelf is een ruim aanbod van verhuurfaciliteiten. Naast natuurlijk de ski’s ook heel veel sleetjes, moderne en oude. Het is maar waar je op naar beneden wilt glijden. Vooral in de weekenden is Braunlage erg populair bij de Duitse stedelingen uit Hannover, Kassel en zelfs Hamburg. Het verbaast ons dat de Nederlanders – toch een volk dat wel eens iets nieuws wil uitproberen – er bijna niet zijn. De eerste Nederlandse auto zien we pas na een paar dagen. We slapen in het bekendste en tevens hoogste hotel van noordelijk Duitsland, Maritiem Hotel. Het geeft zowel ’s avonds als overdag een prachtig uitzicht over Braunlage.
De stad gaan we in de ochtend verkennen door met een sleetje in de gondel naar boven te gaan. Halverwege stappen we even uit om het sleetje achter te laten, want we gaan eerst helemaal naar boven om vanaf de top de Harz in volle glorie te ervaren. De massa aan groene – in dit jaargetij natuurlijk wit – naaldbomen golven door het gebied. We wandelen, via een stille route met de zon op ons gezicht zo’n 500 meter naar beneden. Opvallend veel wandelaars doen het omgekeerde. Jawel, wandelen is een ding in de Harz.
Maar wie de grens van het gevaar zoekt pakt gewoon een echte klimroute, maar dan ook echt. Onderweg lopen we bergbeklimmers tegen het lijf, die zojuist ‘het dak’ van hun klimroute hebben gehaald. Adembenemend. Dan is daar de start van de rodelbaan. Daar gaan we in rap tempo naar beneden; slingerend door families die hetzelfde doen. Zoiets ervaar je enkel met een grote glimlach op het gezicht.
Die glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon als we met Huby Eimbeck een fikse sneeuwschoenwandeling gaan maken, of op zijn Duits een schneeschuhwanderung. Met een groep van twaalf personen binden we een soort van tennisrackets onder de schoenen, maar dan in moderne snit. We worstelen ons in drie uur tijd door ongeveer 80 centimeter hoge sneeuw; via het voormalig Oost-Duitsland naar de top en weer naar beneden langs één van de skipistes. Dat is voor sommigen een te zware klus, zien we op de gezichten van de ‘sportievelingen’. Alsof het regent gutst het zweet van hun gelaat. Even vermoeden we dat er een paar gaan bezwijken, maar met wat korte pauzes houden zij zich staande.
Wandelen mag in de ogen van echte skiërs dan een uitermate 80-plus ervaring zijn, een schneeschuhwanderung is toch echt bikkelen. Dan is skiën gewoon sleetje glijden op twee stokken. Simpel en doeltreffend. Het sneeuwschoenwandelen is bovendien veel vallen en dus veel weer op staan. We gaan regelmatig onderuit omdat we in een gat vallen, gewoon wegzakken of de ‘racket’ aan de andere voet blijft steken. Dan is het vol op de bek gaan, maar wel in de zachte sneeuw. Hilarisch, iedere keer weer.
En dat is nog niet eens alles in Braunlage. Het op de toerist ingestelde stadje heeft natuurlijk ook voldoende in huis om de gasten gastronomisch wat te bieden en te vermaken. Zo runnen Thomas en Ines Kühne steakhouse en bar 51 Nord, waar vakantiegangers terecht kunnen voor meesterlijk grote steaks en burgers. Altijd goed na een dag intensief in de sneeuw. Niet verder daar vandaan runt Ulrich Schwedhelm het opnieuw opgetrokken Viktoria Hotel waar je net wat moderner aan de gedekte tafel kunt gaan eten en zo nodig ook kunt overnachten.
Voor degene die wil uitgaan, schlagers of een after-ski party wil beleven kan op verschillende locaties terecht. Meest opvallende is Tenne van de hagelwitte Frank Faber, de 74-jarige eigenaar die zelf nog zingt en daar de mensen ook mee op de banken krijgt. Maar ook onder aan de piste is er vermaak, zoals bij Daniel en Claudia in Wurmberg Alm. Maar wie wil genieten van onvervalste oude rocklassiekers gaat naar de pianobar van Goran Stojanovska. Ook deze eigenaar vermaakt met zijn gitaargeluid zijn eigen publiek. En zo wordt het laat in Braunlage, en we moeten nog naar boven wandelen naar het Maritiem Hotel dat zo domineert boven de stad.