De Franse Maurienne Vallei is niet heel erg bekend onder wintersporters en dat is eigenlijk best gek. Er zijn hier namelijk zoveel bijzondere plekken te ontdekken! Karin maakte een roadtrip door de Maurienne Vallei en neemt je in vier delen mee tijdens haar reis.
Grand beau! Ik hoef de gordijnen niet open te maken om te weten dat de voorspellingen voor een strakblauwe Franse lucht zijn uitgekomen. Vandaag belooft een ultieme dag te worden: hadden we in de Sybelles nog voornamelijk bewolking als overblijfsel van de sneeuwval van de dag ervoor, vandaag is de lucht helemaal opengetrokken en moeten de pistes er als perfect corduroy bijliggen. Als we om 11.00 uur in Valloire aankomen, merken we ook aan onze gids Pascal dat hij niet kan wachten om de pistes op te gaan. Deze geboren noorderling (uit Lille!) zette op zijn 17e zijn eerste voet in Valloire en zwoer meteen: ooit ga ik hier wonen. Inmiddels is hij 54 en woont alweer 30 jaar in het pittoreske dorpje. We love it: opnieuw een gids die alle ins en outs van het skigebied kent.
En dus springen we meteen de lift in en skiën we gelijk richting Valmeinier, dat ook in het skigebied van 150 km piste ligt. De relatie tussen de twee dorpjes is het beste te omschrijven als de Alpenversie van Amsterdam en Rotterdam. Alhoewel, dat was in vroeger tijden zo (lees: de koeien van Valloire die op de alpenweides graasden van Valmeinier en Valmeiniers schapen die hetzelfde deden aan de kant van Valloire (zie daar hoe gezworen vijanden ontstaan). Tegenwoordig delen de dorpjes gebroederlijk het skigebied Galibier Thabor en is de vete verleden tijd.
De naam Valloire komt van ‘vallée d’or’, de gouden vallei, zo vertelt Pascal. Valloire is altijd een rijk dorp geweest, doordat de doorgaande weg vanaf de col du Galibier door het dorp liep en de handel bloeide. Als we dat in het achterhoofd houden als we door het dorp lopen, is dat eigenlijk ook wel te zien. Naast het gebruikelijke wintersportpubliek lopen er namelijk ook allerlei welgestelde vijftigplussers, die er duidelijk niet zijn om te skiën. De chique dames die hun hondjes uitlaten zijn niet op één hand te tellen. En dit blijkt een mooi onderdeel te zijn van de identiteit van dit dorp: de lokale, welgestelde bevolking die kwaliteit eist en houdt van het goede leven. Je vindt hier echt goede restaurants, waar weliswaar een hoger prijskaartje aan hangt, maar die dan ook uitzonderlijke kwaliteit bieden. Sommige ervan liggen op de piste, zoals de Alp de Zélie, maar ook in het dorp zelf is het uitstekend eten.
Dat dorpje is trouwens ook nog het vermelden waard: het is een authentiek dorpje dat uitgedijd is rondom het barokke kerkje uit de 17e eeuw (cultuurliefhebbers: ga hier zeker naar binnen!). Naast de eerder genoemde restaurantjes vind je smalle straatjes, leuke winkeltjes, een schaatsbaan en zowaar een bowlingcentrum.
We drinken ’s avonds een lokaal biertje (er blijkt gewoon Bière du Galibier te bestaan, dat gebrouwen wordt met lokaal gletsjerwater) in de Mast’Rock, een gezellig bruincafé waar regelmatig live concerten zijn. En hier blijkt dat Valloire echt een authentiek dorp is: naast de chique dames die we spotten in de straatjes rondom de kerk, blijkt dit de verzamelplaats van de lokale tieners te zijn. Toch weten ook vakantiegangers het café te vinden, want we ontmoeten een Nederlandse vriendengroep die een week komt skiën in Valloire. Wat voor hen de keuze van Valloire bepaald heeft? Het feit dat accommodatie, vervoer én skipas in totaal 300 euro kostte.
En met dit gevoel verlaten we Valloire: hoe je voor weinig geld praktische zaken zoals accommodatie en vervoer kunt regelen, maar waar je ter plekke optimaal kunt genieten van het goede leven. Wat ons betreft lijkt dit verdacht veel op de omschrijving van een ideale wintersport. Of we in Pascals voetsporen zullen treden en er daadwerkelijk gaan wonen, is de vraag, maar terugkomen zullen we zeker.
Met dank aan: Karin Jurgens.
