Dominique rijdt voor het eerste seizoen op de snowbully over de pistes van Tignes. Hij is nog een beetje zenuwachtig. Ik mag met hem mee voor een toer over de blanke heuvels in het pikkedonker, om de witte lakens weer strak te trekken. ,,Shit, shit, shit, not good, not good.”
Als de laatste skiërs rond half zes een beetje dwarrelig de pistes verlaten, rijden er vier enorme snowbully’s met hun zeem van dik rubber aan de achterkant de garage uit. Zij domineren in de schemering en het donker als berggeiten de flanken van Tignes. Schuin achter elkaar rijden ze ieder in hun eigen baan. Zo worden in één keer de brede pistes glad getrokken voor de massa toeristen die de dag erop weer waar voor hun geld willen zien. En dat werk moet secuur worden verricht, want te veel hobbels en obstakels leiden tot ongelukken.
Dat weet Dominique maar al te goed. Hij was jarenlang hulpverlener op de lange latten. Dan ging hij de bergen in om zijn slachtoffers, vaak met een gebroken been, op te halen. In de afdaling sleepte hij ze dan weer mee terug. Maar zijn knieën werden slecht. Hij moest stoppen. En zo kwam hij terecht op de wagens, net zo duur zijn als de duurste Rolls Royce. Hij kent de bergen op zijn duimpje en dat helpt om in het aardedonker het witte asfalt te verplaatsen en het laken weer glad te trekken.
In een ruime, goed verende zetel en enorme voorruit heeft hij comfortabel zicht op de terreinen. Hij volgt de tweede man. Voorop rijdt de chef, al 25 jaar, bijna met zijn ogen dicht. Hij leidt de vier en soms vijf collega’s op hun eigen wagen. De opdracht is ieder dag weer hetzelfde, maar het is weer iedere keer anders. ,,Soms zie je geen hand voor ogen, moet je echt met het zoeklicht bijschijnen, anders sta je zo aan de rand van de afgrond.” Ik slik zijn woorden maar snel weg. Als niet-skiër pak ik met Dominique, licht voorover gebogen, enkel de blauwe piste.
Hij duwt aan de voorkant overtollig sneeuw weg en trekt het aan de achterkant gladjes. Dominique bedient voor mij te veel knoppen, knuppels en hendels om zijn buitenboord-armen van wat veel weg heeft van een maanlander goed te bedienen. ,,Ik weet nog niet alles, hoor”, vertrouwt hij me toe. ,,Het duurt zeker drie seizoenen voordat je het in de vingers hebt.”
Soms zit hij niet in het gewenste spoor en duwt hij een dikke lange rand over de piste. Dan roept hij zachtjes, nog net hoorbaar: ,,Shit, shit, shit, not good, not good.” Sommige mensen doen het werk met zo veel gemak dat ze fluitend schuiven en glad trekken, als volleerde kappers de oneffenheden wegscheren. ,,Die checken tijdens hun werk nog regelmatig hun mobiel. Dat lukt mij allemaal nog niet”, verontschuldigt hij zich.
Per avond en nacht wordt door de wagens zo’n 200 kilometer over de pistes afgelegd, of liever gezegd glad getrokken. Zo wordt de sportieve toerist in Tignes op zijn wenken bediend en weet hij weer waarom die skipassen zoveel kosten.
