We doen het onszelf echt aan en het liefst elke zomer weer, en dat nog eens tamelijk massaal ook. Met de sleurhut of een veel te volle koffer op weg naar plekken die al lang kapot bezocht zijn. Slot Neuschwanstein of Rothenburg ob de Tauber in Duitsland (net door mij bezocht), Pisa of Siena in Italië, of in ons eigen land Giethoorn en Valkenburg. Stuk voor stuk prachtplekken. Of nou ja, dat waren ze ooit. Totdat wij, toeristen met een zware vorm van zelfhaat massaal hebben besloten dat dit de hoogtepunten van onze vakantie moesten zijn.
Neem mijn hoogtepunt van afgelopen week, een bezoek aan Slot Neuschwanstein in Zuid-Duitsland. Dat Beierse sprookjeskasteel dat Walt Disney blijkbaar ooit inspireerde om er maar gelijk een attractiepark van te bouwen. Mooi, vooral vanaf afstand en op een ansichtkaart. Maar probeer er eens in juli te komen. Je rijdt je banden vierkant op zoek naar een vrije parkeerplek (spoiler: die is er niet), daarna sluit je aan in een Aziatisch getinte wachtrij die de gemiddelde Efteling met Hemelvaart bescheiden doet lijken. Om te eindigen op een veel te smalle, door de massa krakende brug, waar iedereen met zijn rug naar het uitzicht staat voor die ene Instagram-foto. Volgorde: je iPhone, jij en achter je dat kasteel. Haha romantisch, I guess not.
Of wat dacht je van Rothenburg ob der Tauber, een must see aan de beroemde Romantische Strasse, ook in Duitsland. Misschien wel het meest gefotografeerde dorpje van Europa zeggen ze. Ik weet werkelijk niet waarom, maar heb dé foto daar ook gemaakt. Het ziet eruit alsof Hans en Grietje hier een Airbnb hosten. Tot je beseft dat het halve dorp niets meer dan een etalage is. Inclusief de wereldkampioen kerstprullaria-winkel, waar je in juli met natte oksels tussen de kunststoffen sneeuwpoppen staat en er miljoen Santa’s bungelen aan een rood koortje. Buiten wachten een paar busladingen met 65+ toeristen op een van de beroemde Rothenburger Schneeballen van deeg met deeg. Want hé, dat moet je geproefd hebben (vergeet je Instagram niet). En verder, je kunt er letterlijk over de koppen lopen. Trek er een dag voor uit, want het schuifelen achter volgelingen van iemand met een speaker voor z’n mond die een bordje omhoog houdt en vertelt dat die Schneeballen heel authentiek zijn, maar dagelijks vers worden gebakken dat wel, duurt nu eenmaal lang. En dat terwijl Rothenburg echt klein is.
Waarom trekken we in de zomer massaal naar plekken die je op een ansichtkaart mooier ziet dan in het echt? Waarom wachten we drie kwartier op een terras waar de serveerster je nog net geen boze blik gunt totdat iemand überhaupt opmerkt dat we dorst hebben? We willen er niet echt zijn, we willen vooral dat anderen zien dat we er waren. Da’s iets heel anders. Niet om echt iets bijzonders mee te maken, maar om het online te kunnen plempen. Alles voor de feed. Al vallen de likes al jaren tegen. We zijn zo’n beetje een selfie-generatie geworden, die z’n vakantieroute laat bepalen door Instagram. Je moet een panoramabrug op, want anders tel je niet meer mee. En als iemand op kantoor zegt ‘hé daar ben ik ook geweest’, dan moet jij op z’n minst terug kunnen zeggen ‘ja, echt helemaal top, maar het was wel druk’. Dat is geen toeval. Dat is inmiddels een soort van sociaal acceptabele vakantiestatus.
Dus ja, je weet dat het ruk wordt, je weet dat je je kapot zweet, de helft van de tijd in de rij staat, en uiteindelijk foto’s maakt van een uitzicht waar 300 anderen óók op staan. Maar hé, het schijnt wel te tellen.
Voor de mensen die het toch willen proberen: hier m’n persoonlijke top 10 manieren om je zomer compleet om zeep te helpen.
We zijn volgens mij compleet maf geworden, dat weten we natuurlijk zelf ook wel, maar zeggen dat liever niet hardop. We lachen er zelf het hardste om maar staan morgen weer gewoon in een nieuwe rij. Te zweten en te klagen in een rij te wachten op een ijsje van 6 euro (wel voor twee bollen).
Tijd om te stoppen met de onzin. Laten we in godsnaam lekker gaan verdwalen in een vergeten gehucht of picknicken bij een meertje zonder naam. Of gewoon op het terras van de camping, met een biertje onderuit in een doorgezakte ligstoel en een boek. Eigenlijk weet ik het wel, Volgend jaar blijf ik gewoon thuis in het hoogseizoen, of ik Photoshop mezelf wel ergens in.