Het stond al zo lang op mijn verlanglijstje om te doen: toerskiën in de Alpen. Het zou nog zoveel leuker moeten zijn dan skiën op de piste en zoveel meer voldoening geven dan je met een skilift naar boven laten brengen. En een paar weken geleden was het dan zover. Op een prachtige dag eind maart ging ik samen met Annemerel toerskiën in Leogang (Salzburgerland in Oostenrijk).
We spreken al vroeg af bij de skiverhuur in Leogang, want om te toerskiën hebben we wel wat andere materialen nodig dan voor een dagje op de piste. En dat is nogal wat: skischoenen waar je comfortabel op kunt skiën én klimmen, ski’s met verstelbare bindingen, een setje vellen voor onder je ski’s, een lawinepieper, een schep en een sonde. Die laatste spullen gaan in de rugtas, samen met extra kleding, eten, drinken, zonnebrandcrème en een camera. Volledige bepakt staan we nog voor negen uur klaar om te vertrekken.
We krijgen gezelschap van gids Markus Mayerhofer die ons mee gaat nemen naar het mooiste plekje van zijn achtertuin. Markus komt uit Leogang en woont en werkt er al zijn hele leven. Als bergredder weet hij precies waar we op dit moment verantwoord naar boven kunnen klimmen en naar beneden kunnen skiën en dus zijn we ready to go.
Toerskiën is een vorm van skiën waarbij je geen gebruik maakt van skiliften. Je loopt zelf omhoog en hebt dus een goede conditie nodig om dit te kunnen doen. Je kunt naast de piste omhoog lopen om daar naar beneden te skiën, maar je kunt ook de vrije natuur in. Dat laatste vereist natuurlijk wel enige ski-ervaring en moet je ook zeker niet zonder kennis van offpiste skiën of zonder een berggids op pad gaan.
We pakken de auto en rijden zo’n vijftien minuten bij de skiliften vandaan, naar de achtertuin van Markus. Het plan is om een klim en afdaling te doen die hij normaal gesproken doet met mensen die al wat ervaring hebben, maar dat hebben wij niet. Blijkbaar zien we er sportief genoeg uit want Markus heeft er alle vertrouwen in.
De vellen onder onze ski’s zorgen ervoor dat we niet naar beneden glijden en dus kunnen we zelfs op redelijk stijle stukken ‘gewoon’ met onze ski’s naar boven lopen. Of glijden, dat is een betere omschrijving. We moeten vooral de ski’s niet optillen, maar laten glijden over de sneeuw. Dat het wel wat conditie vereist is ons al snel duidelijk, en dat je ervan gaat zweten ook. Na een kwartiertje is het dan ook al tijd om onze veel te warme donsjasjes uit te trekken.
De klim naar boven is prachtig. We komen niemand tegen en luisteren alleen naar het geluid van onze ski’s die over de sneeuw glijden. Zo heel veel sneeuw ligt hier niet meer eind maart, maar genoeg om toch te kunnen toerskiën. Dat de lente eraan komt is wel duidelijk. De vogeltjes fluiten, we horen overal stromend water van het sneeuwdek dat aan het smelten is en onderweg zien we zelfs al een paar bloemetjes.
In één ruk naar boven klimmen is onmogelijk. Af en toe stoppen we even om wat foto’s te maken, al krijg je de serene rust van de natuur nooit op de foto. Halverwege komen we een berghutje tegen en stoppen we even om wat te eten en te drinken en om even wat pleisters om m’n hielen te plakken. Toch te weinig eelt op m’n voeten blijkbaar!
Het laatste deel van de klim is het mooiste, hier boven is alles namelijk nog helemaal wit. We spotten een paar wilde berggeiten en kijken uit over de witte bergen. Hier vergeet je alles en iedereen om je heen, lijken al je zorgen even verdwenen en ben je letterlijk één met de natuur. Wat een magisch gevoel.
En dan mogen we eindelijk gaan afdalen. De vellen kunnen in de rugtas, helmen en skibrillen kunnen eruit en de bindingen kunnen op de ski-stand. Voor ons ligt een heerlijke afdaling en Markus gaat voorop om het beste spoor te trekken. Het is niet de beste afdaling van m’n leven, maar wel die ene die de meeste voldoening geeft. We rekenen uit dat we zo’n 650 hoogtemeters hebben geklommen en dus ook weer mogen afdalen en die gaan natuurlijk veel te snel voorbij. Het laatste deel van de afdaling is pittig, want we moeten echt zoeken naar stukken sneeuw tussen de groene weide, maar dat maakt het alleen maar nog leuker.
Het is al half twee als we weer terug zijn bij de auto en we zijn dus vier uur onderweg geweest voor één afdaling, met een hoop pauzes tussendoor uiteraard. Alles wat men zegt over toerskiën klopt: het is inspannend en ontspannend tegelijkertijd en het is verslavend. Het was echt een van de leukste afdalingen van het seizoen en dit is iets wat ik vaker wil doen. Volgend jaar uiteraard, want m’n ski’s liggen op zolder!
Onderweg tijdens het klimmen en afdalen heb ik ook nog wat bewegende beelden geschoten!
Ook toerskiën in Leogang? Een dag met Markus kan ik iedereen aanbevelen! Op de website van Saalfelden-Leogang vind je contactgegevens.
