Waarom zou je een marathon in de Caribbean gaan lopen? Niet als je ontspannen 42,2 km wilt rennen in een mooie Noord-Europese stad waar alles prima is georganiseerd. Wel als je voor je werk naar Curaçao mag en een groot deel van je functie bestaat uit het vermarkten van een sport-gerelateerd merk. Juist, dan loop je ‘voor de lol’ een marathon in de Caribische hitte! Het bedrijf waar ik voor werk profileert zichzelf onder meer via sponsoring in grote internationale sportwedstrijden, vandaar de link met de Curaçao Marathon. Saillant detail bij mijn eigen deelname was dat ik twee weken voor de marathon pas besloot om zelf mee te doen. Ik train gemiddeld zo’n drie keer per week, dus de kilometers had ik gelukkig wel in de benen. Ik zeg: let’s go!
Zelf ben ik een aantal keer in Mexico (Yucatan) geweest. Dus qua omstandigheden wist ik een beetje wat te verwachten met betrekking tot de Caribbean. Een ‘normale’ marathon lopen in perfecte omstandigheden (Rotterdam, voorjaar, 14 graden, beetje miezer en 250.000 toeschouwers) is al zwaar zat. Laat staan in de Caribbean bij 32 graden met een luchtvochtigheid van 90 procent. Pas bij het lezen van de Lonely Planet in het vliegtuig stond ik eigenlijk pas echt stil bij die bizarre omstandigheden. Een erg drukke (werk)week in Nederland, inclusief alle sponsorvoorbereidingen op de Curacao Marathon, deed me dit 24 uur voor de race pas echt goed beseffen. Ik stelde hoog in de lucht onmiddellijk vast dat mijn verwachtte eindtijd op losse schroeven kwam te staan. Finishen leek me al heel wat, graag wel inclusief dat verdiende biertje op het witte strand!
Vrijdagmiddag om 16.00 uur landde ik op het eiland. De volgende ochtend had ik behoorlijk wat activiteiten staan in het kader van de marathonorganisatie, dus even lekker acclimatiseren was er niet bij. De start van de marathon op zondag was al om 04.00 uur ’s ochtends. Dat kan helaas niet anders in verband met de warmte overdag. Dit betekent dat je om 01.00 uur naast je bed moet staan en om 02.00 uur een koolhydratenbom naar binnen werkt aan de ontbijtbar bij het strand. Waarschijnlijk meteen mijn vroegste ontbijt ooit! Mooiste moment van die vroege ochtend speelde zich af op een meter of 10 van de ontbijtbar. Op het strand zaten een stuk of vijf dronken Amerikanen die zich hardop afvroegen wat ik met dat megaontbijt ging doen om 02.00 uur. Ik moest er zelf ook hard om lachen; wat ga je eigenlijk doen!
Het startvak op de parkeerplaats bij het atletenhotel lag er mooi bij. Een graad of 28, pikdonker en een stuk of 250 fanatieke idioten die hopelijk allemaal wisten waar ze aan begonnen. Nog een beetje ingelopen in een van de straten achter het hotel. Niet te veel, want de Caribbean hebben een groot voordeel voor sporters: je spieren zijn er altijd warm! Hierna nog wat gerekt, twee rennende straathonden afgeschud (die zijn er veel!) en langzaamaan in het startvak gaan staan. Met een laatste boodschap van de race director over de verwachtte omstandigheden en we mochten weg voor 42.2 km op Curaçao: PANG!
De eerste paar kilometers waren relatief rustig, het tempo zat er lekker in en ik liep in een groepje met twee eilandbewoners. Die vertelden me dat ze al maanden op vroege ochtenden waren gaan trainen, om optimaal aan de wedstrijdomstandigheden te wennen. Dat gaf me een gerust gevoel, met mijn jet-lag en de vier uurtjes slaap van de nacht ervoor 😉
Na 10 kilometer voelde ik de warmte er al behoorlijk in sluipen. Ik kreeg ontzettende dorst en leek wel door een rietje te ademen. Dat voelde niet echt fijn, maar het was de harde consequentie van de hoge luchtvochtigheid. Maar wat had ik in 10 kilometer al mooie uitzichten gehad! Vanaf de start bij het strand, dwars door de kleine straatjes in de binnenstad van Willemstad, over de wiebelende Pontjesbrug door naar een oud industrietrein bij een verlaten strand. Echt prachtig. Daar was het zo stil dat je totaal niet doorhad bezig te zijn met die eeuwenoude Griekse soldatenafstand. Er zat overigens geen vlak stuk in het parcours, en de Queen Emma Bridge moest toen nog komen. Daar begon rond 15 kilometer een flink gevecht.
De Queen Emma Bridge is een oude autobrug van 60 meter hoog en ontzettend stijl. Hij is ongeveer 200 meter lang, en de opgang naar de brug is zeker niet vlak en ook nog zo’n 250 meter. Ik heb hem echt aangevallen, maar op de top van de brug zat ik even stuk. Ik liep al alleen, zag niemand om me heen en ik moest nog meer dan de helft van de marathon afleggen… Maar gelukkig werd het al wat licht en in de verte zag ik een waterpost. Doorlopen dus! Kilometer 21.1 brak aan, dat was de passage bij het hotel waar anderhalf uur geleden de start plaatsvond. Op de helft dus! Een beetje energie van de mensen die daar inmiddels in grote getale stonden was meer dan welkom.
De tweede ronde door de binnenstad van Willemstad gaf een totaal ander beeld dan een uur geleden. Veel meer mensen op straat, ruziënde stelletjes die de kroeg uit rolden (het was immers zondagochtend) en er stond zowaar hier en daar wat publiek! Maar, het tempo zakte wel verder in. Iemand had me de avond tevoren vertelt dat je hier op het eiland ongeveer een minuut bij je standaard kilometertijd moest optellen. Dat voelde je nu maar al te goed. Echt hard wilde het niet meer, hoe graag ik ook wilde. Wel kreeg ik flinke oppeppers door het passeren van marathonlopers die nog steeds met de eerste ronde bezig waren. Rond kilometer 30 heb ik nog een paar vermoeid ogende dames hard aangemoedigd en mijn flesje water weggegeven aan iemand die het veel harder nodig had. En na langer dan vooraf bedacht was daar eindelijk het 40 kilometer bordje.
Nog maar 2,2 kilometer vol gas over een drukke weg waar nu ook de vijf kilometerwedstrijd aan de gang was. Twee wedstrijden over dezelfde weg, zonder parcoursafzettingen of verkeersregelaars. Moet kunnen op Curaçao! Gelukkig voelde ik dat er nog wat energie in de tank zat en in de verte zag ik die mooie startboog opdoemen waar de welverdiende finish wachtte. Nog 100 meter, even proberen er nog een serieuze eindsprint uit te knallen, en daar was plotseling die heerlijke finish op het strand. Dat waren 42,2 warme kilometers op Curaçao! Na 3 minuten te hebben rondgelopen op de finishplaats, wat handen te hebben geschud en twee liter water te hebben gedronken voelde ik me vrij goed. Het was zwaar geweest maar door de warmte en de hoge luchtvochtigheid kun je simpelweg niet al je reserves aanspreken. Eens zien hoe dat morgen uitpakt! Nu werd het tijd voor voetjes in het zand, een duik in de zee en een koud biertje! Wat was het gaaf geweest, op naar de volgende marathon!
Door: Guido Gielen.
