Dat was even een onverwachts weekendje-met-de-auto-weg-ontdekking. En nog wel zo dicht bij huis. De Moezel bij de Oosterburen ligt niet veel verder dan de Ardennen bij onze zuiderburen, waar zoveel Nederlanders hun ‘Into the Wild-moment’ beleven. Welnu, de Moezel is net zoiets, maar dan veel rijker aan cultuurkeuzes die je tussendoor kunt maken.
Zoals over iedere regio vooroordelen bestaan, zijn die er ook over de Moezel. Ik was vooraf gewaarschuwd. De Moezel is voor stram publiek, dat nog net een boot op kan lopen om zich urenlang over de Moezel te laten begeleiden. Maar wij stappen zonder vooroordelen in Trier toch die boot op, samen met inderdaad enkele ouderen.
We verlaten al snel een van de rijkste culturele steden van Europa, Trier aan de rechteroever van de Moezel. Het is een van de oudste steden van Duitsland, ooit de hoofdstad van het West-Romeinse Rijk en dat is te zien. De Potra Nigra, de best bewaarde Romeinse stadspoort, is misschien wel het kroonjuweel van de stad die in het jaar 16 voor Christus werd gebouwd in opdracht van de Romeinse Keizer Augustus.
Maar goed we drijven af, ofwel we varen richting Neumagen-Drohn, want daar gaan we per fiets weer terug. En vooral vanaf dat moment wordt de Moezel een ervaring om niet te vergeten, sterker nog, om die zelfs rijk te maken. Dat zit ‘m dan toch in een combinatie van de natuur, de wijngaarden en de ligging ervan tegen die steile bergen, het slingerende fietspad langs die Moezel, het afstappen voor de aankoop van wat wijnen, het eten en de tal van andere mogelijkheden die je onderweg ziet, maar waar weer eens geen tijd voor is. Altijd haast, ook tijdens een weekendje weg.
Het Moezelfietspad is 275 kilometer lang en voert niet alleen langs het water, maar ook langs de meest gastvrije dorpen en steden. Wij ‘peddelen’ door plaatsen als Trittenheim, Detzem, Mehring en Pfalzen. Toch blijft vooral Trier de boot die je in de Moezel niet mag missen, alleen al vanuit historisch perspectief. De Romeinen hebben daar de basis gelegd voor het moderne West-Europa, dromen wij met het zicht op de oude contouren van het amfitheater in de stad.
Wie Moezel zegt, zegt ook wijn. Al willen de Fransen uit chauvinisme de kwaliteit nog niet echt zien, wij zien ‘m gelukkig wel. De Rieslingdruif levert prachtige flessen op die we of drinken of snel in de auto leggen om onze vreugde ook met de mensen thuis te delen. We zijn blij dat we de wijntopper Markus Molitor uit Bernkastel-Wehlen pas aandoen op onze terugreis. De wijn die ze ons daar laten proeven is een haast orgastische ervaring dat de wijnen die we eerder hebben gedronken daarbij een beetje in het niet vallen.
Het was de dag nadat we in een wijnvat hebben geslapen op camping Rissbach in Traben-Trarbach, ook zo’n wonderlijke plaats langs de Moezel. Zo’n ontdekking waar je stomweg de weg naar Hamelen vraagt. In die sfeer. De Nederlandse eigenaar wist de juiste vertaling te maken van de Moezelcultuur naar het Nieuwe Overnachten. Het zijn weliswaar geen echte oude wijnvaten, maar gewoonweg nieuw gemaakt voor de overnachting, compleet met een heerlijk matras, uitschuifbare tafel, zitjes, warmte en licht. We slapen als druifjes tijdens het fermenteren.
In een gesprek met de eigenaar wordt nog eens duidelijk wat een mogelijkheden er zijn om van een Moezel-weekendje een hele vakantie te maken: van een bezoek aan oude wijnkelders tot de meest uitgebreide pret- en klimparken. Wij moeten naar huis en wel via die ene wijnboer, waarover we op de terugweg ons nog meerder keren verbazen. Wat een goud heeft Markus Molitor in handen.
Foto credits header: Dan Race – Fotolia.com.
