Je voelt letterlijk de stress van je lijf afglijden. Twee uur bosbaden heeft aantoonbaar positief effect op je gezondheid. Minder piekergedachten en een boost voor je immuunsysteem: wandelen in het bos kan fungeren als een natuurlijke resetknop voor je zenuwstelsel. Het klinkt zweverig, maar met zoveel positieve effecten (wetenschappelijk onderbouwd), wil ik bosbaden een kans geven. Ik vind mezelf een uitstekend proefpersoon: nuchter, pragmatisch en overladen met gedachtes en geluiden. Kom maar op met die rust in mijn hoofd. Met het betoverende landschap van Zuid-Tirol om me heen, moet dat lukken, toch?
Zoals zoveel dingen die goed zijn voor lichaam en geest, komt ook het bosbaden uit Japan. Daar noemen ze het ‘Shinrin-Yoku’. Je bewust overgeven aan de atmosfeer van het bos.
Bosbaden is in feite een soort therapie, maar dan zonder dat het als therapie aanvoelt. Je hoeft er in ieder geval niet voor in een spreekkamer te zitten. Bosbaden doe je in de vrije natuur, met als doel je gezondheid te verbeteren. Zweverig is het zeker niet: met wetenschappelijk onderzoek is het effect ervan aangetoond.
Het idee is dat je al je gedachten uitschakelt en je zintuigen activeert. Dus niet meer nadenken, maar vooral luisteren, voelen en ruiken. En dat is, vooral in het begin, nogal een uitdaging, om gedachten uit te schakelen, maar zodra je focust op wat je hoort en ziet, verdwijnt al het denkwerk naar de achtergrond.
Voor een eerste kennismaking met bosbaden ben ik in Zuid-Tirol. Dat ene stukje Italië dat bijna niemand kent, maar waar het zo heerlijk is, dat je de boel thuis wil inpakken en hier de rest van je leven wil doorbrengen.
We rijden naar Kasern aan het einde van het Ahrntal, daar waar Italië ophoudt en je alleen te voet verder kunt. Als je door blijft lopen, kom je vanzelf in Oostenrijk uit. Terwijl het denkwerk nog aanstaat, is de aantrekkelijkheid van deze plek meteen duidelijk. Het zintuig ‘zien’ is permanent geactiveerd, gelukkig maar. Wat is het hier prachtig.
Alpenweides in bloei, eeuwige sneeuw op de bergtoppen en warme zonnestralen op mijn huid: ik geloof dat we de perfecte omstandigheden hebben gekregen om te bosbaden. Gids Stephan, eigenaar van Drumlerhof, het hotel waar wij verblijven, neemt ons mee voor een wandeling. Telefoons moeten uit, camera’s in de tas en het is beter om zo stil mogelijk te zijn, vertelt hij. Het bosbaden begint zodra we de parkeerplaats achter ons laten en de natuur in trekken. We zeggen niets meer, maar kijken, ruiken en luisteren. Gedachtes moet je waarnemen en snel laten gaan. Na een minuut of tien zit ik er goed in, en staat mijn brein eindelijk even uit.
Stephan trekt zijn schoenen uit en vraagt ons dat ook te doen. Want, ‘zo kom je nog veel beter in contact met Moeder Natuur’. En gek genoeg voelt dat meteen als een bevrijding. We klimmen zwijgend omhoog naar de Rötbach waterval en gaan op het randje zitten, met spetters van het kletterende water in ons gezicht.
Normaal gesproken maak ik eerst foto’s, en kijk dan pas echt goed om me heen. Nu kijk ik ook niet eens, maar luister alleen naar het water. Dit is hoe je een overprikkeld brein tot rust krijgt. Met niets doen dan voelen, luisteren en ruiken. En zo zitten we daar een tijdje, best gek om niet eens tegen elkaar te zeggen hoe mooi het hier is, volledig in onszelf gekeerd. Een beetje emotioneel ook, want als je niet meer denkt, dan ga je voelen. En er zit blijkbaar een hoop gevoel dat oppopt.
Op de terugweg plukken we plantjes, vrouwenmantel. De bladeren houden dauw- en regendruppels vast in perfecte bolletjes, als glinsterende diamanten. In de volksgeneeskunde werd vrouwenmantel veel gebruikt voor vrouwelijke klachten. In bloemrijke Alpenweides kun je ze blijkbaar tegenkomen, maar alleen als je er oog voor hebt.
En zo wandelen we twee uur rond, grotendeels in stilte, we lopen door ijskoud gletsjerwater, door drassige mosgrond en over kleine steentjes die prikken in mijn voetzolen. We plukken en proeven nog meer blaadjes en knuffelen zelfs met bomen. Eindpunt van de wandeling is een beeldig kerkje, met daarnaast een rots met een opening die een magische gave zou hebben. Kruip door de rots heen en je kunt al je zorgen aan de ene kant laten en als een bevrijd mens aan de andere kant naar buiten komen. Ik doe voor de zekerheid twee rondjes.
Voor mijn werk kom ik op de mooiste plekken ter wereld, altijd met mijn camera in de hand. Maar geen plek blijft me zo bij als dit stukje Ahrntal in Noord-Italië. Een paar maanden later weet ik nog precies hoe het er rook, hoe de grond voelde en hoe intens de Gröstl smaakte na afloop. Het is wonderlijk hoe je ervaringen in je hoofd en hart kunt opslaan als je op deze manier de natuur in trekt.
Het effect van bosbaden is jammer genoeg niet iets dat lang stand houdt. Maar het is wel een filosofie die is blijven hangen. Veel vaker leg ik mijn telefoon weg, zet ik ‘m uit en probeer ik vooral niet na te denken: heerlijk is het.
Ik merk dat ik deze manier van ontspanning vooral op reis toepas, gelukkig ben ik nog al eens van huis, maar eigenlijk kun je dit veel vaker doen. En dat hoeft echt niet alleen in de natuur, het kan ook prima thuis. Door bewust je gedachten uit te schakelen en te focussen op je gehoor en op je ademhaling, komt je brein tot rust. Zelfs wanneer je je inspant door 15 kilometer te rennen.
Zuid-Tirol zat al in mijn hart hoor, maar na deze bijzondere wandeling nóg wat dieper.
