In een serie van 4 artikelen vertelt Josefien Boonman over haar avonturen op zee. Ze heeft nog nooit gezeild, maar gaat tóch in een zeilboot de Atlantische Oceaan oversteken. Eindbestemming: de Caraïben. Dit is deel 1 van haar avontuur.
Het moet minstens tien jaar geleden zijn geweest dat ik op een zeilboot zat, en dat was denk ik ook de enige keer. Toen ik in augustus begon te vertellen aan mensen in mijn omgeving dat ik nog voor eind december de Atlantische oceaan over wilde gaan zeilen, werd er dan ook vooral gelachen. Het feit dat ik op dat moment tot aan mijn oksel in het gips zat in verband met een verbrijzelde arm speelde daarbij waarschijnlijk ook een rol.
Eén vriend tartte mijn avontuurlijkheid. Hij zei dat het misschien nuttig zou zijn om eens op een boot te stappen om te zien of ik zeilen wel leuk vind. Die zeilinitiatie, een paar uren ronddobberen op de Oosterschelde bij een windkracht van 2-3 Beaufort, overtuigde me om het plan werkelijk tot uitvoering te brengen. Hoe, wat, waar, wanneer, met wie en waarom moest ik op dat moment nog bedenken.
In mijn dagelijks leven speelde zeilen geen enkele rol, maar via via waren de eerste contacten snel gelegd. Andermans netwerken zijn goud waard. Echter, na het lezen van een aantal blogs, het plegen van een aantal telefoontjes en het drinken van een aantal voorbereidende biertjes gaf ik het op om goed voorbereid op reis te willen gaan. Als je niet weet waar je aan begint en wat je kan verwachten, moet je je na het regelen van een aantal banale zaken overgeven aan de willekeur van je eigen reislust. Ik kocht een enkeltje Brussel – Las Palmas de Gran Canaria, een zeilpak, sloot een reisverzekering af en zocht een onderhuurder voor mijn appartement.
Daar sta je dan, alleen, voor de toegangspoortjes tot de steigers. Ongeduldig wacht ik tot er iemand naar buiten loopt, zodat ik snel naar binnen kan glippen. Ik probeer niet te denken aan hoeveel geld hier drijft en hoe ik een wereld binnenstap die mijlenver van die van mij verwijderd is. Een half uur later loop ik opgelucht naar de Sailor’s Bar. Oké, ik heb geen boot gevonden, ‘Sorry, we’re fully crewed’ was de populairste repliek, maar zeilers zijn net mensen en blijken heel vriendelijk te zijn.
De helft van de haven wordt bezet door boten die meedoen aan de ARC, the Atlantic Rally for Cruisers. Een zeilevenement waarbij zo’n 200 boten tegelijkertijd beginnen aan de oversteek en in konvooi naar Saint Lucia varen. Er liggen dus veel kansen voor me, maar het inschrijfgeld dat elke boot voor de ARC betaalt is niet mals waardoor er qua voorbereidingen, crew en veiligheid weinig aan het toeval wordt overgelaten. Bovendien ben ik niet de enige opstapper en veel van mijn concurrenten hebben iets tot veel meer ervaring dan ik. Mijn grote mond van voor vertrek is al een stuk kleiner.
Omdat er in de haven weinig stress te bespeuren is, lijkt het me een goed idee om te zorgen dat ik zelf ook niet al te veel aan mijn hoofd heb. Natuurlijk zorg ik ervoor dat ik elke dag wel even in de haven ben, maar de rest van de tijd ben ik ook gewoon op vakantie. Ongeveer een week nadat ik aan ben gekomen lig ik op een strand als ik een berichtje krijg van een van de medewerkers van de ARC: ‘Josefien, je kan eens langsgaan op L40, Nederlandse boot, vraag naar Joost.’ Waarom weet ik niet, maar ik voel dat dit ‘m is; de boot die mij naar de Caraïben zal varen ligt op dok L40.
Ik ontmoet Joost en zijn crew op het terras van de Sailor’s Bar. Eén van hun bemanningsleden is om persoonlijke redenen van de boot gezet. Ze gaan ervan uit drie weken over de overtocht te doen, dus dat je goed overeen komt of denkt te kunnen komen is vrij essentieel. Gelukkig verloopt de ballotage zeer relaxed. Nadat we onze glazen leeg hebben gedronken geef ik ze even tijd om tot een conclusie te komen, welk positief blijkt. Ik vraag of het goed is als ik er een nachtje over slaap. Daarmee stemmen ze in en ik huppel vol adrenaline terug naar mijn hostel.
Ik begin driftig te appen, chatten, mailen en bellen. Iedereen die het maar lezen wil krijgt een lijst van voor- en tegenargumenten. De meningen zijn verdeeld en dat bezorgt een weegschaal stress. Degenen die me adviseren te gaan, probeer ik te overtuigen van het tegendeel, alsook de mensen die zeggen dat ik beter zou wachten op een volgende kans. Nadat de validiteit van mijn argumenten is getest komt iemand met een oneliner die mijn ongeduld en ik niet kunnen negeren. ‘Wat wil je nou eigenlijk? Je bedenkt een plan, vindt een boot om die droom te realiseren en nog twijfel je? Je moet het geluk ook niet direct in het gezicht kotsen he!’ Tja.
Voor de vorm ga ik nog even in bed liggen, maar slapen kan ik niet. Voor dag en dauw sta ik op, wandel naar de haven en verhuis mijn spullen van het hostel naar de boot. Het is gelukt, nog vier nachtjes slapen en ik vertrek naar de Caraïben!
