Waarom is eten in Europese vliegtuigen iedere vlucht zo anders? En klagen reizigers daar altijd over? Tijd om het eens te hebben over KLM-stroopwafels en absurde Ryanair-tarieven voor een kop lauwe thee. Wie veel vliegt, zal het herkennen en voor ieder ander is dit een kijkje in de keuken op 11.000 meter hoogte.
Je zou denken dat vliegen binnen Europa is simpel iets is. Je stapt in, je zoekt je stoel (waar je misschien wel extra voor hebt moeten betalen), riem vast en hop de lucht in. Maar dan komt het. Het moment waarop de hele cabine collectief begint te turen: komt er eten en zo ja, wat dan? Een smakelijk onderwerp en een van de weinige dingen waar je geen controle over hebt. Je komt er pas achter als de trolley jóuw kant op komt. En tja, bij Europese maatschappijen kunnen de verschillen best groot zijn.
KLM, Lufthansa en magnetronpasta in een zilver bakje
Bij KLM struikelen ze inmiddels over het begrip gratis. Een koekje, stroopwafel, broodje, koffie, thee, fris, biertje of soms zelfs een warm bakje macaroni, dat ruikt alsof het rechtstreeks uit de magnetron van een studentenhuis komt. Geloof me, het werkt prima als je op stoel 34E zit met een lege maag.
Maar geen zorgen, dat weten de dames in het blauwe pakje maar als te goed, mensen blijven ongekend zeuren. Heeft u echt niks anders? Ik lust geen volkoren boterhammen met oude kaas. Ja sorry, u zit in vliegtuig en niet in uw favoriete lunchbar.
Het is wat het is. Bij de full-service maatschappijen krijg je altijd iets te eten met keuze voor een extra drankje. Niet altijd Instagram-waardig, soms best zelfs teleurstellend, maar je krijgt het wel. Dat comfort zit in de ticketprijs verstopt, ergens tussen brandstof, bagage en het salaris van de captain.
En dan heb je de Low-Cost brigade met Easyjet als voorbeeld
Ryanair, EasyJet, Vueling en Transavia zijn een ander universum. Daar betaal je in principe voor het recht om te ademen en voor wat water en voor een zakje chips dat thuis 0,89 euro kost maar op vlucht FR3102 van Eindhoven naar El Prat, ineens voelt als een investering.
Het model is simpel: je koopt een stoel, that’s it. En alles eromheen? Dat gaat in de losse verkoop. Wil je iets eten, dan heb je meerdere keuzes. Je neemt iets mee uit de terminal en hoopt dat je buren mild kijken terwijl je je sandwich openvouwt. Voelt altijd ongemakkelijk of je geeft je over aan de buy-on-board menukaart met prijzen die in geen enkel natuurkundig model meer uit te leggen zijn.
Toch kies je hier allemaal zelf voor. Maar als je voor 39 euro naar Barcelona vliegt, moet je misschien ook geen culinaire hoogstandjes verwachten.
Waarom zijn de verschillen zo groot?
Dit is niet echt spannend, maar wél bepalend en heeft alles te maken met de verschillende businessmodellen van luchtvaartmaatschappijen.
- Full service betekent een hogere ticketprijs en service aan board inbegrepen.
- Low-cost betekent een lagere ticketprijs en alles apart betalen tegen tarieven waar je zelf om hebt gevraagd.
Het is de verklaring waarom je bij de KLM een warme maaltijd krijgt en bij de Ryanair 4 euro betaalt voor een bekertje lauwe thee. Het is helemaal niet sexy, maar wel waar.
KLM komt met een hybride tussenvorm
En dat is best interessant want KLM experimenteert nu op een aantal Europese routes met een nieuwe, extra betaalde menukaart. Bovenop het gratis eten dus. Een hybride model, alsof je een volwaardige ontbijt krijgt én daarna nog kunt zeggen ‘doe toch maar dat luxe broodje kip-pesto’, tegen betaling natuurlijk.
Wat je moet over de KLM-menukaart
- Het is aanvullend. De gratis snack blijft gewoon bestaan. Omdat het past bij Flying Blue.
- Meer keuze betekent blije reizigers. Tenminste, dat denkt KLM, keuze is fijn als je net niet zit te wachten op een broodje van dattum.
- Vooraf te bestellen (die is handig). Dat doe je via de KLM-app of website. Scheelt weer een teleurstelling als je ziet dat 28B inmiddels net de laatste wraps heeft opgegeten.
- Routes waarop ze dit model testen zijn o.a. Oslo, Madrid, Porto, Lissabon.
- Geen Ryanair-toestanden. KLM blijft gratis basisservice aanbieden.
Het voelt een beetje als de toekomst van vliegen binnen Europa: full-service carriers die voorzichtig elementen van low-cost meenemen, maar zonder je dat gevoel te geven dat je elk moment voor zuurstof kunt worden afgerekend.
Logische keuze, toch?
Yep, ik vind deze keuze eigenlijk best logisch. Passagiers verwachten meer variatie, maatschappijen zoeken extra inkomsten, en het gat tussen low-cost en traditionele airlines wordt steeds kleiner. Dit is zo’n beetje de gulden middenweg. Een soort luchtvaart-espresso: klein, logisch, maar wel met smaak.
Voor veel reizigers zal het ook best prettig voelen dat je iets kunt kiezen dat nét even beter bij je past dan het gestandaardiseerde broodje. Het maakt die korte vlucht naar Madrid net iets menselijker. Dus, eten in het vliegtuig. Waarom vinden we dat eigenlijk zó leuk
Omdat het een ritueel is en omdat je ergens hoopt dat het een klein beetje luxe toevoegt aan een vaak krappe ervaring. Als je maar genoeg vliegt, weet je dat niemand toe wil geven dat een gratis stroopwafel vaak het hoogtepunt is van een dinsdagmiddagvluchtje naar Oslo.