Of ik een vossenstaart wil kopen, een echte. Of een fotocamera uit de jaren twintig misschien? “Nee? Een boksbeugel dan? Of een speldje van Lenin? Koop anders die ene ernaast, met dat hakenkruis!”
Ik slenter over de markt in Sofia, de hoofdstad van Balkan-land Bulgarije. Sofia telt iets meer dan een miljoen inwoners en is de grootste stad van het land. Na ruim twee uur vliegen vanaf Amsterdam ben ik in een andere wereld geland, want deze markt is in niets te vergelijken met de Albert Cuypmarkt waar ik normaal gesproken op een zondagmorgen overheen loop.
Ik moet wennen aan dit voor mij onbekende land en dit land aan mij, want ze kijken hier nog steeds raar op van Engelssprekende toeristen met camera’s. “No pictures!” Daarmee is dit precies hoe ik me de Balkan heb voorgesteld; bitter koud en een beetje nors. Achter de kraampjes staan oude dames en heren in leren jacks of bontjassen die een sigaar tussen hun lippen klemmen of een wollen muts tot ver over hun oren hebben getrokken. Er komen wolkjes uit hun mond wanneer ze iets onverstaanbaars naar elkaar roepen. Dat is niet zo gek, want het is net iets boven de 0 graden.
Het Sovjet verleden van Bulgarije is hier niet ver weg. Ik ben omringd door geschiedenis en historische gebouwen, want de markt ligt aan de voet van de prachtige Sint Nicolaaskerk die er, zo vroeg in de morgen, prachtig uitziet. De vijf gouden koepels van de kerk glimmen in de ochtendzon.
De ochtend wordt nog veel mooier, want even verderop vind ik het echte historische hoogtepunt van deze stad: de Alexander Nevsky kathedraal. De Bulgaren zetten dit orthodoxe gebouw begin vorige eeuw midden op een grote rotonde neer als dank aan de Russen, die Bulgarije tientallen jaren daarvoor bevrijdden van de Osmaanse bezetters. Geen slecht bedankje.
Als je net als ik van plan bent naar Sofia te gaan, wacht dan niet te lang. De toeristen hebben de stad nog niet echt ontdekt, maar dat kan niet lang niet duren, want steeds meer maatschappijen vliegen vanuit Nederland of de hoofdstad van Bulgarije. Je zit er al voor een paar tientjes. Ondertussen probeert de stad het stugge imago van zich af te schudden en dat lukt aardig. Er zijn hippe winkeltjes, restaurants en lunchrooms die verrassen.
Na een rondje googelen vind ik een aantal leuke adresjes en na mijn wandeling over de markt ga ik op onderzoek uit. Ik ontbijt bij Hlebar. Eigenaresse Emy heeft deze tent in de luxe ambassadebuurt zo’n 1,5 jaar geleden geopend en ondanks de welgestelde buren is een ontbijtje in Hlebar heel betaalbaar en nog lekker ook. Je kunt hier simpele croissants of een roerei bestellen, maar ook heerlijke Bulgaarse zoetigheid. Extra leuk is dat alles van lokale producten is gemaakt.
Lunchen doe ik een paar uur later bij Sun Moon, wie van gezond, vegetarisch en lekker houdt, is hier aan het goede adres. Vooral de smoothies geven je een oppepper. Maar mijn topfavoriet is bar Kosmos. Daar sluit ik de dag af met een waanzinnig leuk diner. De koks van dit restaurant halen alles uit de kast en bij Kosmos maak ik kennis met de traditionele Bulgaarse keuken in een hip jasje.
Mijn bezoek aan Sofia is kort. In 24 uur heb ik de twee leukste kanten van Sofia leren kennen; de historische én de nieuwe hippe. Maar ik wil verder, want niet ver hier vandaag ligt nog een ander goed bewaard geheim: een wintersportgebied! En nu ik er toch ben, wil ik wel eens onderzoeken wat ijskoud Bulgarije nog meer te bieden heeft in de winter. De taxi staat klaar; op naar Borovets!
Borovets is een skioord dat ligt in het Rila-gebergte, op zo’n 1.350 meter hoogte en een kilometer of 70 ten zuiden van Sofia. De taxichauffeur brengt ons binnen anderhalf uur van de stad naar de bergen. Het gebied ligt er mooi bij, want het heeft de afgelopen dagen hard gesneeuwd. Onze chauffeur zet ons in het hart van het skigebied af, bij hotel Finish Line een grote blokhut die direct naast een uitdagende rode piste ligt. Binnen is het warm en gezellig. Skiërs warmen zich op met een chocolademelk bij de open haard. Mijn kamer ligt op de bovenverdieping, is licht en ruim en vanuit mijn bed kan ik de wintersporters naar beneden zien suizen, wat een prachtig gezicht is. Ik kan niet wachten…
Ik ga snel ski’s horen bij Hunters Ski Club in het dorpje. Al snel blijkt dat dit skigebied typisch Bulgaars is. Hier geen onnodige fratsen, maar rechttoe rechtaan wintersporten. De skispullen die ik meekrijg zijn een tikje gedateerd, net als de liften. Het gebied is klein met zo’n 58 kilometer piste en de skiliften liggen soms ver uit elkaar, maar de lage prijzen maken veel goed. Wie het leuk vindt om eens iets nieuws te proberen en bereid is de eisen bij te stellen, kan zich hier een paar dagen prima vermaken.
Ik heb een heerlijke dag op de piste, want ondanks dat dit geen Ischgl of Val Thorens is, kijk ik mijn ogen uit. Links en rechts word ik ingehaald door uitbundige vrouwen in felgekleurde vintage pakken, soms met matching acrylnagels en geblondeerde kapsel, strak in de haarlak. Mannen van 70-plus serveren vrolijk pizza’s die ze in de buitenlucht bakken in een steenoven. Alles is hier anders en juist daarom zo leuk.
Een paar uur later, wanneer het begint te schemeren, rol ik vanaf de piste de sauna in. Nergens in Borovets kun je zo lekker bijkomen van een intensieve ski-dag als in het Turks bad van Hotel Rila. Zwemmen, massages, stoombaden en sauna’s, het is een wellness walhalla. En nu ik toch bij Hotel Rila ben, moet ik natuurlijk ook even de cocktails gaan proeven die ze hier in de luxe Terrace Lounge serveren. Op aanraden van de eigenaar kies ik voor een Rakia Sour, ondanks dat ik zo mijn twijfels heb bij de ingrediënten: Rakia, limoen, suikersiroop en ei. Ik krijg er geen spijt van. Genietend van mijn drankje kijk ik uit over de verlichte pistes waar het nachtskiën al is begonnen. Misschien ga ik dat morgenavond ook maar proberen.
Foto header: Kisa_Markiza – Adobe Stock
