Ingeklemd tussen Mexico en Guatemala ligt een land waar het beste van Midden Amerika samenkomt. In de dichte jungle en heuvels van het binnenland loopt de jaguar nog vrij rond en langs de Caribische kust staat de barbecue altijd klaar. Dunbevolkt, met Engels als voertaal en een koppige lokale rum om de keel te smeren is Belize één van mijn favoriete en meest verrassende bestemmingen. Hier vijf situaties die alleen maar Belize kunnen zijn: You better Belize it!
De Indiaanse hooglanden van Guatemala liggen ver achter me als ik tussen de rastafari’s aanschuif in de rij voor de Belizeaanse grensovergang. Al snel sta ik oog in oog met een streng kijkende douanier: ‘How long are you staying in Belize for?’ ‘Ehm, just a few days, I guess’, probeer ik zo neutraal mogelijk. Vervaarlijk buigt de man zich over de balie en kijkt dreigend op me neer. ‘This is NOT possible!’. Ik slik wat gal weg, en vraag me af hoe lang dit gaat duren, als de dreigende donderwolk op zijn gezicht verandert in een stralende glimlach. ‘You will love my country, and will need at least two weeks! Enjoy girl, and welcome to Belize!’ Met een paar ferme stempels bezegelt hij de zaak en roept vrolijk om de volgende persoon. Ik denk dat ik inderdaad wat langer blijf.
Het enige geluid is de motor en het bootje baant zich stroomopwaarts een weg over de verlaten rivier. Boven is onder als de dichtbegroeide oevers perfect weerspiegelt worden in het water en een steiger opdoemt in de verte. Hier liggen de Maya ruines van Altun Ha, verborgen in de binnenlanden en pas half opgegraven. Geen rijen, draaihekjes, lawaai en plastic souvenirs, maar een orkest van brulapen en verlaten ruïnes om te ontdekken op je dooie gemak. Voor het echte Indiana Jones gevoel, moet je wel even de brulapen en vogelspinnen ontwijken.
De wegen zijn niet best, maar voor een prikkie reis je door het land in oude Amerikaanse schoolbussen en ontmoet je ook wat nieuwe vrienden. Terwijl ik een bakje kokosrijst met kip (what else?) probeer te eten in de stuiterende bus, gaat een Amish naast me zitten. Gekleed in overall, met hoed en rossige baard stelt hij zich vriendelijk voor als Jacob Jacobsen. Serieus? In de Cariben? Ik wil net antwoorden wanneer een joviale rastafari in het gangpad hem herkent en ze elkaar begroeten met de meest ingewikkelde handshake die ik ooit heb gezien. Nadat er nog een paar traditioneel gekleede Maya vrouwen instappen is de Benetton-bus, en mijn verbazing, compleet. Only in Belize!
Na een stuiterende tocht over een knalblauwe zee zet ik onvaste voet aan wal op het tropische eiland Caye Caulker. Het beroemde “Go Slow” geldt blijkbaar niet voor kapiteins van motorboten. Terwijl ik over de zandweg slenter doemt er een fiets naast me op in een tempo waar ik alleen maar respect voor kan hebben. Een normaal mens zou al drie keer omgekukeld zijn.’Girl, you are going too fast, you’re giving me a headache!’ Ik kijk opzij en besef dat hij het tegen mij heeft. Zachtjes mompel ik een excuus en slenter langzamer verder. Niet genoeg. ‘Please girl, Go Slow’ Nu schuifel ik met de snelheid van een 90 jarige, herstellende van een heupoperatie. Tevreden slaat de man slingerend een zijstraat in.
Met een enorm koraalrif voor de deur zijn de Belizeaanse cayes een snorkel en duikparadijs. Op de zeilboot zie ik zeeschildpadden en een kleurrijk oerwoud aan koraalrif onder me langs schuiven. De onderwaterwereld is zo divers en verbazingwekkend mooi dat ik tijdens ht snorkelen niet weet waar ik moet kijken. Terwijl ik scholen barracuda’s ontwijk, zwemt een grouper zo groot als een kleuter kalm voorbij. Na twee prachtige snorkelplekken, sta ik in ondiep water met tientallen haaien en roggen om me heen. Volledig onschuldig, is me verzekerd. Met de zon in de rug en een meer-rum-dan-punch-rumpunch in de hand zeilen we terug naar het eiland, waar de barbecues al heet zijn. De kreeft en grouper die we vanmiddag hebben gezien gaat zonder pardon op het vuur en wordt weggewerkt met knoflookboter, kokosrijst en coleslaw. Eten doe je op het strand of aan de schommel-bar. Laat die zon maar ondergaan, ik ben voorlopig nog niet weg.
Foto credits header: Simon Dannhauer – Fotolia.
