Ook in Europa zijn er nog een heleboel geweldige plekken te vinden, die nog nagenoeg onontdekt zijn en zelfs met de auto goed te bereiken zijn. Zoals Riviera del Conero in Le Marche in Italië, een regio die wij in het Nederlands ‘de Marken’ noemen. Zo’n plek waarvan je na drie dagen al zegt “hier wil ik ooit weer terug naartoe”. Riviera del Conero is voor de meeste mensen onbekend en dat is eigenlijk best gek. Het is een van de mooiste plekken van Italië, zeg maar gerust een paradijs!
Riviera del Conero ligt aan de oostkant van Italië, ongeveer ter hoogte van Florence maar dan aan de oostkust. Le Marche is zo’n regio waar de Italianen zelf graag op vakantie gaan, waar je het pure Italië ontdekt. In zo’n 400 kilometer steek je over naar de andere kust, een roadtrip van ‘coast to coast’ is dus zeker mogelijk. Landschappelijk gezien wordt Riviera del Conero steevast met Toscane vergeleken, maar die vind ik een beetje té makkelijk. Riviera del Conero heeft twee dingen die duidelijk anders zijn: de kust (en de zee) en de Monte Conero. Een hoge heuvel, zeg maar kleine berg, die je eigenlijk overal wel bovenuit ziet steken. Stoer en imponerend met steile rotsformaties die in de zee lopen, afgewisseld met fraaie rotsen en kleine baaien met kiezelstrandjes. Soms toegankelijk vanaf het land en soms ook alleen per boot.
De Monte Conero heeft inmiddels al meer dan 30 jaar een beschermde status als natuurgebied en is met 18 paden en MTB-trails ook een perfecte regio in Italië voor iedereen die op zoek is naar een sportieve uitdaging. Lang zijn de klimmetjes niet, maar daarom niet minder steil. De mooiste wandeling is ongetwijfeld die van Passo del Lupo, waar een steeds smaller wordend pad langs de berghelling je brengt naar een van de mooiste en fotogenieke plekjes met uitzicht over de kustlijn en de zee. Op vrijwel het hoogste punt van de Monte Conero staat een gelijknamig hotel dat lang geleden een klooster was. Op het binnenplein vind je een kerk uit de Romeinse tijd (5e eeuw) die nu wordt gebruikt voor zanglessen en koorzang. En dat alles vanwege de bijzondere akoestiek.
Tijdens ons verblijf in de Riviera del Conero overnachten we op Camping Medusa net buiten Porto Recanati. De camping ligt vrijwel aan zee, alleen gescheiden door de doorgaande weg naar Numana. Camping Medusa is een zeer goed verzorgde camping met veel groen en 600 plaatsen. Al voelt de camping veel kleiner en knusser aan, mede door de kleine straatjes. Het restaurant is geweldig en wordt ook bezocht de locals uit dit gebied. Verder vind je er onder andere een zwembad, supermarkt, e-bike en fietsverhuur en entertainment voor de kinderen. Parkeren doe je op het terrein en de camping beschikt over zeer veel eigen bedjes met parasols op een nagenoeg privé-strand.
Camping Medusa ligt daarbij zeer centraal in deze streek. Tijdens ons korte verblijf hadden we de beschikking over compacte nieuwe woningen van Aria met een grote keuken, drie slaapkamers een kleine kamer, mooi terras en twee douches. Die zijn we echt nog niet vaak (lees niet) tegen gekomen bij dit soort accommodaties. De perfecte plek dus om de regio Riviera del Conero in Italië te ontdekken.
Een stukje verderop ligt het stadje Recanati, een van de parels van de Italiaanse regio Le Marche, die ook wel de balkonstad genoemd wordt. Als je in Recanati in alle eerlijkheid vertelt dat je nog nooit van Giacomo Leopardi (een van de grootste Italiaanse dichters) hebt gehoord kun je maar beter bukken. Het is dat de schandpaal niet meer bestaat… In ieder geval is Recanati zijn stad en de mensen hier refereren aan zijn gedichten en hoe belangrijk zijn rol is geweest in Recanati, uiteindelijk voor de gehele provincie en later ook voor Italië. Het is de stad van L’Infinito, het beroemdste gedicht van Giacomo Leopardi. Dat kom je hier in alle vormen tegen.
Recanati is ook de stad met een fraaie toren die in het centrum op het Palazzo Venieri staat. In het midden staat een groot standbeeld van… inderdaad Giacomo Leopardi. Het moet ook zo zijn. De toren kun je beklimmen. Het uitzicht is prachtig maar nog imposanter is het enorme klokkenspel wat zich vlak onder de top bevindt. Op het plein vind je wat gezellige terrasjes en als je hier eenmaal zit besef je pas hoe heerlijk het weer is om in Italië te zijn. Mensen praten, drinken, eten wat, en van de hectiek die vaak synoniem is voor het Italiaanse leven merk je hier niets. Hier regeert de rust onder toeziend oog van Giacomo.
Maar er is meer in dit stadje wat een bezoek zo uniek maakt. Het Museo Civico (Gemeentelijk Museum), waar je de belangrijkste werken van die andere Italiaanse grootheid vindt: Lorenzo Lotto, een van de bekendste schilders van Italië. Hier staat de beroemde Polyptiek, het schilderij dat uit meerdere houten panelen bestaat en dat is gemaakt in opdracht van de kerk van San Domenico in Recanati. Of hij alle panelen zelf heeft geschilderd laat zich raden omdat er wel degelijk stijlverschillen in zitten. Van dichtbij sta je versteld van de enorme gedetailleerdheid van delen van het werk. Lotto had zo zijn eigen ‘high-tech’ ontwikkeld en gebruikte twee glasplaatjes met water ertussen welke als vergrootglas dienden waardoor hij nog met wat meer detail met kon schilderen.
Zijn belangrijkste werk is echter de Annunciatie: de aankondiging aan Maria van de komst van Jezus Christus door aartsengel Gabriël. Dit werk verwacht je eigenlijk in een van de grote musea in een wereldstad. Maar nee, hier in Recanati kijkt Maria je net als Mona Lisa altijd aan en volgt je met haar ogen, waar je ook gaat staan. Het werk is verzekerd voor een waarde van 100 miljoen maar is volgens de directeur van het Museo Civico, die ons op een privé-rondleiding trakteert, in werkelijkheid onbetaalbaar. En dat is heel veel geld. Ter illustratie, Lotto ontving voor zijn kunstwerk het astronomische bedrag van 700 florijnen en was daar in die tijd ongetwijfeld ook blij mee.
Wie in Le Marche in Italië op vakantie gaat moet echt een bezoek brengen aan de Recanati. Je zult zelf het bijzondere aan deze stad gaan ontdekken, een ‘must visit’ in Italië.
Niet ver van Porto Recanati ligt Villa Buonaccorsi in Potenza Picena. Deze 18e eeuwse adellijke villa is eigendom van een vooraanstaande familie uit Padua. Wat dat betreft bestaat de adel in Italië nog wel meer dan in Nederland. Villa Buonaccorsi is ’s zomers tegen een kleine vergoeding te bezoeken. Je krijgt als je door de zeventiende-eeuwse Italiaanse tuinen met oude beelden loopt wel een ander gevoel. Het is er gewoon prachtig en hoewel de belangrijkste tuin niet eens zo groot is zijn er toch drie tuinmannen bezig met onderhoud. Tegenwoordig worden de gebouwen vooral gebruikt als huwelijkslocatie. De meest bijzondere en fotogenieke ruimte is de plantenstalling waar als het winter wordt alle potten met citroenstruiken naar binnen worden gebracht.
Aan de voet van de Monte Conero vind je het strand van Le Due Sorelle. Volgens de bewoners van deze streek is het een van de mooiste stranden van Italië. En als zij liegen doen wij dat ook. Het is een prachtig strand dus misschien is de waarheid wel gewoon de waarheid. Als Recanati dé cultuurstad van La Marche is, kun je Numana het beste beschrijven als het leukste stadje van de Riviera del Conero. En ook dat vinden de bewoners zelf ook. Numana is gewoon hartstikke gezellig. Ze zijn er sowieso verliefd op ijs, want ook wij strijken letterlijk neer op een vol terras bij de lokale en tevens ‘beste ijssalon’ van Italië. Het is alleen 00.15 uur en dat verbaast je dan wel weer.
Ook hier is het relaxed en gezellig al scheelt het wel dat we dat ook vinden na een avondje op het mooiste terras (sorry) van de deze kust bij visrestaurant La Torre. Het vleesrestaurant bevindt zich op het pleintje. Om maar eens aan te geven dat ik de lieve mensen in de Riviera del Conero echt geloof kan ik met zekerheid bevestigen (ook als géén viseter) dat dit restaurant echt zo geweldig mooi ligt boven de zee. De wijnen die worden geschonken zijn uitzonderlijk, eigenlijk klopt hier alles was. Als je een bucketlist hebt met restaurants en plekken waar je opnieuw verliefd wil worden op je partner: La Torre it is.
In Numana vind je ook de haven van de Riviera del Conero. Hier moet je zijn als je naar Le Due Sorelle wilt gaan wat alleen over het water bereikbaar is. Keuze heb je hier genoeg want de haven ligt vol zeilbootjes, jachten, motorboten en kano’s. Le Due Sorelle is niet alleen heerlijk om te genieten van het bijna altijd prachtige weer. Het heldere water zorgt er ook voor dat je hier geweldig kunt snorkelen.
De wielerklassieker Milaan – San Remo heeft een beroemde slotklim: de poggio. Alleen de allerbesten fietsen hier op de grote plaat naar boven. Loreto heeft er ook een, wellicht nog steiler maar wij doen hem ook op de fiets. Dat wil zeggen op een e-bike, uitvoering ATB dus met een groot arsenaal aan versnellingen (ander lukt het nog niet). Einddoel is de Basiliek die is gebouwd tussen 1568 en 1587. Hier bevindt zich de zwarte Madonna van Loreto en het Heilig Huis, waardoor het stadje Loreto een bedevaartsoord geworden is. Hier worden de drie muren van het huis van Maria in de Basiliek bewaard.
Maar dat huis stond toch in Palestina volgens de geschiedenisboeken? Dat klopt: tot aan de Kruistochten, want toen hebben ridders het naar Loreto gebracht. De verhalen zijn divers, eerst waren het de engelen (die dus niet) maar uiteindelijk zouden het leden van de familie Angeli zijn geweest die het Huis hebben verplaatst. Te lezen is dat archeologisch onderzoek heeft aangetoond dat de muren echt uit Palestina afkomstig zijn en rond het jaar 0 zijn gebouwd. Daar zullen we het mee moeten doen. In ieder geval staan er iedere dag lange rijen voor de ingang van de imposante kerk om de kapel met muren en de Madonna van Loreto te aanbidden.
De muren zijn bijzonder en wie gelovig is moet er zeker gaan kijken. De kerk is een prachtig bouwwerk. De koepel is ontworpen door Donato Bramante en is na de koepel van de Sint Pieter in Rome en de Dom (Santa Maria del Fiore) in Florence, de grootste koepel van Italië. Een aantal landen hebben in de kerk hun eigen kapel met soms opmerkelijke verschillen. In de Basiliek vind je verder fresco’s van Luca Signorelli (bekend van zijn fresco’s in de Dom van Orvieto) en Merlozzo da Forlì.
Net buiten Loreto vinden we het plaatsje Castelfidardo wat bekend staat als het mekka van de ambachtelijke accordeonproductie. In Castelfidardo vin je maar liefst 17 accordeonateliers, waarvan sommige bestaande slechts uit twee medewerkers bestaan. Echter het crème de la crème is de accordeonfabriek Pigini met 45 werknemers. We worden welkom geheten door de al even indrukwekkende Francesca Pigini, inderdaad de dochter van.
Bij Pigini maken ze meerdere soorten accordeons, van kinderaccordeons tot accordeons voor klassieke muziek en dan van een uitzonderlijke kwaliteit. De grote accordeonspelers spelen vaak op een Pigini, vergelijk het maar met een Ferrari. Elke accordeon wordt hier in de fabriek nog steeds met de hand gemaakt. Het kan een jaar duren om een enkele accordeon te maken. Vooral als het gaat om speciale bestellingen van klassieke musici. Net schrikken: een accordeon heeft zo’n 12 tot 13.000 onderdelen. Je gelooft het niet tot dat je het zelf ziet. Na dit bezoek is je liefde voor dit muziekinstrument van plaats weet ik veel gestegen naar de eerste positie. Je zit op een middag wat te frutselen met een piano en bedenkt dat een muziekinstrument met twaalf duizend onderdelen. Als Beethoven geniaal was, was de bedenker van de accordeon dat ook.
De Riviera del Conero heeft me verbaasd in alles. Het is ze gegund dat ze in alles de beste van alles hebben. Het past bij de trotsheid. Eigenlijk was ieder bezoek hier een klein hoogtepunt op zich. De werkelijk verrukkelijke lunch bij Qualità e Amore, een slagerij met een restaurant gerund door de Familie Cingolani, vader Giuseppe met zijn drie zoons waar het vlees nog wordt gegrild met hout op een enorme gril. Het eten was er zo verrukkelijk dat je ook hier gewoon moet langs gaan.
Of het bijzondere bezoek aan de Baai van Portonovo, waar we de 80-jarige visser Sandro ontmoeten, die ondanks zijn hoge leeftijd nog steeds een echte playboy is als hij op de foto moet. Zijn Coöperatie van Mosselvissers vist hier op wilde mosselen, genaamd mosciolo selvatico. En je raadt het al, dit zijn de lekkerste mosselen ter wereld.
Ten slotte moeten we zeker nog de Familie Moroder vernoemen waar al meerdere generaties wijn wordt geproduceerd. Wat hen bijzonder maakt is dat zij de rode wijn produceren aan de kust en de witte wijn in het binnenland. Dit alles komt door de bijzondere grondsamenstelling. Wie het wijnhuis bezoekt vindt er ook een restaurant en een pizzeria. Een rondleiding door de oude wijnkelders is mogelijk. Een bijzondere dank gaat uit aan het team van Maximiliano die ons drie dagen lang heeft weten te verrassen! Riviera del Conero is een regio in Italië die je moet gaan zien, voelen en ervaren. Je zult er geen seconde spijt van krijgen!
