Voor echte Tour-liefhebbers en wielertoeristen die gaan voor de ultieme uitdaging is het Franse Valloire hoog in de Savoie een bekende plek. Hier ligt net buiten het gezellige dorpje de Col du Télégraphe, een van de lastigste bergen in de Franse Alpen. Aan de zuidkant van Valloire vind je nog een berg, scherprechter in de Tour en wie er is geweest vergeet hem nooit meer: de fameuze Col du Galibier. Het slechte nieuws is dat je de Galibier alleen kunt bedwingen als je als voorgerecht de Col de Télégraphe beklimt óf langs de zuidelijke kant via de Col du Lautaret omhoog klimt (2.058 meter).
Je krijgt er wel wat voor terug want de Col du Galibier met een hoogte van 2.641 meter bedwingen is voor niet voor elke wielrenner of tourfietser ‘even’ te nemen. De afstand van de voet van de klim tot aan de top vanuit de richting van Briançon is ook nog eens bijna 37 km. Op de top van de Galibier vind je het monument wat is geplaatst ter nagedachtenis aan Henri Desgrange, de eerste directeur van de Ronde van Frankrijk.
Onze route gaat vanuit Montgenévre via Briançon over de Col du Lautaret en de Galibier naar Volloire. De afdaling van de Col du Galibier is adembenemend mooi en er een die je niet snel vergeet. Ruim 5 kilometer voordat je Valloire bent moet je even hard in de remmen knijpen bij het bordje van La Poutre om drie redenen. De eerste is de belangrijkste, wie de Galibier heeft genomen verdient even rust, de tweede is dat je bij La Poutre heerlijk kunt genieten van de lokale keuken met vooral veel worst, kaas en lekker bier. De derde is dat als je afstapt van je fiets en achteromkijkt je geniet van een fantastisch uitzicht richting de Col du Galibier en grote broer de Grand Galibier. Als je eenmaal neerploft in de stoelen bij dit gezellige restaurantje in het weidse landschap wil je eigenlijk niet meer omhoog, zo mooi.
Het dorpje Valloire in de Savoie is in de winter een gezellig wintersportplaatsje wat door z’n hoge ligging redelijk sneeuwzeker is. De Savoie kenmerkt zich door z’n prachtige groene hellingen met daarboven de ruwe rotsen met toppen richting de 3.000 meter. ’s Zomers is het in Valloire levendig en zijn er veel gratis activiteiten voor kinderen. Vanuit het dorp kun je met een gondellift verder naar boven, waarna een stoeltjeslift je brengt naar kunt een bergmeer waar je letterlijk op hoogte kunt vissen. Het is ook het vertrekpunt voor prachtige en lange wandelingen. Valloire en wandelen gaan ’s zomers hand in hand.
De inwoners van Valloire zijn nog steeds trots op hun kerk die in de 17e eeuw door de bewoners zelf is gebouwd. De architect kwam uit het nabijgelegen Piemonte want in die tijd behoorde bij het koninkrijk waar Sardinië, Savoie en Piemonte ook onder vielen. Het was de tijd van de contrareformatie en dus barok wat o.a. te zien is aan het volledig houten altaar dat versierd is met bladgoud. Met 241 afgebeelde engelen in het 11 meter hoge kerkje waan je je letterlijk in het hemelrijk.
De gemeente Valloire bestaat uit 17 ‘hameaux’, kleinere gehuchten die vergelijkbaar zijn met Nederlandse kerkdorpen en telt bijna net zoveel 16 kapelletjes. In het dorp zijn ze nu wat minder te spreken (en dat is een understatement) over ‘Le Tour’ want ook dit jaar stond de Galibier op het programma van de Ronde van Frankrijk. De etappe over de Galibier en dus door Valloire werd noodgedwongen verlegt vanwege het instortingsgevaar van een van de tunnels aan de zuidkant van de bekende berg. Voor het tourisme betekende dit massale afzeggingen voor de hotels en horeca. Toch klagen hoeven ze er niet want de campings en de hotels zitten normaliter altijd vol met wandelaars en fanatieke wielertoeristen.
Brasserie Galibier (de naam zegt het al als je hem anders uitspreekt) is in 2010 opgezet door Brice Le Guennec en Pierre-François Martin (tevens de zoon van onze gids Jacky Martin). Begonnen zoals zoveel kleine thuisbrouwerijen en die vandaag als paddenstoelen uit de grond schieten. Altijd begint het als een hobby waarbij eerst familie en vrienden mogen proeven. Al snel besluiten de amateur brouwers om het bier ook maar eens te gaan verkopen aan wat cafe’s en supermarkten.
Het bier wordt snel populair. Volgens onze brouwer Brice vinden ze in een wijnland als Frankrijk ook bier lekker en hebben Fransen een verfijnde smaak. Ze proeven het wanneer het een goed, kleinschalig bier is en geen 13 in een dozijn pils. Hun hop importeren ze uit de VS. Het water komt van de gletsjer de la Clapière, aan de voet van de Galibier. Hier komt overigens al het water van Valloire vandaan. Inmiddels gaat het goed met het Galibier bier, werken er nog steeds naast hun vrienden 4 mensen en wordt het biertje ook geëxporteerd naar Schotland en België. Met een omzetgroei van 40% per jaar wordt inmiddels ook gekeken naar een groter pand. De grote bierbrouwers hebben al een paar keer aan de deur geklopt maar de oprichters zijn niet van plan hun succes nu al in de verkoop te zetten.
Mede dankzij de steun vanuit het dorp en de lokale bevolking kunnen ze het opnemen tegen grote bierbrouwers als InBev. De lokale restaurants en bars blijven Galibier schenken, dit ondanks de ontevredenheid van de grote concurrenten. Ook bij lokale evenementen staat het Galibier-bier centraal in dit grote gebied. De door ons geproefde bieren (blogger zijn blijft een zwaar beroep) waren Avalanche, Alpine, Matchut, Imperial IPA. De gemene deler is dat alle Galibier bieren kruidiger zijn en duidelijk passen bij dit gebied. En soms het bier ook gewoon het beste in de streek waar het gebrouwen wordt.
Wie vanuit Valloire naar de top van de Col du Télégraphe gaat komt in de voor wielrenners bekende bocht een bord tegen naar het in 1890 al gebouwde Fort du Télégraphe, bereikbaar via een lang smal grintweggetje langs de steile kant van de col. Fort du Télégraphe is een van de vele forten die is gebouwd als verdediging tegen Italië, die geallieerd waren met Duitsland en Oostenrijk en onderdeel van de latere Maginotlinie (dit was een Franse verdedigingslinie aangelegd tussen 1930 en 1938 op de grens met België, Luxemburg en Duitsland en Italië).
Het fort ligt op 1.585 meter hoog en kijkt door zijn unieke ligging in alle richtingen over de Maurienne-vallei. Als je boven op het hoogste puntje van het fort kijkt begrijp je de strategische ligging. In oorlogstijd verbleven hier 200 soldaten. Vraag niet hoe de accommodatie was want in die tijd bestond deze uit niet veel meer dan een bed en een haak voor je kleren. Van binnen is het fort nu een museum en heeft het een verassende hoeveel merkwaardige attributen die je een inkijk geven van het basic leven van soldaten voor de beide wereld oorlogen hoog in de bergen. Een feestje was het zeker niet.
Ergens in 1793 bedacht iemand de (optische) telegraaf waarmee berichten over een grote afstand konden worden doorgegeven. Onder Napoleon werd een lijn ingesteld van Parijs, via Lyon, Turijn en Milaan naar Venetië. In 1813 liep deze lijn zelfs tijdelijk van Amsterdam naar de Middellandse Zee maar werd opgeheven omdat niemand het nut ervan in zag. Maurienne lag echter op een strategische plek en had een eigen telegraafpost. De naam voor de col was daarna niet meer dan een logisch gevolg. In het hoogseizoen worden er excursies gehouden en kun je je hullen in oude legerkledij en je op de foto laten vastleggen voor het nageslacht.
Via Ferrata is een term die oorspronkelijk uit het alpinisme komt en betekent letterlijk uit ‘ijzeren weg’. Wie in de bergen wordt uitgenodigd om eens via een Via Ferrata een mooi tochtje te maken denkt misschien aan bruggetje en loopplanken van ijzer. Dat kun je vergeten want een Via bestaat uit een met staalkabel uitgezet parcours langs een rotswand. Deze staalkabel wordt op regelmatige afstand (tussen de 3 en 6 meter) aan de rotswand bevestigd door middel van haken en is bedoeld als beveiliging voor de gebruikers van deze op z’n zacht gezegde manier om even langs een rotswand te lopen ongeacht de hoogte van de berg. De kabels worden dus gebruikt om op te staan en om je evenwicht te houden of om je zelf eraan op te trekken. Behalve de staalkabel treft men op een via ferrata (vooral op de moeilijkere stukken) ook andere hulpmiddelen zoals steunen voor handen en voeten. Wie hoogtevrees heeft raden we sowieso aan maar af te zien van deze spectaculaire manier alpinisme.
Net buiten Valloire is er zo’n Via Ferrata en volgens de gids is deze echt voor beginners. Een understament want of je nu slechts 80 meter boven aan een steile wand hangt of 220 meter, wat maakt het uit, als je er staat is er niets onder je en waag je het niet om je voeten van de staalkabels of ijzers af te halen. Schuifelen, niet te veel omlaag kijken en voorzichtig telkens je zekering voorbij de haken in de rotswand zetten.
Het toetje van de Via Ferrata krijg je als je eenmaal boven bent. Waar je met een pols van 150 blij bent het hoogste punt te hebben bereikt en net denkt ‘dit was het’ ligt een bochtje verder een loopplank van 5 meter lang en 30 cm breed over een ravijn als verrassing te wachten. Hier mag je overheen wandelen waarbij de verankering alleen aan de zijkant zit oftewel vrijwel met losse handjes. Tja zo’n Via Ferrata is een feestje voor mensen zonder hoogtevrees. Hoe diep het onder de plank is melden we maar niet. Om daar achter te komen moet je zelf maar even in dit prachtige gebied een kijkje gaan nemen.
In onderstaande video kun je gehele traject van de Via Ferrata in Valloire zien wat je gaat afleggen. Goed schoeisel en wielerhandschoenen zijn echt aan te bevelen. Duur van dit feestje op hoog niveau is ongeveer twee uur. Reserveren kan via het Office du Tourisme in Valloire.
