Portland en Oregon staan bekend om de prachtige natuur met woeste bossen, ruige bergen en rotsen, schitterende watervallen (de op-één-na-hoogste waterval van Amerika bevindt zich even buiten Portland) en grote rivieren en meren. Het verkennen van deze omgeving is een ongelooflijk aangename bezigheid, een die je helemaal in contact brengt met de natuur, jezelf en het nu. Het is hier zo uitgestrekt, relatief ongerept en indrukwekkend, een betere manier om je hoofd leeg te maken, bestaat er waarschijnlijk niet.
Ik heb me goed voorbereid op deze hikes, want ik had al gezien dat er rond deze tijd van het jaar reeds sneeuw zou kunnen liggen, dus het zou glad en modderig kunnen zijn op sommige trailpaden. Bij outdoorwinkel Soellaart in Haarlem adviseerden ze me kundig en testte ik verschillende paren schoenen. Mijn keuze viel uiteindelijk op een paar Lowa’s die er niet alleen zeer stevig uitzagen, maar die ook goed warm en perfect waterdicht zijn. Stevige support voor mijn enkels, ook niet onbelangrijk, want een misstap is zo gemaakt op een trail met boomwortels en keien.
De schoenen moesten van tevoren even goed ingelopen worden. Dit is een goede tip, zo zitten ze soepeler. Ze zijn zelfs op waterdichtheid getest de dag voor de hike. Het had die dag zó hard geregend dat de straten blank stonden en de putten overstroomden. Ik ben tot over mijn enkels in de poelen gaan staan en de gore-tex hield elke druppel buiten mijn schoenen. Geslaagd dus!
Op de ochtend zelf, werd ik om 07.30 uur opgehaald door Heidi, mijn gids. Uw verslaggever had zich volgestouwd met een enorm ontbijt, de energie kon goed van pas komen, leek me. Evenals bij de fietstour had ik me aangekleed met heel veel laagjes, zodat mijn lichaam goed warm zou blijven. Nuttig, want het beloofde koud te worden in de bergen met zelfs lichte sneeuwval. Een tight onder de broek, drie lagen shirts en twee jassen (een dunne en een donsjack). Twee paar handschoenen mee (voor als er een nat zou worden) en een pet én een muts. Kom maar op met die watervallen!
Al snel had ik het veel te warm. Achter Heidi aan sjouwend, begon ik behoorlijk te zweten. Ze leidde me de trails op richting de eerste waterval. Dit was een relatief korte hike, kinderspel bij wat me later nog te wachten bleek te staan. De omgeving is er prachtig, je bent helemaal vrij. Bij de tweede hike, omhoog naar de waterval van Tamanawas, kreeg ik het zó warm dat ik mijn jassen allebei helemaal openritste. Dit terwijl het inmiddels al sneeuwde. De klim was behoorlijk pittig en glad, maar met mijn hike-schoenen ging het prima, ik had echt de goede gekozen, want deze waren extra stevig en dus geschikt voor de gladde en scherpe rotsen waarover geklauterd moest worden. Gelukkig ben ik niet snel onder de indruk van een berg, dus het tempo bleef er aardig in.
Bij de waterval aangekomen hield ik mijn adem in. Hier word je echt stil van. Dankbaar om dit in mijn leven in het echt te mocht aanschouwen; check, van de bucket list. Wát een natuurkracht! Besneeuwde boomtoppen om me heen, lichte sneeuwval en de druppeltjes van de waterval die over me heen waaiden. Voor ik wist wat ik deed, zag ik mezelf een goed plekje opzoeken, zo dicht mogelijk bij de waterval, mijn schoenen en kleren uittrekken en spiernaakt een subwaterval in waden. Koud! No shit…! IJswater! Nog nooit heb ik me zo alive gevoeld. Mijn hele huid werd rood, alles ging tintelen en nadat ik koppie onder ging onder de subwaterval, ging ik bijna onderuit toen het snel dieper werd richting stroomversnelling (white water), dus sprintte ik snel naar mijn kleren die Heidi geduldig een voor een aangaf zodat ik me vlug kon wapenen tegen de kou die mijn lichaam over begon te nemen. Nu vervloekte ik al die laagjes. Eenmaal aangekomen bij mijn veters, kreeg ik die bijna niet meer gestrikt, zo koud waren mijn handen. Maar eenmaal aangekleed werd het al gauw weer warm en droog en voelde ik me onwaarschijnlijk opgefrist en verkwikt. Nog nooit spijt gehad van een skinny dip, andersom zou ik wél spijt hebben gehad van een gemiste kans dit te voelen… De beek bleek overigens Cold Creek te heten, zo leerde ik later. I know why now…
Het werd stiekem wat kouder, de zon trok weg en het bleef sneeuwen. Prachtig, dit pakken ze me niet meer af. De rest van dag hikete ik rond met een grote grijns op mijn gezicht. Wat kan de natuur toch mooi zijn. We bezochten nog enkele trails, zagen spechten en Amerikaanse adelaars, meren, eilanden, rivieren, reuzenbomen, talloze paddestoelen en mossen en uiteindelijk Multnomah Falls, de waterval die na de Niagara Falls de hoogste van Amerika is. Dit was toch wel de reden dat ik naar Oregon ben gekomen, fantastisch, wát een dag!
Supergoed geluncht bij Solstice, een restaurant dat je van buiten zou verslijten voor truckstop, maar wat binnen lokale brouwbiertjes serveerde met eten wat op de menukaart van geen enkele hippe grachtengordeltent zou misstaan. Ik dronk hier ook een Pinot Noit uit Oregon, die me positief verraste, smaakte zeker naar meer! Uiteindelijk eindigden we de dag na zonsondergang bij de Vista House, een art deco huis op de top van een berg met uitzicht over de hele regio en namen Heidi en ik na een bijzondere dag teder afscheid van elkaar.
