Het is eens een keer niet de wekker die afgaat. Vandaag worden we wakker van de tientallen koeien die een kilometer verder in de groene heuvels van het Italiaanse Livigno grazen. Hun bellen pingelen in de verte en verder horen we nog niets. De ochtendzon komt door de wapperende gordijnen naar binnen en door de openstaande ramen komt een frisse wind. Een prachtige dag in de bergen van Livigno staat op het punt te beginnen.
De laatste keer dat Travelvalley in Livigno was, lag er sneeuw. Nu zijn de bergen die om ons hotel liggen diep groen. Gisteren zijn we hier na een lange reis aangekomen. Eerst met het vliegtuig naar het Oostenrijkse Innsbruck en daarna met de auto de grens met Italië over. Hoe noordelijker we komen en hoe verder we de Italiaanse regio Lombardije inrijden, hoe verrassender de rit wordt. We wachten tien minuten voordat we de enige weg naar het zuiden kunnen nemen. De tunnel die we door moeten, is zo smal dat er maar aan een kant tegelijk auto’s kunnen gaan rijden. Het is een verrassing wat we aan de andere kant van de tunnel zullen treffen. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn slecht. 14 graden, wind en regen. Maar als we Livigno binnenkomen, blijkt maar weer eens hoe moeilijk het is om het weer in de bergen te voorspellen.
De kilometers lange en donkere tunnel leidt naar het afgezonderd bergdorp op meer dan 1.800 meter hoogte, waar de lucht blauw is en de zon schijnt. Livigno ligt in een vallei, ingeklemd tussen natuurparken Stelvio en Engadin. Als een slang kruipt het dorp door het dal. Het is smal en ruim negen kilometer lang. We rijden door het gezellige centrum met authentieke huisjes en gezellige terrasjes, waar Italiaanse obers de toeristen verwennen met goede wijnen en pasta’s.
We rijden door totdat we het dorp alweer bijna uit zijn. Daar ligt het Sport Hotel, waar we deze ochtend wakker zijn geworden met uitzicht op een deel van de allermooiste bergen rondom het dorp. Of we nu in de hotelkamer zijn, de eetzaal, het zwembad of op het terras; nergens hoeven we de prachtige natuur te missen.
Na een stevig ontbijt is het tijd om de natuur in te gaan. We laten ons afzetten bij de lokale fietsverhuurder, want die schijnt een manier te hebben gevonden om op de allermooiste plaatsen hoog in de bergen te komen, zonder dat je je uren kapot fietst op een te kleine mountainbike.
“Een E-bike? Is dat niet zo’n ding waar alleen 60-plussers op fietsen?” Mijn gids Fabrizio lacht. Het is duidelijk niet de eerste keer dat hij een overmoedige Hollander voor zich heeft en of ik nu wil of niet, ik moet eerst oefenen met mijn nieuwe fiets. Hoe simpel het besturen van een e-bike ook lijkt, een korte introductie blijkt niet overbodig. Niet alleen omdat er allerlei nieuwe en onbekende knopjes op zo’n fiets zitten, maar ook omdat hij behoorlijk hard kan gaan. Dankzij de trapondersteuning trek ik razendsnel op.
Vol zelfvertrouwen begin ik zonder trapondersteuning aan de tocht. Ik fiets achter Fabrizio aan die de groep ondertussen wijst op de hoogtepunten van het dorp. “Deze rivier komt uit in een prachtig meer en daarachter, in dat gebouw daar, koop je de allerlekkerste ijsjes.” Op de terugweg krijgen we er een, belooft hij. Ik peddel rustig verder, nog steeds staat de trapondersteuning op de allerlaagste stand.
We slaan rechtsaf, het eerste bergpadje op. Het comfortabele asfalt is verdwenen en we rijden nu over grind. De eerste heuvel ligt voor me en ik heb al vrij snel door dat ook ik het niet ga redden zonder hulp. Ik schakel de computer van mijn fiets op naar de lichtste stand, ‘eco’. Voor de niet al te lange klimmetjes, blijkt dat genoeg te zijn, maar ook ik moet uiteindelijk aan ‘turbo’ geloven. Daarmee blijk ik iedere heuvel redelijk gemakkelijk op te komen, net als de rest van de groep. Dit blijkt ideaal voor iedereen die wel sportief, maar onvoldoende getraind is. Met een normale mountainbike hadden we nooit op de plekken gekomen waar we nu fietsen. Om ons heen liggen groene bergen vol gele Alpenrozen en in de verte stroomt een rivier. We passeren kuddes geiten en koeien en heel af en toe andere fietsers of wandelaars.
Na zo’n vijftien kilometer zijn we op 2.100 meter hoogte beland. We stappen af bij een berghut waar we een heerlijke lunch krijgen. Een echte Italiaanse lunch, met vers brood, kazen en worst en pasta’s. We drinken er – niet op z’n Italiaans – een ijskoude cola bij. Vanmiddag even geen wijn, want de terugweg belooft heftige afdalingen, al vindt Fabrizio dat wel meevallen. “De route die wij hebben gekozen is makkelijk en geschikt voor beginners.”
Toch zet ik gewoon mijn helm weer op en bind ik mijn elleboogbeschermers om. Ik laat mezelf voorzichtig naar beneden rollen en anderhalf uur later staat iedereen weer veilig beneden. Het was een heerlijke dag in de Italiaanse bergen. Dankzij de trapondersteuning hebben we uitgebreid om ons heen kunnen kijken en niets gemist. Een e-bike tour is daarom de manier om in de zomer kennis te maken met de bergen. En we hebben zelfs nog energie over voor een stevige wandeling terug naar ons hotel.
