Wat doe je met een berg waar je bijna acht maanden van het jaar niet op kan skiën? Daar hebben ze in Braunlage wel een antwoord op gevonden. Net als in veel andere skigebieden worden de ‘groene ski-pistes’ gebruikt voor alternatieve bergsporten, zoals mountainbiken, hiken en nog wilder: monsterrollen, ofwel op een stel kruiwagenbanden de berg ‘afdenderen’.
Braunlage, ooit het St. Moritz voor de rijke Duitsers, is het hart van de Harz. Maar na een enigszins slapend bestaan van enkele jaren is Braunlage al weer even in een nieuw en moderner tijdperk ontwaakt. Dat vraagt om nieuwe sensaties in buitensport, vermaak, horeca en overnachtingsmogelijkheden. Braunlage heeft een volle kaart aan mogelijkheden op deze terreinen.
Zeker als het gaat om de buitenactiviteiten cq uitdagingen. De moderne toerist, jong en oud, zoekt naar thrills om soms daarna weer in de ruststand te schakelen in een modern wellnesscentrum of iets vergelijkbaars. Alles moet voorhanden zijn om een paar dagen het leven te hebben beleefd. En ook dat heeft het hart van de Harz te bieden. Wij volgen als moderne toeristen diezelfde spanning om daarna met Bacchus tot rust komen. Maar dan wel na een weldadige sauna in één van de klassieke hotels die Braunlage rijk is, Hotel Hohenzollern.
Waar in de winter ski’s worden verhuurd, staan een paar rijen groene monsterrollers alsof er een dikke bandenrace gaat plaatsvinden. Op de grote parkeerplaats van Braunlage, direct naast het ijshockeystadion van Braunlage, bereiden de thrillseekers, ofwel de mountainbikers, zich voor op de tocht der tochten en de Würmberg af te dalen. Ze zijn gekleed in passende, baggy kledij. Bijna 1000 meter schieten ze in sneltreinvaart naar beneden. “In 10 minuten, een kwartier misschien'”, zegt een té hip geklede mountainbiker. Het uitgezette ‘wildparcours’ loopt direct langs de skipiste en gedeeltelijk daaroverheen.
Toch raar om deze keer niet met de lange latten, maar met een step en mountainbikes de skilift in te stappen. Voordeel is wel dat het veel minder druk is en veel minder koud. We stappen in de gondel met twee mountainbikers, een vader en zijn zoon. De bikes en steps gaan in een aparte gondel. Het duurt even. Voor de jonge mountainbiker veel te lang voordat we op de top zijn om daarna het dal in te duiken. Ieder ons pad. Wij nemen eerst nog een shot sterke espresso in de berghut voordat we ons einde der tijden aankondigen. “The thrill is gone”, zong B.B. King, maar niet op de Würmberg. Daar begint het pas.
Ons parcour, die voor de monsterrollers, is niet hetzelfde. Er zitten geen springschansen in en het is een stuk breder. Maar steppen hoef je vrijwel niet over het soms zanderige, dan weer met berggrind bezaaide pad. Het eerste stuk direct achter het hoogste bergstation is steil en daardoor direct een moment om de remmen uit te proberen. Niet de voorste, want dan kunnen de zomerse werkloze piste-EHBO’ers je komen halen. Nee, gebruik alleen de achterste rem. Daarna is het gaan met die banaan. Het advies is 10 kilometer per uur, maar wie wil dat nou als je in bent voor de reuzespanning.
Op sommige stukken trilt je hele lichaam in een moordend tempo en vrees je regelmatig tegen een dennenboom tot stilstand te komen en te eindigen als kerstversiering. Maar dat is nu net die spanning waar wij blijkbaar naar op zoek zijn: versieren we het leven of zijn wij de versiering. To be or not to be. Tijdens de korte pauzes stellen we vast dat we hier in januari op een dik pak sneeuw hebben geskied en in diepe witte lagen op tennisrackets hebben gewandeld. Het verhoogd de feestvreugde.
We rollen met steeds meer zelfvertrouwen naar beneden en willen eigenlijk nog een keer. Als kinderen zo gelukkig in een speeltuin die Würmberg heet. Een half uurtje duurde het. Maar de Harz belooft nog meer. Dus stappen we weer tevreden in de auto naar de volgende thrill.