Trailrunning is in opkomst. De sport bestaat al vele jaren, maar wordt steeds meer beoefend door het brede publiek. Tijd voor mij om deze sport eens aan den lijve te ondervinden. Mijn debuut op de trailrun zal ik gaan maken in de Hochkönigman in de Oostenrijkse Alpen.
De Hochkönigman wordt pas voor de 2e keer georganiseerd, maar is nu al gastheer voor het Oostenrijks kampioenschap trailrun (marathon trail 46,94 kilometer). Ook kan gekozen worden voor de speedtrail van 23,57 of de endurance trail van 84,24 kilometer. Gezien het feit dat het mijn debuut zal worden kies ik voor de speedtrail met 1.441 hoogtemeters, een verstandige keuze zal achteraf blijken.
Hoe bereid je je in het platte Nederland in godsnaam voor op een trailrun door de Alpen? Dat was ook de vraag die ik mij stelde. Gelukkig kan ik bouwen op een goede conditie als triatleet, maar dit is wel heel specifiek. Gezien mijn drukke programma had ik geen tijd om ‘even’ naar de Ardennen te gaan, dus moest ik het toch echt in Nederland zoeken. Uiteraard moet je eerst beschikken over een goede loopconditie. De speedtrail is ‘maar’ 23,57 kilometer en op het vlakke zou dat geen probleem moeten zijn. Dus werd het tijd om aan heuveltraining te gaan doen. Vlakbij mijn woonplaats heb je een tweetal mountainbikeparcoursen met heuvels en mul zand. Dus ik trok mijn trailschoenen aan en heb ik eindeloos de heuveltjes op en af gelopen. Natuurlijk zijn deze heuveltjes niet te vergelijken met een Oostenrijkse alp, maar ik voelde mijn bovenbenen behoorlijk na de trainingen, dus ik deed toch iets goed. Ook vond ik een ongebruikt trappenhuis in het kantoorgebouw waar ik werk en daar besloot ik traptraining te doen. Een half uur lang alleen maar de trap op en neer, op en neer. Mijn collega’s verklaarden me voor gek, maar dat deerde me niet want ik kreeg steeds meer zin in de Hochkönigman. Ik heb enorm genoten van de hele voorbereiding. Het is superleuk om eens een nieuwe variant op het hardlopen te ontdekken. Spannend ook wel, want hoe zou het écht zijn om in de bergen hard te lopen?!
Vanuit de organisatie kreeg ik geregeld mailtjes met info over de wedstrijd. Het blijkt toch wel wat meer te omvatten dan gewoon een hardloopwedstrijdje in de buurt. Zo zijn er allerlei regels waar je aan moet voldoen. Omdat we in de bergen lopen en veiligheid voorop staat, moet ik onder andere een rugtas meenemen met een veiligheidsdeken, een fluitje om te alarmeren bij nood, een EHBO-kit, een halve liter water en een mobiel met een noodnummer van de organisatie. Ook moet ik een opvouwbare drinkbeker meenemen, want bij de drankposten onderweg worden geen bekers uitgedeeld. Natuurbehoud staat hoog in het vaandel en om te voorkomen dat plastic bekers rond gaan zwerven in de bergen, nemen we dus een eigen exemplaar mee. Een goede gedachte vind ik.
Eindelijk gaat het evenement bijna van start. De hele week voorafgaand aan de trailrun voelen mijn benen slecht. Bij elke trap die ik oploop mis ik kracht in mijn benen. Een goed teken, zo weet ik. Altijd als ik gespannen ben voor een wedstrijd en ik in goede vorm verkeer, voel ik me zo. Dus mijn vertrouwen groeit. Geen flauw idee hoe en of ik me kan meten met de Oostenrijkers, maar ik kan niet wachten. De Hochkönigman vindt plaats in Maria Alm, ongeveer 50 kilometer onder Salzburg. Omdat vliegen op München wat meer opties biedt, reis ik af naar de Beierse hoofdstad. Daar aangekomen huur ik samen met collega loper Dennis Riebeek een auto voor een bijna drie uur durende rit naar Maria Alm.
Maria Alm is een vredig plaatsje met ongeveer 2.000 inwoners. De kenmerkende Oostenrijkse gebouwen met hout en gekleurde pleistergevels, in combinatie met de bergen op de achtergrond geven mij een prettig en vertrouwd gevoel. De straten zijn verzorgd en schoon en de aanwezige hotels verklappen het belang van het toerisme voor het dorp. Het dorp heeft een gemoedelijke sfeer en wordt zowel in de zomer als in de winter druk bezocht door toeristen. Met name de gezinnen vinden hier hun vakantieplek, de feestende jongeren zoeken meer de omliggende gebieden op.
Eenmaal ingecheckt in hotel Eder ontmoet ik de derde Nederlandse deelnemer: Annemerel de Jongh. De organisatie heeft ons drieën uitgenodigd om deel te nemen aan het evenement omdat ze het evenement meer bekendheid willen geven. In 2015 was de eerste editie van de Hochkönigman. Deze tweede editie kent al een flinke groei met totaal 650 deelnemers en toont de ambitie van de organisatie om het evenement nog steviger neer te zetten. Het evenement wordt geopend met een obstaclerun. De deelnemers springen over hekken en schotten, kruipen onder touwen door en komen uiteindelijk drijfnat via een container met water over de finish. Sommige fraai verkleed en geschminkt om deze opening nog feestelijker te maken. De kop is eraf!
Om 00.00 uur ’s nachts klinken al luide aanmoedigingen door de speakers bij het promodorp. Een grote boog met het logo van Hochkönig verraadt de start- en finishlocatie. De 107 deelnemers van de endurance trail staan klaar voor hun immense avontuur van 84,24 kilometer. Getooid met een zaklamp op het voorhoofd en voldoende proviand en kleding in de rugzak gaan deze helden van start. Ik draai me op dat moment nog even om in mijn bed. Mijn race start pas om 10.00 uur, maar ik ga collega Dennis nog wel aanmoedigen bij zijn start.
Om 07.00 uur zit ik in de eetzaal van het hotel en prop me goed vol met koolhydraten. Veel drinken doe ik al een paar dagen. Samen met Annemerel zien we Dennis bij zijn start en ook daar staat een vol pak met 164 deelnemers. Nadat Dennis is gestart gaan we naar de verplichte briefing. De zaal zit vol met alle 257 deelnemers van de speedtrail voor een uitleg over de route, wat te doen in nood en andere zaken. De briefing werd alleen in het Duits gegeven en gezien het snelle spreektempo was dat met mijn havo Duits moeilijk te verstaan. Gelukkig had ik alle info eerder al over de mail ontvangen en was ik goed voorbereid. Na de briefing nog even lekker warmlopen en dan op naar het startvak.
Voor ik het startvak in mag, wordt eerst de inhoud van mijn rugzak gecontroleerd. Zelfs de gelletjes die ik meeneem voor onderweg moeten worden voorzien van mijn startnummer. Dit is om te voorkomen dat de verpakking in de natuur beland; hier staat uitsluiting van de uitslag op als boete. Gelukkig is alles in orde en mag ik starten. De weersvoorspelling geeft droog weer aan en ik besluit om zonder stokken op pad te gaan. Er klinkt luid opzwepende muziek uit de speakers en het publiek wordt goed opgewarmd door de man achter de microfoon. Ik voel de adrenaline door mijn lichaam gieren!
Annemerel en ik wensen elkaar succes en dan wordt er afgeteld: 10, 9, 8.. en pang we zijn weg! Het veld wordt vrijwel direct uit elkaar getrokken en vanuit 800 meter hoogte beginnen we aan de eerste beklimming naar Natrun. Tijdens deze beklimming voel ik me echt goed. Ik ren beheerst naar voren. Halverwege de klim bevind ik me in 5e positie en ik maak me al bijna illusies door te kijken wie er op eerste positie loopt. Op dat moment denk ik nog dat ik hem misschien wel ga inhalen. Tot we de afdaling ingaan. Ik dacht serieus dat ik wel kon afdalen, maar al snel verlies ik mijn positie omdat de Oostenrijkers me werkelijk voorbij vliegen in de afdaling. Oké, afdalen kan dus nog harder dus ik zet een extra tandje bij. Ik blijf dichter bij mijn tegenstanders, maar het kost me veel moeite.
In de tweede klim naar Brimbachsattel maak ik de opgelopen achterstand weer goed, maar ik begin de vermoeidheid al wel te voelen. Een spier in mijn rechterkuit begint te protesteren en ik hoop maar dat ik mijn kuit wat rust kan geven in de afdaling. We lopen langs een bevoorrading, maar mijn tegenstanders lijken hier geen tijd voor te hebben. Oké, ik ga ook door en laat het water en de meloenen voor wat ze zijn. Verder de berg op. Dan maar zoveel mogelijk aan het slangetje uit mijn camelbag zuigen, al komt het vocht er maar moeizaam uit.
Er komt een smalle singeltrack in de bossen en ik ga voor het eerst wandelen. Mijn voorganger doet een verwoede poging om te blijven hardlopen, maar ik houd hem gewoon bij terwijl ik snel wandel. Verderop passeer ik hem, maar niet veel later neem ik een verkeerde afslag. De renner roept iets van ‘Eeeii’ en ik besef dat ik verkeerd loop. Snel terug en over een bruggetje naar een weiland. Weer een afdaling maar nu voel ik moeite om bij te blijven. Een groepje van 5 of 6 renners snelt me voorbij. Shit, dit gaat niet goed. Ik voel de concentratie niet meer om ze bij te blijven in de afdaling. En we hebben nog maar twee beklimmingen gehad, hierna volgen er nog twee, waarvan de hoogste nog moet komen.
We gaan weer stijgen en ik kom weer in mijn time. Onderweg neem ik heel even pauze door te gaan plassen en een gelletje te nemen. Deze 30 seconden voelen als een godsgeschenk. De klim brengt ons naar ca. 1.350 meter hoogte en daarna volgt een hele lange afdaling naar ca. 900 meter. Best steile stukken singletrack met heel veel wortels. Ik denk nog aan mijn collega Annemerel, die de afdalingen maar spannend vond. Ik probeer me te blijven concentreren, maar opeens glij ik weg. Bam, in een seconde is het gebeurd. Ik lig voluit op de grond! Snel sta ik op en begin weer snelheid te maken, maar toch ben ik wat geschrokken. Als je niet oppast val je zo een paar meter naar beneden. Ik verdruk de gedachte. Tijdens de afdaling zakt mijn loopbroekje steeds af. Ik begin me af te vragen of ik nu al gewicht verloren ben, maar dat is vast niet het geval. Snel zet ik de knoop wat strakker en ren verder. Eenmaal beneden aangekomen passeren we een riviertje en ook hier staat een bevoorrading. Ik twijfel en pak snel een stuk watermeloen. Al rennend omhoog slik in de stukken door.
Nu komt de klim naar het hoogste punt op 1.440 meter. Een gigantisch steil grindpad maakt korte metten met elke gedachte aan een goede klassering. Jee wat is dit zwaar en mijn hele lichaam wil maar één ding; stoppen en rusten. Ik begin zo snel mogelijk te wandelen. De zon brandt hard op mijn hoofd. Het is warm en ik drink zoveel mogelijk uit mijn rugtas. Ook pak ik nog een gelletje met vloeibare voeding en knijp het leeg in mijn mond. De verpakking doe ik maar in mijn onderbroek, want ik wil niet dat het plakkerige zakje in de natuur achterblijft. Op dat moment alleen maar omdat ik niet gediskwalificeerd wil worden, als ik eerlijk ben. Ik word gepasseerd door een andere deelnemer en hij roept iets naar me in het Duits. Ik ben te moe om het te verstaan en brabbel dat ik geen Duits spreek. Hij wilde blijkbaar zeggen dat hij het zo zwaar vond. Ik beaam het meteen. Ik begin te tellen en om de zoveel tellen moet ik weer gaan hardlopen van mezelf.
In de verte zie ik enkele voorgangers lopen, zo ver zijn ze niet. Ik geef het weer een poging om kort daarna weer te moeten gaan wandelen. Ai wat doen mijn benen pijn. Mijn bovenbenen van het remmen in de afdaling en mijn kuiten van het klimmen. Er komt een dame voorbij. Wat?! Een vrouw haalt me gewoon in. Tja, dan wordt toch de mannelijke trots aangetast en ik doe een poging om haar bij te houden. Wist ik veel dat zij heel goed is en gewend is aan het klimmen in de bergen. Steeds als zij gaat rennen, ren ik ook. Als zij gaat wandelen, wandel ik ook. We passeren een derde bevoorrading. Twee mannen zitten bij grote witte vaten met water. We hebben er geen tijd voor en we rennen en wandelen verder. We passeren een waterstroom en gaan verder op singletracks in het bos. Dit is meer mijn terrein, eindelijk van dat stomme grindpad af. Maar de vermoeidheid is zo toegeslagen dat ik de dame laat gaan. Ik kan even niet meer. Ik wandel wat verder en kom bij het hoogste punt uit. Er staat een bord met: ‘u hoeft niet verder te klimmen’ en ik begin opgelucht rechtdoor te rennen. Ik kom even later bij een splitsing, maar ik zie nergens borden meer. Moet ik nu verder naar boven of hier heel steil naar beneden? Ik weet het niet en leeg mijn blaas nog even. Als er na een paar minuten (althans zo voelde het voor mij) nog niemand komt, besluit ik terug te gaan. Eenmaal bij het bord aangekomen, zie ik meerdere renners afslaan. Shit, ik had een bord niet gezien en daarmee de afslag gemist. Dit heeft me veel tijd gekost!
Snel vervolg ik mijn weg op het parcours; de afdaling in! Kort daarna hoor ik iemand hard schreeuwen, bijna kermen. Iemand ligt op de grond met gestrekt been en een ander strekt zijn voet. Waarschijnlijk heeft de man kramp. Ik vraag of ‘es geht’ en vervolg mijn weg na een bevestigend knikje. We komen na een lange afdaling op smalle paden op een stuk grindweg. De spier in mijn rechterkuit slaat toe en ik moet even stoppen om te rekken. Weer schieten er renners voorbij. Ik ben zo moe, dat ik niet meer weet of ik dat erg vind. Ik wil alleen nog maar naar de finish. Ik begin weer te rennen en kom bij een bord dat me vertelt dat het nog 2,6 kilometer is tot aan de finish. Dat klinkt niet veel, maar het duurt een eeuwigheid. Ik zie het dorp Maria Alm al liggen in de verte. Slingerend ren ik er naartoe. Onderweg staan steeds meer supporters langs de weg. Dat is fijn! Supporters heb ik wel gemist in de bergen. Na een slingerpad door het dorp kom ik eindelijk bij de finish. Nog één bocht door en ik beland op het blauwe Hochkönig tapijt wat me naar de finish leidt. Yess, ik ben er! Ik kijk op de klok en zie dat ik er ongeveer 2u45 over heb gedaan. Ik krijg een mooie medaille omgehangen en probeer iets van een glimlach te toveren op mijn gezicht als een fotograaf een kiekje van me maakt. Jee, wat ben ik ongelooflijk moe. Ik zoek een trapje op en plof neer. Even niets. Heerlijk…
Trailrunning in de Hochkönigman is een belevenis. Ja, dat is denk ik wel een goede omschrijving. Ondanks dat het pas voor de 2e keer georganiseerd werd, was het zeer professioneel opgezet. De voorbereidende mails, de ontvangst ter plaatse, het promodorp, de gehele route met pijlen en markeringen en zeker het ontvangst bij de finish waren van hoge kwaliteit. Het terrein bij de finish was sfeervol en trok vele bezoekers. Aan grote tafels werden de verhalen onderling gedeeld. De kersverse finishers konden de voeten trakteren op een voetenbadje bij aankomst. Verschillende sportdranken, stukken fruit en koeken lagen klaar om het lichaam weer te voeden. Ook ½ liter blikken bier werden uitgedeeld aan degenen die daar behoefte aan hadden; het hoorde er allemaal bij. Elke loper die binnenkwam, van de eerste tot de laatste, werd met luid gejuich en geklap ontvangen en vaak zag je de ontlading in de ogen van de lopers. Sommigen kwamen fris ogend over de finish, anderen uitgeput of met de tranen in de ogen en anderen finishten met de kinderen die ze net voor de finish op de arm namen. Bijzondere waardering gaat uit naar de lopers van de endurance trail, waarvan er sommigen tot 20 uur over hebben gedaan. Maar eigenlijk verdient iedereen een pluim die een trailrun als de Hochkönigman uitloopt. En uiteraard heb ik mij de vraag gesteld of ik dit nog een keer ga doen. En ja is daarop het antwoord! Ik ben absoluut enthousiast geworden over deze mooie sport. Wat mij betreft een hele mooie aanvulling op de loopsport; een aanrader voor iedere renfanaat die zijn of haar grenzen wil verleggen!
Foto credits header: Giorgio Pulcini – Fotolia.com.