Op zoek naar de grenzen van Madeira

Ik zit in mijn eentje aan een ontbijttafel in een overvol restaurant. Om me heen zie ik koppels van ver in de zestig of over de zeventig. Sommige zitten zwijgend tegenover elkaar, andere delen een sinaasappel of een plak cake. Het is pas zeven uur in de ochtend, maar iedereen hier is klaar om de deur uit te gaan. Alle hotelgasten hebben hun korte broeken al aan, de veters van hun wandelschoenen stevig gestrikt en die gaan pas weer los aan het einde van de dag.

Ik ben op Madeira, het eiland dat bij Portugal hoort, maar dichterbij Afrika ligt. Madeira ligt erbij alsof het ooit met haast in de zee is gesmeten. Het is een gigantische rots midden in de Atlantische Oceaan. Dit is het geboorte-eiland van Cristiano Ronaldo, maar het contrast tussen de voetballegende en het eiland kan niet groter. Madeira is ruig en ongepolijst. Het heeft hoge kliffen waar de zee roekeloos tegenaan dendert. In de dorpjes en stadjes van het eiland draait het niet om glitter of glamour of zien en gezien worden. Er hangt een relaxte sfeer en iedereen is vooral aan het genieten van het fijne klimaat en de mooie natuur. Jonge, hippe mensen mijden het eiland, maar pensionados boeken massaal vakanties naar Madeira. Het eiland heeft daardoor de stempel van ‘saai’ en ‘slaperig’ gekregen. Maar is dat terecht? Of lopen die jonge, hippe mensen een fantastisch vakantieoord mis?

Ogen dicht en springen

Als ik in de ontbijtzaal om me heen kijk en daarna naar mijn eigen wandelschoenen die ik voor de gelegenheid heb schoongeborsteld, kan ik me bijna niet voorstellen dat daarbuiten een spectaculair eiland met wilde natuur op me wacht. Toch schijnt het zo te zijn. En ik ga vandaag op zoek naar de grenzen van Madeira.

Ik verlaat mijn hotel in de hoofdstad Funchal. Het is hier heerlijk warm, 22 graden en dat voor november. Maar in mijn rugtas zit een extra trui, want ik ben onderweg naar Ribeiro Frio, vertaald ‘koude rivier’. Die naam kreeg het natuurgebied natuurlijk niet voor niets: het ligt op meer dan 870 meter hoogte en daardoor kan het er behoorlijk fris en mistig worden.

En inderdaad; als ik een half uur later uit de auto stap, beland ik van de zomer in de herfst. Tussen de bomen van Ribeiro Frio hangen de wolken. De lucht is heerlijk fris. Beneden stroomt een rivier. Ik kijk ernaar en ik moet even slikken. Die rivier is niet warmer dan 10 graden en op het programma staat canyoning.

Na een half uur worstelen met mijn wetsuit ben ik klaar om het water in te gaan: ogen dicht en springen. Happend naar adem, vloekend en tierend kom ik boven water. Het is ijskoud. Maar dat went en al snel vind ik het fantastisch om hier te zijn. Ribeiro Frio is een van de mooiste plekken van Madeira. Terwijl ik in de rivier drijf, kijk ik omhoog naar de enorme kliffen die metershoog boven me uit doemen. Ik hoor bijna niets. Alleen de stromende rivier, het ruisen van de bladeren aan de laurierbomen, waar de ochtendzon doorheen probeert te breken.

Ik heb gekozen voor een beginnersparcours. Dat is prima te doen. Wandelend, klimmend, zwemmend, springend en abseilend volg ik de rivier. De laatste sprong is een paar meter hoog, met een uitstekende rots waar ik overheen moet springen. Ik neem de tijd. Aangemoedigd door mijn reisgenoten die allang beneden in het water liggen spring ik uiteindelijk toch. 3, 2, 1 …schreeuwend, opnieuw met mijn ogen dicht. En nee, daar zijn geen filmpjes van.

Om iedere hoek een ander landschap

In Madeira ligt achter iedere bocht een verrassing, andere natuur en een ander landschap. Van het begroeide woud in Ribeiro de Frio ga ik naar een duinachtig gebied. Ik ben onderweg naar mijn volgende uitdaging. Op ongeveer een uurtje rijden richting het westen ligt Bica da Cana.

Ik beland in een mysterieuze omgeving. Ik zie alleen een smal pad tussen de bomen, de rest van het bos ligt in de mist verscholen. Met een gehuurde mountainbike aan mijn hand tuur ik het pad af, dat in een scherpe bocht tussen de bomen verdwijnt. De grond is vochtig en het pad spekglad en ik kan me de laatste keer dat ik op een mountainbike zat niet eens meer herinneren. Toch gaan we een uitdagende trail volgen.

Nog geen minuut later sta ik weer naast mijn fiets. Bij de eerst bocht, die ook nog eens stijl naar beneden bleek te lopen, ben ik er al vanaf gesprongen. Nu moed verzamelen en weer verder. Na een kwartiertje ben ik gewend aan mijn mountainbike en laat ik me niet meer bang maken door de obstakels die ik onderweg tegenkom. Ik stuiter over de paden, die vol rotsen en kuilen zittten. Mijn voeten verdwijnen in het water als ik door een diepe plas rij. Ik haal maar net de overkant.

De tour eindigt in de Fanal-regio, tussen de dromerige laurierbomen. Madeira is een walhalla voor mountainbikers. Je kunt het jezelf zo lastig maken als je wilt. Er zijn zeer technische maar ook toegankelijke parcours. Waar je ook van houdt; het is heerlijk om door de bergachtige gebieden van Madeira te fietsen. Het is er kalm en rustig en onderweg ben ik niemand tegengekomen.

Op Madeira ervaar je vier seizoenen in één dag

Op Madeira kun je alle vier seizoenen in één dag krijgen, wordt wel gezegd. Na de zomer in Funchal, canyoning en mountainbike-tochten in het prachtige herfstweer is het nu tijd voor lente.

Die lente vind ik in het noord-westen van het eiland, bij de Ribeira da Cruz-rivier. Over het hele eiland zijn levada’s aangelegd, watergangen die het water uit de bergen afvoeren naar het drogere zuiden. Langs die levada’s lopen voetpaden, speciaal aangelegd voor de mannen die de levada’s schoonhouden. Maar de natuur waarin ze liggen, is zo mooi, dat ook hikers massaal gebruik maken van de paden. In totaal ligt er 2000 kilometer aan levada’s over het eiland.

Die wandelschoenen zijn dus niet voor niets geweest. De hike die ik voor de boeg heb heet Levada do Moinho en is zo’n 11 kilometer. De tocht begint rustig, met een laffe klim. Maar net als ik bang ben dat ik me ga vervelen, wordt de weg versperd door een enorme plas. Een aanloop nemen en maar hopen dat het goed komt. Daarna een supersmalle brug waarop ik mijn voeten niet eens naast elkaar kan zetten. Ik passeer watervalletjes. En dan; een enorme steile trap omhoog. Honderden treden.

Madeira alleen voor oudjes?

Absoluut niet. Madeira is een eiland met twee gezichten: aan de ene kant slaperig, aan de andere kant extreem. Het kan daarom nooit lang duren voordat ook andere jonge, actieve reizigers dit eiland ontdekken. Een vakantie op Madeira kun je zo actief maken als je zelf wilt. De wilde natuur van dit prachtige eiland biedt alle actie die jij zoekt en in de zomerse hoofdstad Funchal wacht de gezelligheid. Fijne Portugese restaurantjes met wijnen en eten waar je na een lange actieve dag dolgelukkig van wordt.