Er zijn een paar plekken op de wereld die je doen voelen alsof je niet langer op aarde rondloopt, maar op een planeet hier heel ver vandaan. Salar de Uyuni in Bolivia is zo’n plek. Deze surrealistische hagelwitte vlakte, was lang geleden een groot zoutwatermeer. Nu is het een witte woestijn met tien miljard ton zout, verspreid over een gebied van 12.000 vierkante meter.
Salar de Uyuni kent twee seizoenen: het regenseizoen van december tot en met april en het droogseizoen de rest van het jaar. Elk jaar tijdens het regenseizoen ligt er dun laagje water over de zoutvlakte. Het water werkt als een soort spiegel en reflecteert de wolken, horizon en iedereen op de zoutvlakte. Een onwerkelijk gezicht.
Volgens onze gids is mei de allermooiste maand om de zoutvlaktes te bezoeken. Dan ligt een deel van de zoutvlakte nog onder water en het overige deel is een oneindige woestijn.
Onze reis begint bij het treinenkerkhof. Hier vind je de overblijfselen van de treinen die in 1888 door de Britten naar Uyuni zijn gebracht. Vanaf eind 19e eeuw tot 1940 werden deze treinen gebruikt om gewonnen mineralen uit het hoge Andesgebergte naar de havens aan de Stille Oceaan te vervoeren. In 1940 stortte de mijnindustrie in en daarmee ook de handel. De treinen zijn verlaten achtergelaten net buiten Uyuni. Nu kan je wat hiervan over is gebleven op dit treinkerkhof bewonderen en beklimmen.
Onze volgende stop is een klein zoutfabriekje in Colchani. Zowel de fabriek als de huizen eromheen zijn helemaal gemaakt van zout. Het zout komt de werkplaats binnen in bakstenen en wordt dan bewerkt tot het zout dat wij kennen en gebruiken in de keuken. Het bewerken van het zout is een lang proces en door de stoffen die hierbij vrijkomen ook erg slecht voor de gezondheid. De prijs van zout is ontzettend laag en er wordt dan ook niet veel geld aan verdiend. Als toerist kan je voor weinig geld een zakje zout kopen en hiermee draag je direct bij aan het behouden van deze bijzondere plek.
Voor we het midden van de zoutvlakte bereiken rijden we langs een eiland vol cactussen, Isla Incahuasi. Sommige cactussen zijn wel tien meter hoog en duizenden jaren oud. Je mag het eiland beklimmen en eenmaal de top bereikt heb je een ongelofelijk mooi uitzicht over de zoutvlakte.
We lunchen vervolgens midden op de zoutvlakte. Een onwerkelijk gevoel, helemaal in het niks.
Er zijn heel veel tourorganisaties die trips aanbieden naar de zoutvlakte. Kies niet gelijk de goedkoopste uit, maar lees goed de ervaringen online van andere reizigers. Niet elke tourorganisatie heeft ervaren chauffeurs en ongelukken komen helaas voor. Daarnaast zijn er veel chauffeurs die je alleen van de ene naar de volgende plek brengen, zonder ook maar iets te zeggen. Andere zijn daarentegen chauffeur en gids in een. En dat is wel zo leuk!
Als de avond nadert gaan we opzoek naar het mooiste plekje op de zoutvlakte om de zon te zien ondergaan. Door de kleuren en de reflectie van de zon en de hemel in het water. Het werd de allermooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien…
