Als er één man is die een claim mag leggen op de kinderfantasie is het Walt Disney, de man wiens naam bekender is als attractiepark en filmstudio. Ook al is Disney in 1966 overleden, anno 2014 geldt zijn bedrijf nog steeds als de koning van het kinderentertainment op het filmdoek. Tegelijkertijd is hij dé vernieuwer in het beleven van de fantasie, wat maar weer is bewezen met de nieuwe attractie Ratatouille bij Disneyland Paris. ,,Wauw, die hand. Dat was eng. Die deed ons bijna pakken’, schreeuwt het 4-jarige ventje uit.
Het effect op de fantasie begint eigenlijk al direct bij aankomst. Ratatouille is geen doos waar een attractie in staat, maar welhaast een dorp waar je via een plein aankomt. Bankjes, straatlantaarns en dorpsstraatje, in een compleet Franse uitstraling. Maar dan komt de mededeling op een bord boven de beginnende rij. Of we 70 minuten willen wachten op de attractie. Dat valt zwaar, maar we zijn gezegend met zogeheten ‘fast lane tickets’. En dat scheelt enorm.
In nog geen kwartier zitten we met z’n vijven in een bakje dat vooral aan de buitenkant veel weg heeft van een rat, maar dan wel één die zijn pootjes heeft opgetrokken; om de angst te benadrukken. We cruisen langzaam zigzaggend naar een keuken, wachtend op wat komen gaat. Dan verschijnt de ‘wereldberoemde’ chefkok Auguste Gusteau als hologram boven de ingang van de keuken. In alle vrolijkheid wijst hij ons naar binnen. En dan begint het spektakel.
We razen als ratten door het domein van de koks in de film Ratatouille. Met 3D-bewerkingen lijkt alles echt; voelen we de warmte onder het fornuis en druppels champagne uit de fles die net wordt ontkurkt. De Grote Vriend en magere kok Linguini probeert ons nog te helpen. Met een zwabber duwt hij de hoofdrolspeler in de Film, Remy, zijn broertje en vader onder de werkbank weg. Maar dan verschijnt daar toch levensgroot de 3D-hand van Skinner – het venijn in de keuken – onder de werkbank. En weg zijn we weer. Net op tijd.
In een moordend tempo gaan we door de keuken en zitten we letterlijk als ratten in de val. We glijden door een echte voorraadkast met alles op dat formaat, dat wij ons klein voelen. Maar dan.., zijn daar onze vrienden, een rattenorkest, rattenobers en rattenrestaurantgasten. Vrienden van Remy spelen muziek op alternatieve instrumenten en in een klein Frans restaurant. Alleen voor ratten. En wij zijn erbij. Het is koddig om te zien hoe het is gemaakt en hoe het publiek het beleeft. We komen ogen tekort en daarom gaan we later nog een keer.
Dan pas ervaar ik het meesterlijke eind van de hele attractie. Zo slim en mooi bedacht. We glijden langzaam richting het eind, alsof het een aanlegsteiger is. Maar waar we uitstappen is het een typisch Franse straat, maar wel met direct het zicht op een restaurant met bijbehorende ramen en gordijntjes. Het type etablissement waar iedereen zou willen eten als je in Frankrijk komt. De sfeer is om bij weg te smelten: een beetje Anton Pieck, een beetje zoals iedereen Parijs kent, zelfs diegenen die er nog nooit zijn geweest.
