IJsklimmen is een van de állertofste dingen die je ooit kunt gaan doen. Het is alleen weggelegd voor de echte avonturiers, een regelrecht bucketlist item. IJsklimmen is het beklimmen van een bevroren waterval. Op eigen kracht welteverstaan, met ijsbijlen in je handen en stijgijzers onder je voeten klim je naar boven. Het doel is de top van de waterval, en weet je die te bereiken dan geeft dat zo’n ultieme kick. En de allermooiste plek om te ijsklimmen is Canada, dé winterbestemming uit je dromen.
IJsklimmen doe je echter niet zomaar, daar gaat een uitgebreide voorbereiding aan vooraf die begint met het selecteren van het juiste materiaal. Het is vooral van belang dat de schoenen die je draagt goed passen. Je moet ze niet alleen de hele dag aan, maar je hebt je voeten ook hard nodig tijdens het klimmen op ijs. Voordat we de basisuitrusting hebben geselecteerd en aangetrokken zijn we wel even verder. En er moet ook nog een papiertje ondertekend worden: ijsklimmen doe je op eigen risico. Gelukkig gaan wij op pad met een van de meest ervaren berggidsen uit Jasper National Park; Max Darrah van Rockaboo. Klimmen is niet alleen zijn grootste passie, maar Max is ook bergredder. Zijn gespierde armen en ongeremd enthousiasme geven in ieder geval meer dan genoeg vertrouwen om mee te gaan.
Mijn ijsklim-avontuur begint net iets buiten het dorpje Jasper. Er zijn een paar plekken in de omgeving waar je kunt ijsklimmen en op de dag zelf wordt door Max bepaald wat de beste plek is. Omdat het in het westen van Canada behoorlijk koud is in de winter zijn er verschillende mogelijkheden. Wat je nodig hebt is een bevroren waterval en die zijn er hier in de buurt een paar. Wij gaan naar Maligne Canyon, een geweldig mooie kloof op vijftien minuten rijden. Het is hier de afgelopen weken zó koud geweest dat alle watervallen in Maligne Canyon zijn bevroren. En daarnaast is Maligne Canyon ook nog eens een ongelofelijk indrukwekkende plek; over een lengte van een paar kilometer heeft de rivier hier op een schitterende manier een kloof tussen de rotsen gemaakt. Alleen al door de kloof wandelen is onvergetelijk. Je voelt je zo ontzettend klein tussen de hoge rotswanden. Normaal gesproken bevriest alleen een klein deel van de canyon, maar wegens extreme kou in december is Maligne Canyon nu voor het eerst in vijf jaar weer helemaal dichtgevroren. Water stroomt er nog steeds, maar daar bovenop ligt een dikke laag ijs.
We dalen af naar de voet van de waterval en krijgen daar de eerste uitleg. IJsklimmen doe je in vier stappen en die worden ons rustig uitgelegd voordat we kunnen beginnen. Iedereen zit volledig gezekerd dus er kan in feite niet veel mis gaan.
Omdat de juist ijsklim-techniek ons natuurlijk ontbreekt zijn de eerste meters omhoog best wel zwaar. Zomaar vertrouwen op de zekering van dat touw en de stevigheid van de ijsbijlen in het ijs is in het begin onnatuurlijk. Je hebt helemaal niet zoveel kracht nodig om een bijl in het ijs te slaan, maar uit voorzorg gebruik je daar in eerste instantie al je kracht voor. Na een meter of acht omhoog voel je je armen en benen verzuren, maar ben je wel al halverwege een bevroren waterval. Dat geeft zo’n enorme kick dat je daar even van moet bekomen.
Er zijn in Maligne Canyon meerdere watervallen die je kunt gebruiken voor ijsklimmen en dus mogen wij meerdere keren een poging wagen de top te bereiken. In eerste instantie beklimmen we Angel, maar wie het klimmen aardig onder de knie heeft mag beginnen aan het echt werk: de Queen. Een schitterende waterval die weinig uitlegt behoeft hoe deze aan haar naam is gekomen. Hoewel het het ijsklimmen de eerste keer echt zwaar is, wordt het de tweede keer al wat makkelijker. Ik krijg al snel door dat nieuwe gaten hakken met mijn ijsbijlen niet per se nodig is, omdat er plekken genoeg zijn waar ik de punt van de bijl in kan hangen. Je voeten in het ijs zetten is wel lastig, omdat die onder je zitten en je niet steeds naar beneden kunt kijken waar je ze moet plaatsen. Dat is een beetje een gevoelskwestie, maar gezien de enorme punten aan de ijzers onder mijn schoenen kan ik daar wel op vertrouwen.
Het is bijzonder hoe snel je meters boven de grond hangt. In feite klim je in een nagenoeg rechte lijn omhoog. Daar moet je echt wel een flinke dosis lef en doorzettingsvermogen voor hebben, want ijsklimmen is spannend. Het is intensief maar ook zó ontzettend gaaf! Wanneer je armen en benen het écht niet meer aankunnen – of wanneer je de grond onder je iets te ver weg vindt – hoef je alleen maar ‘take’ te roepen en je kunt rustig aan afdalen. Eenmaal beneden komt de kick pas echt wanneer je omhoog kijkt, naar die ontzagwekkende waterval voor je. De top heb ik niet weten te behalen, maar beloof me: de kick is er niet minder om.
Max vertelt ons dat we op een bijzonder moment in de canyon zijn. Het is inmiddels alweer jaren geleden dat deze helemaal bevroren is geweest en je dus tot het einde van de kloof kunt komen. Dat is niet helemaal zonder gevaar – je kunt altijd door het ijs zakken – en er moeten een paar kleinere watervallen beklommen worden, maar dan kun je wel komen op een plek waar misschien een handjevol mensen ooit geweest is. Je begrijpt: dat willen wij allemaal.
Gezekerd aan touwen en haken in het ijs klimmen we Maligne Canyon verder in. Met verzuurde armen zijn die twee kleinere watervallen best wel een uitdaging maar er is geen weg meer terug. De enige manier waarop we nu nog de canyon uit kunnen komen is via het ijs omhoog. Boven ons zien we de bruggen waarop een paar toeristen naar beneden kijken. Het zijn net stipjes; zo diep is de kloof hier. We hebben onze ijzers nog steeds onder de schoenen zodat het lopen op ijs heel simpel is. Het krakende geluid maakt het nog wat extra spannend, en ook de wetenschap dat we mogelijk een meter om twee gaan vallen wanneer het ijs breekt. Maar het is -15 graden en de laag ijs zou ons moeten kunnen houden denkt Max, al lopen we toch uit voorzorg een stukje uit elkaar om het gewicht op het ijs te beperken.
Het is zo bijzonder wat water, wind en rotsen hier samen gevormd hebben. Een knap staaltje werk van Moeder Natuur. Zeker omdat je weet dat hier nog bijna niemand eerder gelopen heeft, maakt het deze korte hike extra bijzonder. Het doet pijn om de ijzers uit te doen en de twee stoere ijsbijlen weer in te leveren. Deze dag ga ik in ieder geval nooit meer vergeten… Want wie kan nu zeggen dat hij een bevroren waterval heeft beklommen in een afgelegen kloof in de Canadese Rocky Mountains? Mocht je écht nog items zoeken voor op je bucketlist dan zou dit mijn allerbeste suggestie op dit moment zijn. Krijg je geen spijt van, beloofd.