En dan uit het niets is daar ineens de winter. Eerst zou alleen het noorden van Nederland bezwijken onder de vrieskou met temperaturen beneden de -20. Door een helse sneeuwstorm zouden sneeuwduinen kunnen ontstaan van meer dan een meter hoog. En die vorstperiode, die kon wel eens 2 weken of wie weet wel langer gaan duren. De werkelijkheid is dat heel Nederland sneeuw kreeg – alleen het noorden een beetje minder (dat is dan wel weer goed voor de ijsvloer). De voorspelde vorst is in ieder geval overal gekomen, in heel Nederland. Niet zo streng als voorspeld maar streng genoeg om het beste van ons landje naar boven te halen. Dichtgevroren sloten, riviertjes en meren. En wat doe je dan? Dan zoek je droomlocaties op om te schaatsen, zoals bijvoorbeeld Kinderdijk.
Voor Nederlanders betekent dat schaatsen uit het vet en bij de eerste de beste gelegenheid het ijs op. Schaatsen het hoort bij ons landje, en het zit zo diep dat we zelfs de beste schaatsers ter wereld vijf weken in een ‘bubble-hotel’ in Friesland stoppen om in diezelfde periode alle denkbare NK’s, EK’s en WK’s te laten verrijden. Dat kunnen alleen wij bedenken toch? En die topatleten kijken nu jaloers naar buiten want de rest van de bevolking glijdt op de lange ijzers voorbij.
Terwijl we midden in een lockdown zitten, afstand moeten houden en een Britse variant ronddwaalt, gaan we toch het ijs op. Het is een verademing, het is een uitlaat na maanden van opgesloten zitten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, onze tweede natuur (hopelijk wint deze ook) sleurt ons naar buiten. En die 1,5 meter is natuurlijk een uitdaging, misschien wel de grootste, maar niet op het ijs. Want als er ergens ruimte is dan is het in de buitenlicht op grote plassen bevroren water. Het is iets wat je blijkbaar niet kan stoppen.
Kinderdijk is misschien wel de meest ‘Hollandse’ locatie om te schaatsen. Prachtig breed water, omringd door het DNA zoals ze in het buitenland naar ons kijken: molens, en niet een paar maar heel veel. Misschien missen we in de Alblasserwaard de traditionele klederdracht, de houten botjes (onderbind schaatsen) en kaaskoppen. Maar verder is het een plaatje zoals iedereen op de wereld denkt dat heel Nederland er zo uitziet.
Het is een landschap dat anders is dan de grote meren. Dit is de plek waar jong en oud, hele gezinnen, vrienden en schaatsliefhebbers zich verzamelen. Niet vergelijkbaar met het schaatsen waar die topatleten achter het raam zo van dromen. In een treintje met 3,4,5 man achterelkaar in hetzelfde ritme met lange slagen toertochten maken op de meren. Het is waar iedere schaatser van droomt.
In Kinderdijk zie je ze ook maar ze zijn zo in de minderheid dat ze niet opvallen. Hier is ouderwets schaatsplezier. Kinderdijk ligt achter een dijk, veel parkeerplaatsen zijn er niet wie niet voor 10.00 uur binnen een cirkel van een paar kilometer is kan er ook niet meer komen. Te druk, te weinig parkeerplaatsen en eigenlijk ook niet geschikt voor grote massa’s.
Kinderdijk is aangemerkt als cultureel erfgoed en staat op de lijst van van UNESCO. Het is een plekje dat ons doet herinneren aan het leven van enkele eeuwen geleden. De molens, ook al zijn het er niet heel veel meer, passen bij ons landschap. In Kinderdijk staan er maar liefst 19. De molens zijn nog steeds bewoond al lijken ze dat nu even niet. De prachtige blauwe lucht wordt schoon geblazen door een koude oosterwind. Waarschijnlijk staan de bewoners met ons op het ijs of zitten ze al net zo traditioneel met warme chocomelk achter het raam.
Laten we hier schaatsen in ere houden, en dat beeld met dank aan UNESCO vasthouden. Heel de wereld mag het weten, als het vriest en het ijs is sterk genoeg, dan stappen we massaal het ijs op om te schaatsen. En wie dat gaat doen op Kinderdijk zal dat nooit meer gaan vergeten.
Meer weten over Kinderdijk en hoe je er kunt komen lees je in dit artikel.
