Vandaag kom ik erachter wat zelfoverschatting betekent. De hoge temperatuur van bijna 40 graden die hier op de grens van de Dordogne en de Lot in de Perigord zomers veel vaker voorkomt, water drinken en kramp in beide benen bepalen de rest van mijn dag. Het is m’n eerste serieuze training op m’n mountainbike. Het ritje vlak voor de middag vanuit Gourdon via een fietsroute naar het prachtige stadje Sarlat-la-Canéda zoals het officieel heet, is heerlijk. Op de soms smalle weggetjes is het meer dalen dan klimmen.
Sarlat moet je ook echt gaan bekijken als je in deze streek op vakantie gaat. Het is de toeristische trekpleister van de Perigord. Sarlat is ook het economisch centrum van deze streek. Alles grote supermarktketens hebben er nieuwe en grote luxe vestigingen waarbij de splinternieuwe E.Leclerc net buiten de stad een aanwinst is voor de regio.
Het oude middeleeuwse centrum is echt prachtig, het is er gezellig en vooral fotogeniek. Dat het goed gaat met Sarlat zie je ook terug in de straatjes die gevuld zijn met winkels waar veel regionale producten als foie gras, notenolie, truffels, ‘liqueurs de fruit’ en wijnen worden verkocht. Binnen haast iedere 50 meter vind je wel weer een nieuwe ‘Boulanger’ met een verrassend aanbod van lekker brood en delicatessen met een terrasje waar je koffie kunt drinken. Je vindt er kleine en grotere, soms dure antiekwinkels en veel winkeltjes met kunst en kunstnijverheid (artisanal). Een terrasje of een leuk typisch Frans restaurantje zoeken kost geen moeite, de stad staat er bol van en maken mede Sarlat tot een heel aangename plek om te bezoeken.
Na een Perrier menthe een ‘deca’ en nog een Perrier en een nieuwe driekwart liter fles Vittel fiets ik binnendoor naar Beynac-et-Cazenac aan de rivier de Dordogne. Dit schilderachtige en waarschijnlijk een van de meest gefotografeerde plekjes in de Dordogne is vooral bekend vanwege het kasteel van Beynac, dat op een 150 meter hoge rots boven het dorp uitkijkt over de rivier. Op een heuvel aan de overkant van de rivier ligt het kasteel van Cazenac. Beide kastelen hebben de naam van dit mooie plaatsje bepaald. Het is inmiddels warm, heel warm. De fles Vittel is er inmiddels doorheen en wordt nogmaals vervangen. Veel drinken denk ik hier nog lachend.
Vanuit Beynac naar La Roque-Gegac is maar een klein stukje fietsen. Niet alleen voor mij maar ook voor heel veel anderen is dit een van de mooiste dorpjes in deze streek en staat op de lijst van Les Plus Beaux Villages de France. La Roque-Gegac ligt aan de oever aan de Dordogne en is tegen de steile rotsen aangebouwd. Het dorpje is in de zon op z’n mooist. Wat jammer is dat de weg tussen de huizen en de rivier ook een belangrijke doorgaande route (D703) is voor het (toeristische) verkeer in deze regio. De rivier is in deze periode gevuld met kano’s en kayaks. Je kunt er ook de rondvaartboot over de Dordogne (Gabares Norbert) nemen. Het tochtje op deze historische platbodems duurt ongeveer 55 minuten.
Ondanks dat het inmiddels zeer warm is besluit ik toch nog even naar Domme te rijden. Ik voel het, ik weet het, dit wordt met deze temperatuur te zwaar voor me maar de geest doet dingen die het lichaam bij 37 graden niet begrijpen. In Domme, wel een mooi klimmetje naar het dorp, is het beste er inmiddels af. De waterteller staat op 5,2 liter, mijn hoofd zegt prima, mijn lichaam zegt meer. Afdalen richting Vitrac voelt als herboren.
Hiervandaan naar Gourdon is nog ongeveer 25 km. M’n verstand zet ik maar op nul. Onderweg in Carsac koop een laatste fles Vittel en besluit in een streep terug te rijden. Onderweg op zo’n 5 kilometer voor Gourdon is het klaar en gaat het in een klimmetje mis. Kramp in beide bovenbenen, pijnlijk, nog nooit meegemaakt en heel raar. Het eruit krijgen is niet eenvoudig. Fietsen leidt onmiddellijk tot nieuwe kramp. M’n laatste liter water is nu ook op. Exit, finito, dom.
Bij een stalletje, ze moeten het hebben geweten, koop ik abrikozen die m’n lichaam dankbaar aanvaarden. De kramp blijft, ik weet nu weer waar m’n grens ligt. Na een douche en een koude liter Pellegrino In Gourdon herstel ik weer. Wij Fransen doen niets met dit weer lacht de ober op het terras, als ik hem uitleg waarom ik zoveel dorst heb, ik domme Hollander wel.
De volgende dag ontmoet ik Sander Bremmers, een Nederlander in de Perigord die bovenop Moncalou zijn droom aan het verwezenlijken is. Inmiddels 20 jaar geleden vertrok als levensmiddelen-technoloog naar Frankrijk. Twee jaar geleden ontmoet hij Corine, de liefde van zijn leven zegt hij en nog geen jaar later besluiten ze een restaurant met de aansprekende naam La Terrasse bij de uitkijktoren van Moncalou te bouwen.
Als ik op vrijdagmiddag het gelukkige stel ontmoet zijn ze in een opperbeste stemming. Zojuist is de vrachtwagen met de afwasmachine voor de deur gestopt. De thermometer geeft 37 graden aan, water koud water en nog eens water is ook hier het enige wat je wilt. Sander is een held en bouwt La Terrasse volledig in eigen beheer hetgeen respect afdwingt bij de lokale bevolking. Samen met z’n vriendin en wat goede vrienden starten ze ruim een jaar geleden. Over twee dagen is het zover zegt Sander, dan openen we officieel en ik ben bij deze uitgenodigd.
Vanbinnen heeft hij bewust voor oranje gekozen, nationale trots in een land waar ze dat hebben uitgevonden. Ik moet mee naar de keuken, met een brede grijns op zijn gezicht zegt hij, echt mooi heh. Op de kaart komen betaalbare gerechten tussen de 5 en 15 euro. De plek die door 40.000 mensen per jaar wordt bezocht heeft er een aangename lokatie bij die er wezen mag. In september ben ik er weer en drinken we waarschijnlijk geen water.
‘s Avonds eet ik pizza met Wilfried en Rendy Koenders, een Nederlands echtpaar. Zij beheren het fraaie vakantiepark Village de Montmarsis net buiten Gourdon in de Lot op de grens met de Dordogne. Op het park staan een 50-tal luxe vakantiewoningen. Er is een zwembad, een tennisbaan, een speeltuin en een programma voor de kinderen. Er wordt in de zomermaanden van alles georganiseerd. Volgens Rendy die naast haar werk ook tuinarchitecte is zijn vooral de marshmallows op de BBQ een feestje voor kinderen. Op nog geen 500 meter van het park ligt een groot meer waar kan worden gezwommen.
Gourdon ligt op de grens van de Dordogne en de Lot en is een prima uitvalsbasis voor een geslaagde vakantie in dit gebied met prachtige plaatjes als Sarlat en Rocamadour en de rivier de Dordogne op een half uurtje rijden.
