Valloire ligt hoog in bergen tussen de Col du Télégraphe en de Col du Galibier. In de winter een mooi en nog niet breed bekend skigebied, in de zomer het vertrekpunt voor een sportieve vakantie. In de bergen betekent dat vrijwel altijd wandelen, ook al is dit gebied vanwege de bekende bergen uit de Ronde van Frankrijk ook fietsen voor gevorderden.
Wandelen kun je op een hoop manieren doen maar ’s avonds een wandeling maken maken naar een hoog gelegen berghut met lama’s is nu niet de eerste wandeling die je bedenkt. In Valloire is dat echter in de zomermaanden op meerdere dagen het geval en sta je echt met verbijstering te kijken als onze berggids Gilles met een normale bestelauto het centrale plein in Valloire oprijdt en je naast zijn hoofd in de auto twee lama’s ziet meekijken of hij z’n auto wel goed weet te parkeren. Binnen no-time krioelt het er van de kinderen want hoe dagelijks het ook lijkt, eigenwijze lama’s in een bestelbusje blijft een bezienswaardigheid. Welkom bij de Lama Express, welkom in Valloire in de Savoie!
Onze lama’s hebben namen en Gilles heeft voor deze avond Tio en Tchoupi meegebracht. Vanaf Valloire is het 10 minuten rijden naar het vertrekpunt wat net voorbij Brasserie La Poutre ligt. ’s Avonds zijn de lichten hier in de landschap echt geweldig en is de natuur op haar mooist. De beide lama’s zijn uiterst vriendelijke dieren die laten zich aanhalen en knuffelen. Ze spugen niet (fabeltje) en ze hebben besloten om zo iedere 200 meter even wat te eten. De route staat vast voor deze dieren en vrijwel koersvast lopen we in lussen tegen de berghelling omhoog naar een hoog gelegen berghut waar een goede vriend van Gilles op ons wacht.
Naarmate we hoger komen is zo’n beetje iedereen blij als T&T besluiten even nog wat gras te nuttigen. Onderweg is het smullen want we zien de befaamde marmotten die iets groter zijn dan de dieren die wij in Nederland kennen, kibbelende hermelijnen en wat reeën die van grote afstand het vreemde gezelschap in de gaten houden. Boven onze hoofden zweeft een grote roofvogel die we niet herkennen. De rust, het uitzicht en de dieren werken als een soort drugs op je in en is het intens genieten. Iedereen merkt wel dat de temperatuur daalt maar de inspanning is groot genoeg om het toch warm te hebben.
Na een behoorlijk lange wandeling dwars door de velden, waarbij er een onzichtbaar pad loopt door het hoge gras, komen we aan bij onze bestemming: de fraaie en zelf gebouwde berghut van Cyrille, de compagnon van Gilles Tosca. Onze lama’s vervolgen hun eigengereide gedrag en menen als eerste naar binnen te kunnen (niet wetende dat de hut exclusief voor tweevoeters is). En leg dat maar uit aan deze vriendelijke dieren, die – als ze kleiner zouden zijn – een goed alternatief vormen voor onze blaffende vrienden. Deze dieren bijten niet, eten vegetarisch, kennen goed de weg en kunnen een gezicht trekken waar André van Duijn in zijn hoogtijdagen jaloers op zou zijn geweest.
De natuur doet er nog een schepje bovenop. Hoog boven ons zien we gemzen springen tegen de rotsen. Dat die beesten niet omlaag vallen lijkt een wonder maar huppelend verdwijnen ze over de top. Het gouden uur is inmiddels aangebroken en Cyrille en Gilles besluiten dat we pas na 10 uur als het donker is naar binnen gaan. Helaas heeft de natuur geen schakelaar anders hadden we hem echt even om 21.30 uur even stopgezet.
Op het menu staan ‘Diots de Valloire’, zelfgemaakte worsten van rundvlees, varkensvlees, ui, rode bieten, wortel en groene kool die gezamenlijk met de aardappelen worden gekookt in een grote pan. ‘T is even wennen maar voedzaam is het zeker. De wijn en tarte aux myrtilles (bosbessentaart) zorgen voor een net wat meer aangename smaak.
Als het donker is vertelt Gilles in een prachtig Frans dialect het verhaal over de vete tussen Valloire en Valmeinier. Het dal van Valloire is véél mooier dan Valmeinier: zonnig, warm, open, dit in tegenstelling tot het dorpje Valmeinier dat een smal, benauwd, donker dal heeft.
Hierdoor waren mensen in Valmeinier een stuk armer waardoor de moeders mager waren en maar weinig melk hadden voor hun baby’s. De enige remedie tegen het constante geschreeuw van de hongerige baby’s was hen op te tillen bij de oren om hen zo hoog mogelijk boven het hoofd een glimp te laten opvangen van de vallei van Valloire. Want wat is die toch mooi! De fabel is dat ook de reden is dat mensen in Valmeinier wel heel erg lange oren hebben en deze nog steeds verstoppen onder hun muts. Althans, de ouderen van het dorp, sinds de komst van het toerisme is het dorp een stuk minder arm, waardoor jongeren weer trots met hun lange oren in de wind lopen.
Eeuwenlang was er haat en nijd tussen Valloire en Valmeinier, omdat de berg tussen beide dorpen niet puntig, maar bolvormig is. Daardoor graasden er regelmatig schapen uit Valmeinier aan de kant van Valloire, en vice versa voor de koeien uit Valloire. Tijdens de Franse revolutie vluchten de edelen naar de Savoie dat toen nog niet bij Frankrijk behoorde. Het Franse leger hielt in die tijd een klopjacht op zoek naar edelen om hen te onthoofden. In Valmeinier stuurden ze de Fransen door naar Valloire omdat daar het geld en de edelen waren. Als wraak hierop lieten de inwoners van Valloire de huizen van de mensen uit Valmeinier platbranden. Om hun dorp weer op te bouwen konden de bewoners van Valloire tegen exorbitant hoge rentes geld lenen in Valloire. Dit kostte generaties voordat de schulden afbetaald konden worden.
Inmiddels is het middernacht en beginnen we met mijnwerkerslampen op ons hoofd aan de lange afdaling. De lama’s lijken ook nu een vanzelfsprekende weg terug te vinden al zal de aanwezigheid van beide bergbewoners hier zeker bij helpen. Eten doen ze in het donker niet echt meer, maar vaak staan ze stil als er onraad in de buurt is. Wat loslopende honden worden op afstand aangezien voor wolven maar daar blijft het verder bij.
Een volle avond in aanwezigheid van een berggids, de lama’s T&T, de hut van Cyrille en een nachtelijke afdaling zorgen voor een bijzondere ervaring die als je in dit gebied op vakantie gaat meer dan is aan te bevelen. De tocht kan door jong en oud worden gedaan en kan net als de Via Ferrata worden gereserveerd bij het office du Tourisme in Valloire.