In een serie van 4 artikelen vertelt Josefien Boonman over haar avonturen op zee. Ze heeft nog nooit gezeild, maar gaat tóch in een zeilboot de Atlantische Oceaan oversteken. Eindbestemming: de Caraïben. Dit is deel 4 van haar avontuur.
De natuur laat zich drie weken lang van haar beste kant zien. Het golvenlandschap lijkt elke dag anders en doorheen de dag zijn minstens fifty shades of blue te ontwaren in de lucht en het water. Verschillende soorten wolken wisselen elkaar af, soms onderbroken door een stralend blauwe lucht waarin geen wolkje te bespeuren valt. Scholen dolfijnen komen met de boot spelen, enkele vliegende vissen met pech belanden op het dek. Maar we zijn al even begonnen aan onze voorraad blikvoer en hoe verder we over de helft zijn, hoe meer iedereen met zijn gedachten bij het vaste land zit.
Ik kan een enthousiast gilletje niet onderdrukken als ik door de verrekijker een streep lichtjes zie. (Bounty ei)land in zicht! Saint Lucia! We made it! Steak met verse groenten! Lekker lang douchen! Langzaam komt de zon op en beginnen zich groen glooiende bergen af te tekenen tegen de horizon. Als kers op de taart hebben we nog verse tonijnsteak, licht gebakken met citroen en een kopje koffie als ontbijt. De finishlijn ligt in een baai, de wind waait ons voor het eerst tegemoet en eindigen op de motor is verboden. Binnen tien minuten gaan we drie keer overstag, zoveel actie!
We leggen aan en krijgen direct vijf glazen rumpunch en een fles lokale rum gepresenteerd. Het is half negen ’s ochtends. De boot die naast ons ligt kwam vijf uur eerder binnen en de bemanning is straalbezopen. Ik vraag me af of onze crew, die gemiddeld de leeftijd van mijn ouders heeft, dit soort drankgebruik in de vroege ochtend wel aan kan. Maar de ontlading is groot en de fles binnen een half uur leeg. We waggelen langs de douane en doen de rest van de dag niets anders dan nog meer drinken, eten en stoere verhalen uitwisselen met de bemanning van andere boten.
De meeste ergernissen die de afgelopen weken ontzettend belangrijk leken, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Wel worden er lessen getrokken uit deze ervaring en twee van onze bemanningsleden boeken hun vliegticket terug naar huis direct om naar anderhalve dag later. Ik geniet van het feit dat ik op een Caribisch eiland zit, kan zien wie ik wil, kan ontlopen wie ik wil, de dingy kan pakken om naar het strand te varen en het voor elkaar heb gekregen om de Atlantische oceaan over de zeilen zonder zeilervaring.
Mijn plan was om verder te reizen door de Caraïben tot het geld op zou zijn, maar na een half jaar in de ziektewet te hebben gezeten word ik eerder onrustig van deze vakantie dan dat ze me ontspanning biedt. Ik besluit naar huis te gaan en ook mijn les te leren uit deze reis. Een paar dagen na terugkomst heb ik mijn baan opgezegd en zet nu alles op alles om een zeilgerelateerde job te vinden. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik over een jaar kan zeilen en vanaf dan minstens drie maanden per jaar op zee zit. Het was de meest motiverende en inspirerende reis buiten mijn comfortzone die ik ooit heb gemaakt en ik hoop dat ik, door er over te schrijven, anderen kan aansporen ook af en toe eens een impulsieve sprong in het ongekende diepe te wagen.
De kracht en pracht van de natuur hebben een ander licht geschenen op mijn leven in de stad. Ik woon nog altijd even graag waar ik woon, ga nog even graag naar feestjes en zie mijn vrienden doodgraag, maar kennelijk moest ik toch even op adem komen van het snelle tempo van leven. Werken met de kracht van de natuur bleek een fantastische tegenhanger die zowel fysiek als mentaal uitdagend is. Bovendien is zeilen een manier van reizen die de reis zelf memorabel maakt. Nog voor je op je bestemming bent is je dagelijks leven al lang en breed weg uit je systeem. Ik hou niet zo van preken, maar als je ooit de kans creëert of krijgt om te gaan zeilen, doen!
