Met een leeftijd van 8 jaar stond ik voor het eerst op de lange latten. Gevaar zag ik niet en ik was maar al te trots dat ik lekker snel naar beneden ging. Mijn ouders, die zelf pas op latere leeftijd leerden skiën, zagen het gevaar wel. En de skileraar? Ja die was ook iets minder trots. Bochtjes maken zaten er met die snelheid namelijk niet zo lekker in. Gelukkig heb ik de jaren daarna de skitechniek alsnog eigen weten te maken en kijk ik ieder jaar met veel plezier uit naar die week vol kou en sneeuw. Jaren stond ik hoog op de bergtoppen van Oostenrijk, Zwitserland en Frankrijk. Een wintersportreis buiten Europa? Die stond vooral hoog op de bucketlist. Tót ik afgelopen december dankzij Delta Air Lines, met een rechtstreekse vlucht, van Amsterdam naar Salt Lake City vertrok. Ye-hes! Wintersport in Utah, here I come!
Na een vlucht van 9,5 uur arriveren we op het vliegveld van Salt Lake City, hoofdstad van de staat Utah. Omdat het vliegveld op korte afstand van zowel het centrum van de stad als de bergen ligt (alles op maximaal 45 minuten), kun je na een korte opfrisbeurt snel de stad in of de pistes op. Een wintersport is daardoor ook heel gemakkelijk te combineren met een dagje city sightseeing in Salt Lake City. Wij rijden direct door naar Park City.
Dat een hoge populatie Nederlanders gaat skiën, is wel te merken wanneer je in een Oostenrijks skidorp aankomt, na een autorit van 10 uur. Het lijkt alsof heel Nederland is uitgelopen. Des te leuker is het, dat wanneer je in Utah arriveert, de dorpen en de mensen écht Amerikaans zijn. Neem bijvoorbeeld Main Street van Park City, waar we de eerste avond arriveren. Main street is, zoals de naam al doet vermoeden, de belangrijkste dorpsstraat. Natuurlijk zijn ook hier enkele toeristen te vinden, maar de kans dat je de buurman tegen komt, is aanzienlijk kleiner dan in Oostenrijk.
Grote lange lanen, wijde straten, flinke huizen en de typische trappetjes bij de voordeur. Je herkent het allemaal uit de Amerikaanse films. We ontdekken Main street in de avond, een paar dagen voor kerst. De lampjes hangen zigzaggend in de straat en geven in bijna alle denkbare kleuren licht. Mensen glibberen over straat, ingedoken in hun warme jassen. Grote pick-up trucks rijden door de straten en later op de avond verzamelt jong en oud zich bij de No Name Saloon om een lekkere pint te drinken. Dat deze kroeg er op zijn zachtst gezegd hysterisch uit ziet, lijkt iedereen te kunnen waarderen. De jongeren staan, vol met hormonen, flirtend op het dakterras, terwijl beneden de befaamde foute-kerstruien-borrel met collega’s wordt gevierd.
De volgend ochtend, komt de straat pas rond een uur of 9.00 weer op gang. Langzaam gaan de winkeltjes open, rijden er weer auto’s door de straten en wordt er ontbeten bij The Eating Establishment. Een rondleiding bij het Washington School House hotel, met slaapkamers van zo’n 1700 dollar per nacht, doet je wel één ding vermoeden; hier wonen en komen veel welgestelde mensen. De stad fungeerde vanaf 1870 als mijnstad, nadat er lood, goud en vooral zilver in het gebied werd gevonden. De stad groeide destijds zo snel, dat men dacht dat het groter zou worden dan Salt Lake City. Die voorspelling is echter nooit uitgekomen.Doordat de mijnen het waterpeil bereikten, liepen ze vol met water. Iedereen vertrok en Park City kreeg veel weg van een spookstad. Dankzij het ontstaan van de skigebieden, kreeg de stad weer een economische impuls. En nu ik zo door Park City heen loop, constateer ik dat die impuls er één van lange termijn is: Park City is nu een van de rijkste en bedrijvigste steden van de VS.
Park City staat ook bekend als het decor van het Sundance festival. Een filmfestival waar veel onafhankelijke filmmakers hun producties tonen in de hoop door te breken. Onder andere Quentin Tarantino had zijn doorbraak dankzij dit festival. Werd Sundance in de eerste jaren georganiseerd in Salt Lake City, in 1981 verhuisde het naar Park City. Dit tot enig ongenoegen van de inwoners. De sfeer in de stad verandert volgens hen tijdens het festival. De dames paraderen op hoge hakken, er ontstaan show-offs met glitter en glamour en er is weinig respect voor de lokale cultuur. En dat gecombineerd met één van de beste weken van het sneeuwseizoen, maakt dat niet iedereen er even blij mee is.
Op naar de piste, want we zijn tenslotte in Utah om te skiën. Wintersport in Utah is anders. Niet alleen omdat ze hier ‘The Greatest Snow On Earth’ hebben. De sfeer op de pistes, het uitzicht en zelfs de bewegwijzering is er anders. Waar we in Europa ondertussen gewend zijn aan de blauwe, rode en zwarte pistes moet je in Amerika even goed opletten welke piste je naar beneden pakt. Daar werken ze namelijk met figuren en kleuren. Het rondje gaat samen met de groene kleur en zijn bedoeld voor de beginners. De pistes voor mensen die al beter kunnen skiën hebben een blauwe kleur en worden gecombineerd met een vierkantje. Ben je een goede skiër en dus gevorderd, dan kies je voor de ‘black diamond’. Ben je super zeker van je zaak en een echte durfal? De ‘double black diamond’ is de moeilijkste categorie in Amerika. Al kun je daarna natuurlijk altijd nog je sneeuwgeluk buiten de pistes beproeven. Een handig bruggetje om te onthouden welke piste het makkelijkste is; de kleuren worden donkerder en de figuurtjes ingewikkelder.
De pistes hebben overigens geen cijfers, maar namen. Zo ski je in Europa op een blauwe 3a en zoef je hier in Utah van Wall Street of The widowmaker af. Waarbij duidelijk moge zijn dat je bij de widowmaker wel geacht wordt wat bochtjes te maken. Ben ik toch blij dat ik mijn techniek wat verbeterd heb.
Het eerste dat direct op valt wanneer ik in de skilift naar boven zit; het uitzicht is hier anders. Zijn de Alpen heel puntig, hier lijken de bergen veel vlakker met soms hele platte dalen ertussen. Concludeer hier trouwens niet dat de bergen dus niet zo hoog zullen zijn. Het laagste skigebied ligt op 2.000 tot 2.915 meter (Deer Valley) en de hoogste berg ligt op 3.355 meter (Snowbird).
Het is handig om je goed voor te bereiden op de reis. Er is namelijk veel keuze qua skiresorts. Ondanks dat een aantal skiresorts letterlijk tegen elkaar aan liggen, kun je niet van het ene naar het andere gebied skiën. Voor ieder gebied is een andere skipas nodig. Je kunt in één keer een combiticket kopen, echter moet je altijd vanaf het dorp het skiresort betreden.
Er is één uitzondering en dat is wanneer je de Interconnect tour via Ski Utah gaat doen. Met deze tour ga je in 8 uur tijd, alle 6 de skigebieden door. Vereiste is dat je over een goede conditie en techniek beschikt, want behalve zwarte pistes, ga je ook off-piste, doorkruis je stukken waar de sneeuw minder goed is en zijn er zelfs momenten waar je moet hiken. Op de website wintersportutah.nl kun je alle informatie vinden over de skiresorts, de pistes, evenementen en kosten.Zelf duiken we drie van de zes skigebieden in; Deer Valley, Park City en Solitude.
Deer Valley is een skigebied met 101 pistes. Skiresorts in Amerika behoren tot particulier eigendom. Dat houdt in dat niet alleen het skigebied, maar ook de restaurants, winkeltjes en hotels van dezelfde eigenaar zijn. Daardoor heeft ieder gebied een eigen identiteit. De eigenaar van Deer Valley heeft een duidelijke gedachte bij dit skiresort. Iedereen die hier komt skiën, want snowboarders zijn niet toegestaan, moet optimaal kunnen genieten. En dat heb ik ook echt gedaan. Er zijn lange, wijde pistes en er hangt een hele relaxte sfeer. Bij de liften word ik keer op keer vriendelijk gegroet, op de pistes had ik alle ruimte en in de restaurants genoeg plek. Die garantie heb je altijd omdat er een maximaal aantal skipassen per dag wordt uitgegeven. Bij mooi weer hoef je dus niet te vechten voor dat ene plekje buiten in de zon en bij slecht weer kan iedereen warm binnen lunchen. Als je denkt aan lunchen in Amerika, verwacht je al snel de klassieke hamburgers en grote bekers cola voor lunch. Maar niet in Deer Valley. Hier geniet ik tijdens de middagbreak van een tonijn tartaar en heerlijke verse guacamole. Wil jij tijdens het skiën vooral relaxt naar beneden zoeven? Dan is dit gebied een aanrader voor jou!
Sinds 2015 is Park City, dankzij een koppeling met Canyon’s resort, het grootste skiresort van de gehele Verenigde Staten. Dat is goed te merken, want er zijn meer dan 300 pistes in dit gebied van 3000 hectare. Hier ga ik me dus niet vervelen. Waar Deer Valley alleen voor skiërs is, mag je in Park City ook met snowboard genieten van the greatest snow on earth. Ook hier word ik bij de liften nog steeds vriendelijk begroet, maar ik merk dat de sfeer verder op de pistes daadwerkelijk anders is. Er hangt hier een enorme energie tussen de bergen! Het lijkt alsof iedereen hier meer durft. Links en rechts word ik ingehaald door skiërs en boarders die stunten en sprongen maken. Park City is vooral geschikt voor iedereen die heel veel plezier wil hebben op de piste!
Schreef ik al dat de stad Park City fungeerde als mijngeschiedenis, in dit skiresort kun je daar de restanten van zien. Er zijn nog een aantal oude ingangen en transportstations bewaard gebleven. Het is zelfs mogelijk om een speciale ski-tour te doen, waarbij je uitgebreid te horen krijgt over de mijngeschiedenis
Liggen Deer Valley en Park City dicht bij elkaar, voor skiresort Solitude verblijven we in het gelijknamige dorp, een stuk verderop. Met slechts 30 minuten in de auto, staan we onder aan de bergen van weer een nieuw skiresort. Ook dit gebied heeft een eigen sfeer. De bergen in dit skigebied zijn iets puntiger en hebben daardoor iets meer weg van de Alpen. Na een paar afdalingen weet ik zeker; de pistes in dit gebied zijn steiler, moeilijker en er zijn voor mijn gevoel veel black diamonds and double black diamonds. Dit gebied is dus minder ‘relaxt’ skiën dan Deer Valley, maar wel een stuk uitdagender!
Ben je na een dag op de latten toe aan een goede borrel? Duik dan in het dorp the Thirsty Squirrel in. Ik genoot daar van een paar heerlijke ‘Cookies and Cream’. Warme chocolademelk met Godiva chocoladelikeur, pepermunt schnapps, een beetje mint en natuurlijk slagroom om het geheel af te maken. Ik ben klaar voor de avond. Dat is maar goed ook, want we gaan dineren in een Yurt op de piste. Met slechts een klein lampje op mijn voorhoofd lopen we de piste een klein stukje omhoog totdat we bij de Yurt, een Mongoolse tent, aankomen. We krijgen een heerlijk 4-gangen diner voorgeschoteld dat, door chef-koks, in de Yurt wordt bereid. Tip: neem vooral tussen de gangen door even een kleine pauze en ga buiten kijken. Een verlaten piste, een stil hangende stoeltjeslift, maar ook een fantastisch heldere lucht met heel veel sterren. Puur genieten van de natuur, want zo donker lijkt de nacht in Oostenrijks niet snel te worden. Als is het maar omdat de apres-ski daar de avond heeft overgenomen.
Na een korte week zit de reis er voor mij helaas alweer op. Ik had graag nog langer gebleven. Om de andere wintersportgebieden aan te doen of om door te reizen naar the Mighty Five. De nationale parken die Utah ook allemaal te bieden heeft, waaronder Zion Park. Een ding weet ik zeker, dit was misschien de eerste, maar zeker niet mijn laatste keer in Utah. I’ll be back.
