Oog in oog staan met de Big Five in Zuid-Afrika is spannend, maar er is een manier om hier een nog veel hevigere adrenalinestoot te krijgen. Het is een van de drie hoogste sprongen ter wereld: een bungeejump vanaf de Bloukransbrug in Zuid-Afrika. Deze brug hangt 216 meter boven de Bloukransrivier in de Tsitsikamma-regio. De Bloukransbrug zelf is prachtig om te zien, maar echte dare devils blijven niet op de brug staan, die springen eraf…
Al weken kijk ik er zelf ook naar uit, om zelf een bungeejump te maken vanaf de Bloukrans Bridge. Als ik met mijn twee reisgenoten over de grote brug rijd die de Oost-Kaap van de West-Kaap scheidt, beginnen de zenuwen toch langzaam naar boven te komen. Wat is dit een hoge brug en val ik straks dat hele eind naar beneden?’, zijn gedachten die door mijn hoofd spoken. Nadat we de auto hebben geparkeerd en bij de kassa hebben betaald, ontmoeten we een Amerikaans stel dat ook gaat springen. Ze zijn zo enthousiast, ik word er nog zenuwachtiger van. Mijn reisgenoten, ook Amerikaans, praten met het stel. Ze lijken totaal geen last van zenuwen te hebben.
We ontmoeten bunjeejumpinstructeurs Jay en Jon. Zij helpen ons in een tuigje en brengen ons naar de brug. Aangekomen bij de opstap naar de brug vertellen Jay en Jon duidelijk dat we tijdens de loop naar het midden van de brug niet naar beneden moeten kijken.
Meteen begrijp ik waarom ze dat zeiden. We lopen over een soort gaas naar het midden van de brug, we kunnen dus zien wat er onder ons is. Hoewel ze het nog zo duidelijk vertellen, kan ik het toch niet laten even naar beneden te kijken. Ik schrik me een hoedje en het zweet breekt bij me uit. Ik ben bang en loop langzaam over de brug waardoor ik de rest van de groep ophoud. Die vinden mijn zenuwen best komisch. Als we ein-de-lijk bij het middelpunt van de brug aankomen, wordt bepaald wie als eerst mag springen. Het Amerikaanse stelletje wil elkaar zien springen, waardoor ik als laatste moet springen. Iets waar ik niet blij mee ben.
De Zuid-Afrikaanse jumpinstucteurs zetten de geluidsinstallatie loeihard op het nummer ‘Wrecking Ball’ Van Miley Cyrus. Met de bas extra hard. Ondertussen probeer ik wat om me heen te kijken, iets van de natuur op te pikken. Wat is Zuid-Afrika toch een mooi land. Maar veel indruk maakt het op dit moment niet, de zenuwen gieren door mijn lijf. Als eerst springt de Amerikaanse vrouw naar beneden. Via televisieschermen kunnen we haar sprong volgen. Als ze weer boven op het platform is, is ze euforisch. It was amazing, roept ze. Ondertussen weet ik het allemaal niet meer, ik wil hier weg.
Nadat iedereen is gesprongen, is het eindelijk mijn beurt. Ik schijt bijna in mijn broek van angst, maar ik dwing mezelf dit te doen. Het is immers iets wat ik altijd al graag wilde, toch? De begeleiders binden mijn benen aan elkaar vast en met klamme handen hop ik naar de rand waar ik van af moet springen. Ik probeer recht vooruit te kijken, daar is de oceaan. Toch kan ik het niet laten om eventjes naar beneden te kijken. Oei, dat had ik niet moeten doen. Gedachten dwalen door mijn hoofd: Waar ben ik mee bezig? Angst maakt plaats voor paniek: wat doe ik hier, waar ben ik mee bezig, wat wil ik bewijzen, wat als het elastiek niet dik genoeg is? Ik probeer mezelf rustig te houden, hoe vaak gaat het nou mis? Waarom zou het bij mij net misgaan? Precies, niks aan de hand dus, rustig blijven Jantina.
Jay, zegt dat mijn tenen ook over de rand moeten. Ondertussen legt hij me uit hoe ik moet springen. Achter hoor me hoor ik de anderen roepen. Yeah Jantina, you can do this! Niet dat het helpt. Ik voel mezelf steeds witter wegtrekken. Maar geen tijd meer om te treuzelen want Jay en Jon tellen af en bij één moet ik springen. Drie. Doei, ik stop ermee, ik ga naar huis. Twee. Zou iemand al eens op dit punt afgehaakt zijn? Een. Oké, te laat, nu moet het. Terwijl ik me van de rand afzet slaak ik nog even een hysterisch gilletje.
Tot ziens, daar ga ik dan. Dat was een kort leven. De val naar beneden lijkt een eeuwigheid te duren. Ik ben bang. Bang dat het elastiek niet goed vast zit aan de brug en dat ik het ravijn in stort. Ik ben pas gerust als ik voel dat ik weer omhoog ‘vlieg’ en weer naar beneden val. Nu zijn mijn gedachten een stuk positiever. Misschien ga ik dit toch nog overleven.
Als ik ben uitgestuiterd en als een vleermuis ondersteboven hang, realiseer ik me pas dat ik zojuist gewoon van een brug ben gesprongen. Ik voel tranen komen van opluchting. Yes, ik heb dit overleefd. Al snel word ik omhoog getakeld door Jon. Hij vraagt hoe het was, ik antwoord Crazy. Waarop hij antwoordt: Only crazy people jump of bridges.
Foto credits header: Fotolia.com.
Heb jij inmiddels zin gekregen in een vakantie naar Zuid-Afrika? Dan kunnen deze tips je wellicht helpen om je reis te boeken.
